Dit gaat een kleine ramp worden. Dat schiet door mijn hoofd als ik met Elsa, Marlies en Mariëlle, drie vrouwen die ik kort daarvoor in het clubhuis heb ontmoet, sta te wachten bij de tee van hole 1 van Golfclub Broekpolder. Die column op GOLF.NL met de titel Onzekere Golfvrouwen, dat was toch niet zo’n heel goed idee. Dit is wat ik onder andere schreef: ‘Ben jij zo’n type onzekere golfvrouw lees dan verder want ik ga je helpen (…) Wil je in aanmerking komen voor een geheel verzorgd golfdagje op mijn homecourse Golfclub Broekpolder? Stuur dan een mail en leg in een paar zinnen uit waarom jij een onzekere golfvrouw bent. Misschien schaam je je voor je swing en word je heel onzeker als er mensen, mannen in het bijzonder, naar je kijken als je de tee opstapt. Ik snap dat heel goed, maar geloof me, van geremde, onzekere golfvrouw naar vrijuit en vol zelfvertrouwen de tee opstappen is een veel kleinere stap dan het lijkt.’
A schrijven, B zeggen
De aanleiding voor de column was een onderzoek waaruit bleek dat het aantal vrouwen dat golft wereldwijd nog altijd flink achterblijft bij de mannen. Een belangrijke reden is dat veel vrouwen zich onzeker en niet vrij voelen op de golfbaan, vooral als ze (nog) niet zo goed golfen. Daardoor spelen ze minder vaak dan ze eigenlijk zouden willen en in veel gevallen haken ze zelfs weer af. Dat is doodzonde en iets waar de golfwereld serieus mee aan de slag moet. Mijn column was heel wat minder serieus bedoeld. Ik wilde het onderwerp onder de aandacht brengen, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat ongeveer dertig vrouwen zouden reageren en eerlijk en open over hun golfonzekerheid zouden schrijven. Maar dat gebeurde wel. Wie A schrijft moet B zeggen en dus lopen Elsa, Marlies en Mariëlle op een vrijdagmiddag in oktober gespannen achter mij aan naar de tee van hole 1 van Broekpolder.
Gruwelen
Mariëlle, 44 jaar, handicap 54, kreeg toen ze ruim een jaar terug met golf was begonnen van iemand het goedbedoelde advies ‘niet over de bal heen te slaan.’ In haar reactie op de column schreef ze: ‘Die opmerking heeft zich als een schrikbeeld in mijn hoofd genesteld en ik ben daardoor erg onzeker geworden.’ Elsa, 37 jaar, handicap 36, tweeënhalf jaar terug met golf begonnen, noemt zichzelf ‘een van die onzekere vrouwen waar je in je column naar verwijst. Mijn onzekerheid is zodanig mijn spel aan het beïnvloeden dat ik geregeld halverwege de ronde ben gestopt omdat het niet goed voelde.’ En Marlies, 42 jaar handicap 37, golf sinds twee jaar, omschrijft zichzelf als ‘fanatiek, verslaafd, ik zou véél vaker willen spelen, maar durf niet op iedere uitnodiging in te gaan, vooral van vreemden. Ik laat me opjagen door mensen achter me, die gewoon genieten van hun eigen spel. Ik ben dus eigenlijk een onzekere achteromkijker.’ Afslaan als er mensen kijken, is voor Marlies een gruwel.
