Kan me geen fluit schelen

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer aan het golfen! De afgelopen maanden waren m’n kansen om de baan te bezoeken dun bezaaid. Dat begon natuurlijk in maart toen we met z’n allen huisarrest kregen van corona en met ingehouden adem moesten afwachten hoe de pandemie zich zou ontwikkelen. Dat laatste is nog altijd de vraag, alleen mogen we nu tenminste in cirkels van 1,5 meter om elkaar heen draaien.

Grootste geschenk

Toen de golfbaan in mei weer openging, had ik als een koe in de lente het gras op willen rennen. Helaas kon ik mijn vreugde niet verzilveren omdat de scholen dicht bleven waardoor de kinderen nog thuis waren. Elke dag, de hele dag. Het is natuurlijk fantastisch leuk hoor om jonge kinderen te hebben, ze zijn mijn grootste geschenk, maar heel efficiënt wordt je leven er niet van. Even lekker door je to do-lijstje heen rammen zit er niet in. Gelukkig konden we in één adem door naar de zomervakantie voor nog meer inefficiënt gezinsgeluk op een Franse camping, maar nu is het nieuwe schooljaar begonnen en kan ik eindelijk aan de slag.

Houterig en onwennig stond ik de afgelopen weken op de Driving Range, het viel me bepaald niet mee. De eerste paar keer gingen de ballen alle kanten op, als ik ze überhaupt al weg kreeg. Het leek werkelijk nergens op, wat een droefenis. Zelfs de golfpro durfde ik niet meer te benaderen want als ik een les bij hem zou boeken zou hij die kansloze debielenswing moeten aanschouwen. Nee, het was beter als ik hem ontweek.

Opbeurend

Maar ja, zo’n golfpro mag gewoon vrij rondlopen en als je maar vaak genoeg op de Driving Range staat te huilen, kom je hem vanzelf tegen. Twee weken geleden liepen we elkaar tegen het lijf en vroeg hij me vrolijk hoe het golfen ging. Met hangende schouders gaf ik te kennen dat ik er nog steeds niks van bakte en zelfs overwoog ermee te stoppen. In het gesprek dat volgde was hij zowel realistisch als opbeurend. Om goed te leren golfen moet je een enorme tijdsinvestering maken, en dat gaat lastig wanneer je druk bent met werk en kleine kinderen. Tegelijkertijd helpt het niet om hoge verwachtingen te houden over je golfspel. Door het gesprek met de pro realiseerde ik me hoe teleurgesteld ik altijd op de baan sta. Tijdens het golfen spookt er maar één gedachte door m’n hoofd: ‘Ik ben al een héél jaar verder en ik kan het nog stééds niet.’ Dat is geen aantrekkelijke vrijetijdsbesteding.

Schoonheid

Ik heb mezelf nu afgevraagd: waarom ga ik naar de golfbaan? Voor mijn eigen plezier natuurlijk, om te ontspannen in het mooie groen. De schoonheid van het golfen zit ‘m voor mij in het feit dat ik dan even weg ben van alle drukte rondom werk en kinderen, om in alle rust aan te rommelen met een balletje. Het is van de zotte om me vervolgens alsnog zo te richten op presteren.

De afgelopen paar keer fietste ik naar de golfbaan met een nieuwe gedachte: Zo, ik ga eens lekker genieten van m’n vrije tijd en het kan me geen fluit schelen waar die ballen terechtkomen. Dat was erg plezierig. En warempel, het ging een stuk beter ook nog. Al was het me daar, uiteraard, geheel niet om te doen.