Beginnen met golf

Te weinig golf is niet mijn schuld

Het frustreert columniste Ibtihal Jadib dat er altijd wel iets is dat haar bij de golfbaan vandaan houdt.

18 februari 2020 Ibtihal Jadib

Ik ben erachter gekomen wat het grootste struikelblok is bij m’n aspiratie om een goede golfer te worden. Waarschijnlijk denkt u gelijk aan zaken als een schommelende backswing, gebrekkige rotatie of weinig balgevoel op de putting green. En op al deze punten is er inderdaad ruimte voor verbetering maar de ware uitdaging blijkt in een heel andere hoek te zitten, namelijk: de golfclub bereiken.

Frequentie

Theoretisch gezien zou dat een eenvoudige kwestie moeten zijn; je pakt de auto of fiets en rijdt ernaartoe. Ik had me voorgenomen om dat in het nieuwe jaar tweemaal per week te doen zodat ik precies op tijd zou zijn om in de lente te beginnen aan een prachtig golfseizoen. Maar inmiddels zijn we aanbeland in de tweede helft van februari en is het mij nog geen enkele keer gelukt die tweewekelijkse frequentie te halen.

Luizencontrole

Ik zit me nu af te vragen waar dat aan kan liggen. De meest voor de hand liggende redenen zijn een tekort aan discipline en een slechte planning. Het is echter een stuk aangenamer om de schuld der dingen buiten mezelf te zoeken en als ik zo om mij heen kijk, moet ik inderdaad vaststellen dat het aan onze samenleving ligt. Die is nogal veeleisend geworden. Als je e-mails een dag laat liggen, gaan mensen vragen of je ziek bent. En kinderen gaan tegenwoordig niet zomaar naar school, neen, ze gaan naar een actieve school. Dat komt erop neer dat er altijd wel een kijkles, studiedag, luizencontrole of tentoonstelling is waar je als ouder niet onderuit kan komen. Het is dus nogal zoeken iedere week, naar dat gaatje in de agenda om m’n swing te oefenen.

In mijn capuchontrui word ik niet toegelaten

Wat daarbij niet helpt is dat ik een buitengewoon ongelukkig voorkomen heb. Er zijn mensen die er altijd, ongeacht de gelegenheid, uitzien om door een ringetje te halen. Ik behoor niet tot die groep mensen. Mijn kledingstijl valt uiteen in twee uitersten: óf ik zie eruit als de volgende president van Shell, óf zie eruit alsof ik zojuist uit de daklozenopvang ben ontsnapt. Dit betekent dat een spontaan ritje naar de golfbaan er voor mij niet in zit. In een strak jasje en dure panty kan ik geen swing maken, in m’n capuchontrui word ik niet toegelaten.

Camper

Waarschijnlijk is dit alles op te lossen door een extra setje kleding klaar te leggen in de kofferbak, maar ik ben niet van de halve maatregelen. De tijd begint ook te dringen want maart staat al voor de deur, ik moet als de wiedeweerga vorderingen maken. Er zit dus niets anders op: ik ga in een camper op de golfbaan wonen.