Column: Het (on)gelijk van Derksen

‘Je krijgt iedere jaar twee kansen om de European Tour te halen, via de Challenge Tour en daarna via de Qualifying School. Als dat steeds niet lukt, is er maar één conclusie mogelijk: die jongens zijn niet goed genoeg.’ Dat zei Robert-Jan Derksen vorige week in GOLF.NL Weekly over de Nederlandse golfers op de Challenge Tour. Derksen reageerde op interviews met de zes Nederlandse golfers die dit jaar vol speelrecht hebben op de Challenge Tour (Het artikel waarin door de zes – Daan Huizing, Jurrian van der Vaart, Maarten Lafeber, Darius van Driel, Wil Besseling en Reinier Saxton -  vol optimisme vooruit wordt geblikt op dit seizoen en de volledige reactie van Derksen kun je hier lezen). 

‘Die jongens zijn niet goed genoeg’, dat klinkt hard. Voor zijn uitlatingen - ‘Ik denk dat het basisniveau van de Nederlandse Challenge Tour-spelers niet hoog genoeg is’ - kreeg Derksen flink wat bijval. Anderen vonden dat hij er wel heel stevig en af en toe zelfs met gestrekt been in was gegaan. Zou Derksen zich minder kritisch moeten uitlaten over zijn landgenoten op de Challenge Tour? Is een opmerking als ‘die jongens zijn niet goed genoeg’ té hard?

Zeker is dat we in het Nederlandse golf niet veel gewend zijn als het gaat om publiekelijk kritiek leveren op golfers die ondermaats presteren. In de roddelgangen van het Nederlandse golf, ja, daar hoor je niet anders dan dat het allemaal rampzalig slecht gaat, anders moet en op deze manier nooit wat wordt. Maar in het nog altijd kleine ons-kent-ons golfwereldje is iedereen naar buiten toe vooral lief voor elkaar. Wat in golflanden als de VS en in Groot-Brittannië de normaalste zaak van de wereld is, oud-spelers en coaches die in tv-programma’s, in columns en artikelen hun ongezouten mening ventileren, is in het Nederlandse golf een zeldzaamheid. Op golfers afzeiken en genadeloos neersabelen zit niemand te wachten (hoop ik). Daar wordt ook niemand beter van. Maar een kritischer benadering, de boel af en toe op scherp zetten, het lijkt me hard nodig zolang de successen van Nederlandse golfers uitblijven. We hebben Anne van Dam bij de vrouwen en Joost Luiten bij de mannen, daarachter gaapt nog steeds een schrikbarend groot gat.

Motivatie

Derksen is als gepensioneerd topgolfer gelukkig niet bang zijn mening te geven. Hij wilde bondscoach worden bij de NGF, dat ging om allerlei redenen niet door. Prima dat hij nu commentaar levert – bij Ziggo Golf -  en vanaf de zijlijn op de verrichtingen van Nederlandse golfers. Derksen is flink eigenwijs en soms op het irritante af overtuigd van zijn gelijk als het gaat om hoe je tot succes komt in topgolf. Dat betweterige wekt wel eens ergernis op. De Challenge Tour-spelers die door Derksen werden weggezet als ‘niet goed genoeg’ zullen ook niet blij zijn geworden van zijn woorden. Maar beter dan je te ergeren, is de kritische opmerkingen van Derksen – ‘Jongens als Reinier, Wil en Daan zijn de laatste paar jaar stil blijven staan, iets anders kun je niet concluderen’ - te gebruiken als motivatie. Topsport is hard, daar hoort soms ook harde kritiek bij. Wie daar overgevoelig voor is, is misschien toch niet zo geschikt voor het vak.

Derksen was geen wereldtopper maar hij hield het wel vijftien jaar vol op de European Tour en won twee toernooien. Dan heb je niet per se de golfwijsheid in pacht maar, zeker in Nederland golfland, recht van spreken. De Nederlanders op de Challenge Tour staat natuurlijk maar één ding te doen: het ongelijk van Derksen bewijzen. Laat zien dat je wél goed genoeg bent, speel je in rap tempo naar de European Tour en snoer Derksen de mond. Dat laatste zal niet makkelijk zijn, want Derksen kan lullen als Brugman. Het eerste zal trouwens ook niet meevallen, want het niveau op de Challenge Tour wordt ieder jaar beter. Daar heeft Derksen hoe dan ook helemaal gelijk in.

Gerard Louter