Golffrustratie

Ik ken wel frustratie vanuit andere sporten. Als ik bij het steilewandklimmen nét niet met mijn hand bij een greep kan omdat ik geen 1.75 lang ben maar een magere 1.63, bijvoorbeeld. Of als ik ga hardlopen en door mijn eigen gebrek aan discipline binnen honderd meter hijgend in de berm hang. Zeker in het geval van hardlopen is die frustratie reden genoeg om mijn pogingen om een looproutine te bouwen meteen weer richting prullenbak te verwijzen, waardoor ik nooit langer dan een minuut of vijf achter elkaar gerend heb. Dat is frustrerend, vooral wanneer je een keer een trein moet halen en van spoor 1 naar spoor 21 moet rennen. Dan zit je of zwetend en piepend in de trein, óf je mist de trein omdat je buiten adem bent geraakt.

De spelers vertonen alle gedragingen die bij pure, instinctieve frustratie horen

Maar geen enkele sport heeft me tot dusver zo gefrustreerd als golfen. Grappig genoeg werd ik daar tijdens mijn eerste les al voor gewaarschuwd door onze docent. ‘Zoek maar eens op YouTube naar filmpjes van scheldende golfers,’ raadde hij aan. Ik snapte toen nog niet helemaal waar hij op doelde: voor mij als buitenstaander leek golf toch vooral een heerlijk ontspannende sport. Beetje wandelen, beetje balletje slaan, beetje bijkletsen, dat zo ongeveer.

Gebalde vuisten

Toen ik thuiskwam begon ik dus te zoeken, en ik stuitte meteen op compilaties van professionele spelers die bij het putten nét niet hard genoeg slaan waardoor het balletje plagerig op het randje blijft liggen, of die bij het afslaan de bal nét verkeerd raken, waardoor hij verdwijnt tussen de bomen. De spelers vertonen vervolgens alle gedragingen die bij pure, instinctieve frustratie horen. Ik dacht dat ik tennissers bij een bal die nét uit is in de loop der jaren alle vormen van “uit je vel springen” had zien doorlopen, maar golfers kunnen het nóg beter. Ze smijten hun club woest richting caddie of publiek, gebruiken elk scheldwoord dat de mensheid ooit verzonnen heeft, en slaan met gebalde vuisten in de lucht.

Ik heb inmiddels een heel repertoire van zinsnedes waarmee ik mezelf kan duidelijk maken dat ik er niks van bak

Kwaad gemompel

Het verschil tussen golfers en andere sporters? Andere sporters zijn doorgaans boos op hun tegenstanders of de scheidsrechter, een golfer is boos op zichzelf. Want je hebt zelf slecht geput, slecht afgeslagen of tussen die twee een domme fout gemaakt, niet iemand anders. Daarom hoor je golfers ook zo vaak tegen zichzelf tekeergaan, binnensmonds vloekend. Let maar eens op wanneer je op de drivingrange staat, naast je wordt gegarandeerd kwaad gemompeld. Of, laat ik voor mezelf spreken: ik heb inmiddels een heel repertoire van zinsnedes waarmee ik mezelf kan duidelijk maken dat ik er niks van bak. ‘Dat sloeg echt nergens op’ gebruik ik misschien het vaakst, maar ook ‘jeeeezus wat een lelijke slag’ komt vaak langs.

Het gevoel van een exact goed geraakte bal geeft zo veel voldoening, dat het alle frustratie ruimschoots compenseert

Het ironische is dat al dat gescheld van frustratie de sport niet minder leuk maakt. Integendeel zelfs, zou ik bijna zeggen. Ik merk namelijk ook dat mijn afslag heel traag maar toch waarneembaar beter gaat. Iedere keer dat ik op de baan sta gaan er meer ballen de goede kant op. En de keren dat ik dan op de bal of in het gras mep foeter ik dan wel op mezelf, maar ik heb nog geen moment overwogen om op te geven, zoals ik bij hardlopen wel elke keer heb gedaan. Hoe dat komt? Ik denk omdat het gevoel van een exact goed geraakte bal zo veel voldoening geeft, dat het alle frustratie ruimschoots compenseert. En alhoewel het na een paar maanden nog altijd niet vaak genoeg gebeurt dat ik een écht mooie slag maak, voel ik nu al in elke vezel van mijn lichaam dat de zoektocht naar de perfecte slag een heleboel scheldwoorden waard is.