Column: Een bogey leren haten

Nederland is nu officieel een land zonder een golfer (m/v) in de top-100 van de wereldranglijst. Joost Luiten is deze week gezakt van plek 99 naar 102. Het scheelt maar drie plekken, 99 of 102, maar de symbolische waarde valt niet te onderschatten. De ontwikkelingen in topgolf gaan wereldwijd razendsnel en Nederland raakt steeds verder achterop. Over de oorzaken is al van alles gezegd en geschreven. In het nieuwe nummer van Golfers Magazine komt het onderwerp ook weer aan de orde. In het artikel ‘De wil om te slagen’ vraagt collega-golfstukjesschrijver Jan Kees van der Velden zich af of Nederlandse golfers er wel alles voor over hebben om de top te bereiken. ‘Ik waag dat in hoge mate te betwijfelen’, aldus Van der Velden die er aan toevoegt: ‘Ik weet dat ik daarmee tal van mensen tegen me in het harnas jaag.’ 

Griezelig

Niet de juiste instelling en mentaliteit, ze werken niet hard genoeg, de echte wil om te slagen ontbreekt, je hoort het regelmatig over Nederlandse topgolfers en talenten. Klopt het ook? Het blijft lastig om er over te oordelen zolang je die golfers niet bijna dagelijks van nabij meemaakt. Waar het volgens mij zeker vaak aan ontbreekt, is het besef hoe ongelooflijk goed je anno 2017 moet zijn om alleen al plaats 102 op de wereldranglijst te bereiken, laat staan een plek in de top-50. Het regent op de grote Tours scores van 61, 62 en 63, en niet op knikkerbaantjes. Het niveau begint griezelig hoog te worden. Als we in het Nederlandse golf aansluiting willen vinden met de top dan moet de lat daarom veel hoger gelegd worden dan nu het geval is, door de topgolfers en de talenten zelf natuurlijk, maar ook door de coaches, door de clubs met een topgolfprogramma en, hoe minimaal onze invloed ook is, ook door Nederlandse golfstukjesschrijvers. 

Haten

Onlangs zei de Belgische voetballer Kevin de Bruyne iets moois in het Algemeen Dagblad nadat hij de winnende goal had gemaakt in de topper tegen Chelsea. ‘Pep wilde dat we leerden om verliezen te gaan haten.’ Pep is natuurlijk Pep Guardiola, de Spaanse succestrainer die nu van Manchester City een geoliede voetbalmachine heeft gemaakt. Er zijn diverse boeken verschenen over Guardiola en zijn trainingsmethoden. Het veld indelen in vakken, tot in den treure vaste speelpatronen er in slijpen, continu hameren op details tot zijn spelers er bijkans gek van worden. Wie niet goed genoeg is valt af, de anderen gaan mee in de passie en gedrevenheid van hun bezeten coach en leren verliezen te haten en wedstrijden te winnen met het mooist denkbare voetbal. Natuurlijk helpt het om tientallen miljoenen te kunnen spenderen voor een linksback, maar niemand in het voetbal legt de lat hoger dan Pep Guardiola. De spelers van Manchester City hadden voor zijn komst een hekel aan verliezen, nu haten ze het en dan ga je pas echt tot het uiterste. We hebben dringend behoefte aan een flink portie Pep in het Nederlandse golf. Coaches met veel passie die onze toppers heel kritisch benaderen en jonge talenten duidelijk maken dat een handicap van +2 best knap is maar in het geweld van het hedendaagse topgolf heel weinig voorstelt. Bezeten Pep-achtige types die de lat heel hoog leggen en Nederlandse golfers leren niet te balen van een bogey maar een bogey tot op het bot te haten. 

Wanprestatie

Als golfstukjesschrijver maak ik me soms ook schuldig aan de lat te laag leggen. Na het KLM Open gaf ik in GOLF.NL Weekly alle negentien Nederlanders die aan de start waren verschenen een rapportcijfer. Topamateur Pierre Verlaar kreeg het cijfer 2. Daarop kwamen een paar verontwaardigde reacties binnen. ‘Lekker makkelijk en stoer hoor, een jonge amateur compleet afzagen.’ Ik snapte die reacties, maar achteraf was ik toch te lief geweest. Verlaar is officieel nog amateur, maar leeft al een paar jaar als een pro, doet niets anders dan trainen en spelen en wil de European Tour op. Als je dan op je homecourse The Dutch de cut mist in het KLM Open op 25(!) slagen, dan is dat een wanprestatie en verdien je eigenlijk een 1. Ik denk dat Pep het hartgrondig met me eens zal zijn. Met een 1 zou ik ongetwijfeld nog wat meer mensen tegen me in het harnas hebben gejaagd. Misschien dat een enkeling me zelfs even zou gaan haten. Om een heel klein steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van topgolf in Nederland heb ik dat er voortaan graag voor over.