Ode aan Gustavo

Het is al bijna anderhalf jaar geleden dat ik voor het eerst op een golfbaan stond, en dus kan ik al bijna niet meer met goed fatsoen stellen dat ik een nieuwbakken golfer ben die net komt kijken. Inmiddels ken ik de par-3-baan van mijn vereniging als mijn broekzak, en kom ik altijd wel iemand tegen die ik ken wanneer ik een rondje loop. Dat wil overigens niet zeggen dat ik al een registratie-waardige handicap heb, mijn streven is momenteel nog om 9 holes te lopen in minder dan anderhalf uur, en om geen enkele hole boven de negen slagen te eindigen. Je snapt wel: ik ga nooit een groot golfer worden.

Ode aan de golfleraar

Dat ligt niet aan onze golfleraar. En daarom dat ik dit jaar in ieder geval nog een kleine ode wil brengen aan hem. Ik noem zijn naam omdat ik weet dat-ie dat leuk gaat vinden: hij heet Gustavo Barrios, en zijn doel is, naar eigen zeggen, om het korte spel van iedere golfer te verbeteren. En dat doet-ie met een jaloersmakende overgave, kan ik inmiddels wel zeggen.

De eerste les die we van hem kregen, begonnen we met putten. Gustavo zag eruit zoals ik me een golfleraar had voorgesteld: blinkend netjes gekleed, geruite platte pet op het hoofd, en een ietwat strenge blik in zijn ogen. “Weeeej gaan putten,” sprak hij met een Spaans accent. Meteen was me duidelijk: deze man neemt golfen serieus. Serieuzer dan ik tot dat moment in ieder geval. En wanneer leraren met zo veel au sérieux over hun vak praten hebben ze bij mij meteen een streepje voor. Dus ik besloot Gustavo óók serieus te nemen. Die eerste les leerde Gustavo ons om met onze ogen dicht een golfballetje vanaf een meter afstand in de hole te krijgen.

“Als jij steeds hetzelfde doet, dan gaat die balletje er steeds weer in.”
Klinkt logisch, en dat is het ook. Vanaf die dag probeerde ik Gustavo’s adviezen zo goed mogelijk op te volgen.

Gustavo is er zeker van dat ik kan leren golfen - ook al heb ik daar zelf nog wel eens twijfels over gehad

Gustavo heeft veel geduld, maar hij stelt wel eisen. Een keertje per week een emmertje balletjes wegslaan op de drivingrange is niet genoeg: als je beter wil leren golfen dan moet je oefenen, oefenen, oefenen. Ik heb mijn best gedaan om zo vaak mogelijk op de baan te staan, maar moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat vaker dan eens per week er vaak niet in zat. Toch bleef Gustavo geduldig zijn adviezen geven. In mijn geval was dat heel vaak: “Aafke, je moet met die heupies draaien” als ik mijn swing oefende. En als het dan een keer goed ging, begonnen zijn ogen te glinsteren. “Zie je wel!”, zei hij dan. Want Gustavo is er zeker van dat ik kan leren golfen - ook al heb ik daar zelf nog wel eens twijfels over gehad.

Advies

Een goede leraar is goud waard, zeker als je niet weet waar je aan begint. Ik wist niks van golfen, en wat ik er nu, anderhalf jaar later, van weet komt van Gustavo. Soms stond ik nietsvermoedend wat ballen te slaan op de drivingrange wanneer ik zijn stem plotseling hoorde. “Jij kwam omhoog!” En inderdaad, ik had weer kansloos in de mat gehakt. Als ik dan verbaasd achter me keek, zei Gustavo: “Ik kijk altijd en ik zie alles!” Soms word ik daar nerveus van (want: wie wil nou niet even lekker balletjes weghakken zonder pottenkijkers?), maar vaker nam ik zijn advies ter harte en sloeg ik opeens weer wél raak.

Fascinerende sport

Ik ben nog lang niet uitgelest, ik heb nog gigantisch veel te leren. Maar aan iedereen die begint zou ik willen zeggen: zoek een Gustavo, een leraar die je meeneemt in de gekke wereld van het golfen, en die je doet inzien dat golfen misschien niet zo simpel is als het lijkt, maar dat de complexe samenwerking tussen hoofd en lichaam en baan en de elementen juist is wat het zo’n fascinerende sport maakt. Investeer in goede lessen, je krijgt er echt een hoop inzicht en spelplezier voor terug.