Beeld: Getty Images
Beleefd, praatgraag en grappig. Het zijn zo maar even wat eigenschappen die Björn Driessen worden toegedicht en die in het interview ook wel aan de oppervlakte komen.
Om een moment voor dat interview te vinden, valt overigens nog niet mee. De agenda van de 18-jarige Elburger zit elke week behoorlijk vol. Dat de meeste uren opgaan aan golf zal niemand verbazen, maar aan school wordt ook nog wel wat tijd besteed. “Hoewel ik daar, ik volg de opleiding Sport & Bewegen, nu wel iets minder tijd aan besteed. Ik doe dat op een niveau dat ik met twee vingers in mijn neus aankan", vertelt hij.
"Bovendien zit ik op een school (Landstede in Zwolle, red.) die heel fijn meewerkt. Het is niet erg als ik eens een les of een dag mis omdat ik dan een toernooi moet spelen. Het is goed geregeld. Ik focus me nu vooral op golf. Ik zit in mijn laatste jaar in deze leeftijdscategorie en wil zo veel mogelijk toernooien in die categorie spelen.”
Een ander regelmatig terugkerende activiteit in zijn agenda is autorijles. Driessen kan niet wachten om het ‘papiertje’ in handen te hebben. “Dan hoeven mijn ouders niet elke keer op te draven om me naar trainingen te brengen.”
Want Björn is niet alleen lid op het naburige Rijk van Nunspeet, maar speelt ook competitie voor de Hilversumsche en moet voor centrale trainingen van de NGF-selectie regelmatig naar The Dutch. “Dat is niet echt naast de deur. Ik heb het voordeel dat Scott Woltering, die ook in de selectie zit, iets ouder is en al wel een rijbewijs heeft. Dus ik rijd ook vaak met hem mee en onze ouders wisselen rijbeurten af.”
Maar het is beter om van niemand meer afhankelijk te zijn, beaamt hij. “Ik heb nu zo’n zeven lessen gehad. De rijinstructeur was na de eerste les onder de indruk. Ik zei dat ik al een beetje in een golfbuggy had leren rijden, alleen het schakelen vond ik nog wel lastig.”
Mijn coaches noemden het laaghangend fruit, winst behalen op het putten. Er was werk aan de winkel
Het kost hem nu nog minder moeite om een golfbal ver en rechtuit te slaan dan achteruit in te parkeren. Björn is verre van de enige jeugdgolfer die het ‘van huis uit’ heeft meegekregen. Moeder Carolien is teaching professional, maar heeft ook een tennisverleden. Net als zijn vader.
Toch trok voetbal vooral de aandacht van een jonge Björn. Niet vreemd omdat de meeste klasgenootjes bij de lokale FC droomden van een carrière als Cristiano Ronaldo of Lionel Messi. “Ik denk dat ik uiteindelijk op het niveau van Elburg aardig had kunnen meekomen. Ben ook met de F’jes kampioen geworden, maar dat was wel het hoogtepunt. Ik schoof langzaam van voor terug naar de verdediging, omdat de trainers vonden dat de sterke jongens achterin moesten spelen. Ik was toen al een van de grote jongens.”
Beeld: gavefotos.nl
Hij was net 11 jaar toen hij de switch naar golf maakte. “Ik ging naar een scoutingsdag van de NGF en ze hadden daarna nog een extra check nodig om te bepalen of er wat inzat. En nu zit ik al voor het derde jaar in Jong Oranje”, rekent Driessen, in het bezit van nationale titels onder 12 en 15 jaar, snel uit.
Met zijn 1 meter 97 valt hij op. “Mijn long game is dan ook een van mijn sterke punten. Doordat ik lang ben, maak ik makkelijker afstand. Ik sla de ballen recht van de tee. Mijn lange ijzers zijn constant, ook naar de green toe”, somt hij desgevraagd zijn pluspunten op. Niet iets wat hij verzint, want de statistieken geven hem gelijk.
