Column: Schrijf geschiedenis Maarten!
Ik denk vaak aan Maarten Lafeber. Maar wel minder vaak dan pakweg een half jaar geleden. Dat zit zo. De redactie van GOLF.NL zetelt in het kantoor van de Nederlandse Golf Federatie. Aan de muren van het NGF-kantoor prijken foto’s van alle Nederlandse toernooioverwinningen op de (Ladies) European Tour en de Challenge Tour vanaf het jaar 2000 toen Rolf Muntz de Qatar Masters won. Gelukkig is het NGF-kantoor niet heel groot, zijn de plafonds jaren ‘70 laag, de foto’s lekker groot afgedrukt en hebben we Joost Luiten. Zo hangen de muren toch nog aardig vol en lijkt het best een aardige verzameling bekers en trofeeën die Nederlandse golfers in de loop der jaren hebben verzameld.
De foto van Maarten Lafeber na zijn overwinning in het Dutch Open van 2003 hing tot een half jaar terug precies tegenover de ingang van de GOLF.NL redactieruimte. Iedere keer als ik de gang opliep om koffie te halen, ongestoord even iemand te bellen, of als ik een kleine of een grote boodschap wilde gaan doen bij de plaatselijke Jumbo, keek ik naar het jongensachtige gezicht van Lafeber die trots met de beker van het Dutch Open poseert. Bij het zien van die foto dacht ik vaak automatisch even aan mijn jaren met Lafeber die ik als golfstukjesschrijver al meer dan twee decennia volg.
Ingetogen
Nu hangt Anne van Dam tegenover de ingang van de redactieruimte, een grote lach op het gezicht, in haar handen de eind vorig jaar in China veroverde beker van het Xiamen Open. Om redenen die mij niet helemaal duidelijk zijn, is Lafeber verplaatst naar een andere, minder in het oog springende positie op de gang, een paar meter links van de koelkast. Gevolg: ik kijk veel minder vaak naar die foto en mijn gedachten dwalen daarom ook minder vaak af naar de man die in 2003 het Dutch Open won.
Op een druilerige maar onvergetelijke oktoberzondag tikte Lafeber op hole 18 van de Hilversumsche een kort puttje in de hole voor de winst. Hij juichte nogal ingetogen. Aan de rand van de green was ik een stuk uitgelatener. Lafeber was 28 jaar, zijn swing werd geroemd door nationale en internationale golfkenners. De paar golfstukjesschrijvers die Nederland in die tijd rijk was wisten het zeker: we gingen gouden tijden beleven! Lafeber zou de top halen en heel veel toernooien winnen. Het is bij die ene foto een paar meter links van de koelkast gebleven.
Eindstation
Lafeber is inmiddels 42 jaar. Afgelopen zondag eindigde hij als vijfde in de Made in Denmark Challenge. Zijn beste resultaat sinds hij met een derde plaats in het Johnnie Walker Championship in 2012 zijn Tourkaart voor de European Tour op de valreep veilig wist te stellen. Een jaar later duikelde Lafeber alsnog kansloos van de European Tour af. In de drie jaar Challenge Tour die volgden kwam hij tot geen enkele aansprekende prestatie.
Spelen in de anonimiteit, op golfbanen die hij over het algemeen helemaal niets vindt, Lafeber maakte herhaaldelijk duidelijk de Challenge Tour vreselijk te vinden. ‘Er is niets aan, dat meen ik echt. Als je de Challenge Tour leukt vindt, denk ik dat het ook je eindstation is.’
De Challenge Tour als eindstation voor Lafeber, het werd een steeds realistischer scenario. Na die mooie vijfde plaats zondag in Denemarken zie ik toch weer kansen op een veel mooier sluitstuk van zijn carrière. Lafeber steeg naar de 45ste plaats op de jaarranglijst van de Challenge Tour en is nu de hoogst geklasseerde Nederlander (dat zegt ook iets over de andere Nederlanders op de Challenge Tour, maar dit terzijde).
Kritiek
Afgelopen maandagochtend zag ik Lafeber op het NGF-kantoor in Utrecht, op die foto naast de koelkast toen ik een pak melk ging wegzetten, maar ook in hoogsteigen persoon. Een uurtje of zestien na zijn laatste putt in Denemarken was Lafeber al weer voor een overleg over topgolf bij de NGF. Hij combineert sinds anderhalf jaar spelen op de Challenge Tour met een baan als bondscoach.
Daar is veel kritiek op. Hoe kun je die twee dingen in vredesnaam combineren? Ik snap die kritiek, een fulltime bondscoach zou natuurlijk beter zijn. Lafeber en Robert-Jan Derksen die zich met hun jarenlange ervaring op de European Tour allebei fulltime inzetten voor topgolf in Nederland, nóg veel beter. Zit er voorlopig helaas niet in. Derksen kwam er niet uit met de NGF, Lafeber gaat nog lang niet stoppen als speler. Hij heeft afgelopen winter met coach Ruud Bos zijn swing aangepakt en die veel te losse handjes bij impact een stuk passiever gemaakt zodat zijn swing minder afhankelijk is van timing (had hij een paar jaar terug al moeten doen, maar dit terzijde).
Uniek
Deze week speelt Lafeber Challenge Tour in Schotland. Aanstaande dinsdag doet hij in Engeland mee aan het 36-holes kwalificatietoernooi voor The Open, de major die hij drie keer mocht spelen. ‘Als liefhebber grijp je iedere kans aan het Brits Open te spelen’, verklaarde Lafeber zijn deelname aan dat kwalificatietoernooi waar maar een paar startbewijzen te verdienen zijn.
Bovenal is Lafeber een enorme golfliefhebber. Van 2000 tot en met 2013 speelde hij veertien jaar onafgebroken op de European Tour, een prestatie van formaat. Kan er nog een vijftiende jaar European Tour bij komen? En een tweede foto aan de muren van het NGF-kantoor na een overwinning dit jaar op de Challenge Tour?
Na die vijfde plaats zondag in Denemarken sluit ik het niet uit. Met die verbeterde swing en al zijn ervaring heeft Lafeber zeker een kans. Ook na drie zwaar frustrerende jaren op de Challenge Tour heeft hij de vechtlust en het geloof in een terugkeer op de European Tour niet verloren.
Daar kun je alleen maar respect voor hebben. Nederland is de laatste jaren een beetje de risee in golf omdat andere landen met veel minder golfers beduidend meer spelers op de European Tour hebben. Als Lafeber zich op zijn 42ste weer naar de European Tour speelt, hebben we in Nederland iets wat naar mijn weten uniek zou zijn, in geen enkel ander land ooit is voorgekomen: een bondscoach die op de European Tour speelt. Schrijf geschiedenis Maarten!
Gerard Louter