Propvolle holes
Gelukkig is Broekpolder een ledenbaan zonder starttijden. Druk is het er zelden, zeker niet op een vrijdagmiddag in oktober. Maar dat was vóór de klimaatverandering. Vrijdagmiddag 5 oktober is de lucht strakblauw, de zon schijnt uitbundig en de temperatuur tikt de 25 graden aan. Mannen verschijnen in korte broek bij de eerste tee waar het aansluiten is in een almaar uitdijende file. De vriendelijke caddiemaster slaat het vol verbazing gade: “Zo druk heb ik het hier nog nooit meegemaakt.” Ik vertel over mijn op handen zijnde rondje met Elsa, Marlies en Mariëlle. Starten van hole 10 of op de ook dichtbij het clubhuis gelegen 5de hole, in alle rust zonder al dat publiek, zou heel erg fijn zijn. De caddiemaster rijdt met zijn buggy de baan in, komt een paar minuten later terug en zegt: “Sorry, Gerard, ik kan echt niets voor je doen. Alle holes zitten propvol, jullie moeten weg van hole 1.” Ik kijk naar de groepjes wachtende en mopperende wat is het hier belachelijk druk golfers bij de tee en voorzie een kleine ramp als drie onzekere golfvrouwen met hoge handicaps straks de baan ingaan en voor grote opstoppingen en ergernissen gaan zorgen.
Voor afzeggen te laat
Een minuut of twintig later stapt een blonde adonis in een oranje Quick-polo de eerste tee op en slaat een streep van een drive. “Wie is dat?”, vraagt Mariëlle vol bewondering. Maarten Bosch, de pro die verbonden is aan Broekpolder en speelt op de ProGolf Tour. Uitgerekend achter Maarten de pro zijn wij aan de beurt, drie onzekere golfvrouwen en een verlegen golfstukjesschrijver die zich de kunst heeft eigen gemaakt heel zelfverzekerd over te komen. “Wel doorlaten, hè Maarten”, zeg ik als Bosch van de tee richting de fairway loopt. Dan is het eindelijk onze beurt. Mariëlle niet over de bal heen slaan vertelde een uurtje eerder aan de bar in het clubhuis dat ze heel de nacht had wakker gelegen. “Ik zag hier zo tegenop, ik dacht voortdurend aan afzeggen.” Voor afzeggen is het nu te laat, de tee op. Eerst een schuchtere oefenswing, en dan produceert Mariëlle een prima slag, mooi door de lucht iets links in de rough. Ik ben opgelucht, Mariëlle staat te trillen. “Moet je mijn armen zien”, zegt ze. Ze schokken heviger dan de bodem in Groningen.
Genadige golfgoden
Marlies de achteromkijker en Elsa de halverwege de ronde stopper krijgen de bal ook wonderwel goed van de tee. Ik stel voor dat ik gezien de drukte achter ons geen bal sla maar alleen mee-loop. Daar willen de vrouwen niets van weten. Ik voel de ogen van de Broekpolder-leden in mijn rug priemen. Wat doet die Louter daar met drie vrouwen op de rode tee? En Elsa, Mariëlle en Marlies denken natuurlijk dat ik een soort kruising ben van Maarten Bosch en Joost Luiten. Nu een misser en ik sla een ongelooflijke flater. Had ik nou maar vaker gespeeld de afgelopen tijd, toch dat broodnodige golflesje genomen. De twee shanks die van het blad vlogen bij het inslaan, helpen ook niet echt voor het vertrouwen. De golfgoden zijn genadig voor de onzekere golfstukjesschrijver, mijn bal eindigt keurig in de hoek van de dogleg. Zo nonchalant mogelijk stop ik de ijzer 4 terug in mijn tas. We zijn onderweg, het ergste hebben we waarschijnlijk achter de rug.
Met een loep bekeken
Met af en toe een bal oppakken en vooral flink doorlopen houden we het tempo er de eerste holes goed in. Als Marlies achteromkijkt, ziet ze maar heel af en toe de flight achter ons wachten. Elsa, Marlies en Mariëlle mogen dan onzekere golfvrouwen zijn, het zijn allesbehalve sneue en verlegen types. Drie verbaal sterke en onafhankelijke vrouwen met goede functies en dan toch die twijfel zodra ze de golfbaan betreden. “Ik heb altijd het gevoel dat ik in de weg loop, te langzaam speel en niet goed genoeg ben”, zegt Marlies. “Zeker met onbekenden voelt het alsof ik met een loep bekeken word. Je doet iets, anderen kijken ernaar en vinden er van alles van.” Mariëlle herkent het volledig. “Vooralsnog heeft het golfvirus me nog te pakken en vind ik het veel te leuk om te stoppen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er vrouwen zijn die afhaken door onzekerheid. Ik denk dat je veel moet spelen en oefenen, als je beter wordt, sta je waarschijnlijk veel zekerder op de baan.”
