Jong talent Steven Chapman (15) klopt steeds harder op de deur en droomt al van de Masters: 'Je zult me niet snel zien juichen' 

Toen vader Paul nog in de baan meeliep met zijn zoon, had hij een keer een boterham pindakaas mét jam meegenomen voor onderweg. “Ik had ergens gelezen dat dit een van de favoriete tussendoortjes van Tiger Woods was en dacht: als Tiger ermee groot is geworden, dan kan het ook goed zijn voor Steven. Alleen, ik maakte de fout om de jam door de pindakaas heen te smeren. Het schijnt dat wanneer je op de ene boterham pindakaas smeert en op de andere jam en ze dan op elkaar legt, de smaak heel anders is.”

Hoe dan ook, Steven probeerde die dag de meegebrachte ‘lunch’ uit, maar was op zijn zachtst gezegd geen liefhebber. “Ik kreeg het niet door mijn keel”, zegt de inmiddels wel flink gegroeide havo-scholier, die afgelopen week een internationaal toernooi in Portugal won. Ze kunnen er allebei nog smakelijk om lachen.

Oogcontact

Inmiddels heeft Paul sinds het ‘pindakaas-jam-incident’ meer afstand van zijn zoon genomen. Letterlijk, want bij wedstrijden van de jeugd moeten ouders afstand houden. “De eerste keer dat ik bij een wedstrijd was, vond ik het gewoon zielig dat geen van de ouders met hun kind meeliep. Maar toen kwam ik erachter dat dat een regel is.”

De rol van caddie heeft hij ingeruild voor die van spotter in de baan. Paul detecteert nu de ver geslagen drives van zijn zoon, waarbij hij oogcontact probeert te vermijden. “Want Steven kan aan mijn gezichtsuitdrukking zien wat ik denk of voel. En ik wil hem niet beïnvloeden.”
Steven: “Als het niet goed ging, kon ik dat ook aan hem zien. Daar kon ik niet zo goed tegen.”

Nuchtere Fries

De kans daarop is nu overigens klein. Steven is een koele kikker geworden, een nuchtere Fries. Uit zijn lichaamstaal kun je weinig opmaken. De overwinning in Portugal was niet zijn eerste, maar elke keer bij een zege reageert hij ogenschijnlijk koeltjes. “Je zult me niet snel zien juichen. Natuurlijk maakt het me wel uit of ik win, maar ik maak me er ook weer niet zo druk om. Misschien is dat ook wel een reden dat ik minder zenuwachtig ben als de beslissing gaat vallen. Je doet altijd je best, wat het resultaat ook wordt.”

Wellicht dat die wijsheid ook iets te maken heeft met wat Steven al heeft meegemaakt in zijn jonge leven. Vader Paul zag in 2018 na een hersenaneurysma de dood in de ogen, maar twee operaties van zes uur lang en twee jaar lang revalideren hielpen hem er weer nagenoeg helemaal bovenop. Hij prijst zich gelukkig dat hij zijn zoon nu nog overal naartoe kan rijden om te golfen en looft de steun van zijn vrouw en Stevens moeder in het ‘team’.

Lobwedge

In vijf jaar heeft Steven veel bijgeleerd. Nederland zuchtte nog onder het juk van corona toen hij in de schuur een paar oude clubs van zijn vader ontdekte en in de zomer van 2020 op een bedrijventerrein met een bijna verroeste 64º-lobwedge zijn eerste bal sloeg. De toen nog tennisser en voetballer, wist het vanaf dat moment zeker: “Eigenlijk wilde ik alleen nog maar golfen toen ik het balletje goed had geraakt.”

Paul had de clubs nauwelijks meer aangeraakt nadat hij van Engeland naar Nederland was verhuisd. Daar speelde hij regelmatig golf met een net-aan single handicap als piek. In Nederland had hij er door werk nauwelijks tijd voor. Hij probeerde het hier nog wel even als professioneel darter, speelde met en tegen Raymond van Barneveld en Co Stompé, maar bij gebrek aan sponsors kwam die carrière niet van de grond.

Puzzelstukjes

Darten was niet aan Steven besteed. Nog geen jaar na zijn eerste kennismaking met een lobwedge haalde hij zijn GVB. Steven kreeg vervolgens bij GC Heidemeer volop de kans om op echte fairways te spelen en vanaf dat moment ging het hard. In zes maanden tijd daalde zijn handicap van 54 naar 15.1 en dat ontging ook het technische kader bij de Nederlandse Golf Federatie niet.

Inmiddels volgt Steven trainingen bij Heren Jong Oranje-2 en speelt hij vanaf handicap +2.4. In het begin had hij nog geen teaching pro, maar nu werkt hij onder meer samen met Djur den Haan op Lauswolt en dus ook de technische staf bij de NGF plus een personal trainer, Thiemen Pen. Steeds meer puzzelstukjes worden gelegd.

St. Andrews

Steven heeft volgens kenners de gave om iets te kunnen uitvoeren als hij het één keer heeft gezien. Dat is altijd een plus en zeker ook in golf.

Van vader Paul heeft hij nog een rondje op St. Andrews te goed. Paul stelde hem dat in het vooruitzicht bij het halen van een handicapdoel binnen een bepaalde tijd, met de gedachte dat het een schier onhaalbaar target was in zo’n korte tijd. Niet dus. Steven moet er nog even op wachten, want als 15-jarige mag hij nog niet aan de single (inlootsysteem voor een greenfee) op St. Andrews meedoen.

Dromen

Wellicht speelt hij er al eerder een toernooi, want ook internationaal timmert de jonge Fries aan de weg. Hij won back-to-back het Champions to Champions World Championships (onder 15 jaar) in Ierland, een internationaal invitatie-juniortoernooi. En vorige week dus in Portugal het GJG Juniors International (foto onder).

Dromen heeft hij zeker. Bij een van de sessies met de NGF-coaches werd de talenten gevraagd om hun dromen op te schrijven. ‘De Masters spelen en winnen en nummer één van de wereld worden’, vertrouwde Steven aan het papier toe.

Dat laatste herhaalde hij nog maar eens in een tv-uitzending over 'Wonderkinderen’. Of het zover komt, dat moet de toekomst uitwijzen. Maar met een gezonde ambitie is weinig mis. Met een boterham met pindakaas én jam, mits goed gesmeerd ook niet, maar daar hoef je bij Steven nog steeds niet mee aan te komen.

Wil je meer te weten komen over Steven Chapman. Hij heeft een website (stevenchapman.nl) en een Instagramaccount: steven_chapman_golf