Op het putten daarentegen was wel het een en ander aan te merken. Hij heeft er dan ook hard aan gewerkt en dat onderdeel verbeterd, niet in de laatste plaats dankzij de keuze voor een arm-lock methode, waarbij de grip van de (langere) putter tegen de onderarm wordt ‘vastgezet’. “Mijn coaches noemden het laaghangend fruit, winst behalen op het putten. Er was werk aan de winkel. Ik werd er zelf bepaald ook niet vrolijk van om per ronde 6, 7 slagen op de greens in te leveren. Ik heb er lang mee geklungeld, ook een clawgrip geprobeerd, maar dit is wat bij mij past. Van iets ondermaats een power maken, dat was het doel.”
Zet me om 8 uur ’s ochtends af en haal me om 6 uur maar op, ik vermaak me wel
Als liefhebber staat hij het liefst op de baan. "Zet me om 8 uur ’s ochtends af en haal me om 6 uur maar op, ik vermaak me wel." Trainen daarentegen heeft hij moeten leren. “Maar ik zie wel dat ik daardoor de afgelopen twee jaar beter ben geworden. Ik ben nu op een leeftijd dat ik zelf kan oordelen over wat er goed gaat en minder goed gaat. Ik ben wat dat betreft niet meer alleen afhankelijk van coaches. Maar het is wel fijn om een team om je heen te hebben, waarin iedereen zijn inbreng heeft en dat ook tot resultaten leidt.”
Ook heeft Driessen geleerd dat hij zich niet moet blindstaren op doelen in de toekomst, maar zich moet focussen op de uitvoering in het heden. Natuurlijk wil hij heel ver komen in golf, tourprofessional worden als dat erin zit en zijn clubje ‘Vrienden van Björn’, dat nu in zijn carrière investeert, laten groeien. Maar over wat er op de baan gebeurt, zegt hij ook heel nuchter: “Je verliest vaker in golf dan je wint. Daar moet je goed mee omgaan.”
Beeld: gavefotos.nl
Toch kan hij niet helemaal zijn ogen sluiten voor wat er mogelijk in het vat zit. Door een aantal goede resultaten ligt hij op koers voor een plek in het Europese team voor de Junior Ryder Cup, die in september vlak voor de ‘grote mannen’ Ryder Cup in de Verenigde Staten wordt gespeeld. De kwalificatieformule is een ingewikkelde rekensom waar hij zich maar niet aan waagt. De komende maanden wordt meer duidelijk over zijn kansen.
Naast kwalificatie op grond van resultaten kan captain Stephen Gallacher nog enkele spelers via een wildcard toevoegen. De twee hebben al kennisgemaakt. Björn: “Hij noemde mij de big man with the soft hands, omdat ik volgens hem een gevoelsspeler ben die ook nog wel eens wat met chippen kan oplossen.”
In 2002 speelde Dewi-Claire Schreefel als eerste en enige Nederlandse in de Junior Ryder Cup. Ze won toen een partij en speelde er eentje gelijk op The K Club in Ierland. De cup ging toen naar Europa: 9,5 - 2,5.
De jonge Elburger wil natuurlijk niet afhankelijk zijn van een wildcard, maar is dat wel zo, dan hoopt hij ook als persoon te zijn opgevallen bij de captain. “Niet alleen vanwege mijn lengte, hoewel er wel iemand binnenkomt als de deur opengaat”, grapt hij zelf. “Dat moet toch ook indruk maken op de tegenstander.”
Dat opvallen doet hij overigens ook op andere manieren. Onlangs speelde hij een belangrijk toernooi in Spanje, dat door slechte weersomstandigheden werd geteisterd. Het was nogal een gedoe om het toernooi tot een goed einde te brengen en daar prees en bedankte Björn bij de prijsuitreiking de organisatie voor.
Een paar dagen later plopte een mailtje van de president van de Spaanse golffederatie in zijn mailbox, die hem complimenteerde met zijn attente gebaar. “Het is toch niet meer dan normaal om de mensen daar te bedanken voor al het werk dat ze hadden gedaan? Natuurlijk is het dan wel leuk om te horen dat het gewaardeerd werd, maar ik vond het eigenlijk niet zo bijzonder om dat te doen.”