Schaamte voor twaalf puntjes
Elsa wordt vooral onzeker door haar scores. “Ik ben heel fanatiek, wil zo graag onder die handicap 36 komen, maar dat lukt steeds maar niet. Ik weet dat ik er goed genoeg voor speel, maar toch krijg ik het niet voor elkaar. Speel ik de eerste paar holes goed, gaat er een soort knopje om en vervolgens lukt er niets meer. Ik vind golf geweldig, het raakt me in mijn ziel, dat gaat echt diep, maar als ik na negen holes met twaalf puntjes van de baan kom schaam ik me, vooral voor mezelf. Op dat soort momenten denk ik dat ik de verkeerde activiteit heb gekozen.”
Verlossen
Ja, wat is het toch een leuke, ontspannen hobby dat golfen. Op de tweede negen holes wordt het aanmerkelijk stiller in de baan, kennelijk hebben veel leden het na negen holes voor gezien gehouden. Elsa blijft fanatiek, moppert na een misser. Marlies en Mariëlle ogen met de hole meer ontspannen en slaan steeds vaker mooie ballen. Er wordt ook veel gelachen. Ruim voor de duisternis intreedt, zit ons rondje erop. Toen we elkaar een uurtje of zes eerder in het clubhuis hadden ontmoet, vroegen de drie vrouwen hoe ik dacht ze van hun onzekerheid te gaan verlossen. Die illusie had ik natuurlijk helemaal niet. Golf niet zo ongelooflijk serieus nemen, gewoon plezier hebben in het spel, niet denken dat iedereen je slecht vindt, veel meer kan ik de vrouwen niet bieden.
Niet zo kansloos
Toch blijkt, als ik Elsa, Marlies en Mariëlle een paar dagen later bel, dat ons golfdagje een positief effect heeft gehad. Marlies zegt genoten te hebben en belangrijker, dat knagende gevoel van niet goed genoeg te zijn en continu bekeken te worden, is minder. “Ik zou nu eerder met vreemden de baan ingaan. Golf is vooral om het leuk te hebben met elkaar.” Elsa wil haar handicap hoe dan ook onder de 36 krijgen, “presteren, dat fanatieke zit gewoon in me”, maar ze gaat wel proberen meer los te laten en slechte slagen makkelijker te accepteren. Mariëlle klinkt ook ambitieus, de angst over de bal heen te slaan lijkt verdwenen. “Wat ik doe in de baan is allemaal toch niet zo kansloos. Ik wil mijn handicap snel onder de 30 krijgen en binnen een jaar of drie wil ik een single handicap, dat moet mogelijk zijn.” Toe maar. Stoppen met golf, nee dat gaan deze drie vrouwen zeker niet doen.
Golfmaatjes
Wel hebben ze een tip voor golfbanen: help beginners bij het vinden van golfmaatjes. Mariëlle: “Ik heb mijn man niet weten te verleiden met golf te beginnen, hij heeft andere hobby’s. Ik ben samen met een vriendin naar een ANWB golfweekend gegaan, zij is afgehaakt maar ik vond het veel te leuk. Als je daarna in je eentje naar een golfbaan gaat, vind je niet makkelijk mensen om mee te spelen.” Twee weken later krijg ik via WhatsApp een foto toegestuurd: Marlies en Mariëlle vrolijk lachend op de golfbaan. Het klikte zo goed tijdens ons golfdagje op Broekpolder, dat ze contact hebben gehouden en samen zijn gaan spelen. En ze zijn vast van plan dat in de toekomst veel vaker te doen. Toch goed dat ik die column heb geschreven.
