Wouter wandelt op goed geluk langs Ierse links
Pas drie jaar geleden begon ik op de Domburgsche ballen weg te slaan op de drivingrange, nu loop ik er met de hoofdredacteur van GOLF.NL en word ik gefotografeerd met een flinke rugzak en een halve set golfclubs op mijn rug. Het is bijzonder hoe alles is gelopen. Ik ben 22 jaar, heb met hangen en wurgen mijn bachelor binnen en op de vraag wat ik het komende jaar zou gaan doen, kwam het antwoord uit het boek ‘A Course Called Ireland’ van de Amerikaanse auteur Tom Coyne. Over twee dagen stap ik in het vliegtuig naar Dublin, vanwaar ik per trein doorreis naar Tralee. Een slaapplek heb ik nog niet geregeld, maar één plan staat wel vast: ik ga twee maanden langs de kust lopen en elke linksbaan spelen die ik tegenkom.
Connectie vinden
In mijn tas zit alleen wat ik echt nodig heb: twee T-shirts, een korte en lange broek, en een paar golfschoenen – op mijn wandelschoenen golfen gaat niet. Een slaapzak neem ik voor de zekerheid mee, zodat ik in een hoop stro kan ploffen als er echt geen bed te vinden is. Ik boek geen kamers, tafels of teetimes, in de hoop dat ik ter plekke kan aansluiten bij de mensen die ik tegenkom. Ik heb de afgelopen jaren gezien hoe golf mensen verbindt, en heb er een hechte groep vrienden aan te danken. Een connectie maken met een andere golfer gaat me in Nederland makkelijk af, en ik verwacht dat de Ieren mij op dezelfde manier zullen verwelkomen. Er bestaat het risico dat ik ergens tegen een muur aanloop, maar dat is deel van het avontuur. Mocht ik onverhoopt midden in oktober in een nat weiland stranden, heb ik altijd nog een dikke trui bij me.
De links laten zich niet overmeesteren met waaghalzerij
Een groter dilemma qua bagage: welke clubs laat ik thuis? Elke stok weegt zo’n drie ons: de helft van mijn clubs uit de tas gooien maakt een enorm verschil tijdens de lange wandelingen die ik voor de boeg heb. Tijdens de fotosessie op de Domburgsche speel ik dus alvast met een halve set: 2 wedges (60 en 52 graden), mijn ijzers 9, 7, 5 en 3, en een houten 3. Gelukkig staan de Ierse linksbanen niet bekend om hun lengte. De voornaamste uitdaging wordt om de bal laag te houden; een trucje dat ik er in Domburg door mijn pro ingehamerd heb gekregen, en waar ik nu plezier van ga hebben.
Confrontatie
De afgelopen drie jaar maakte golf een groot deel van mijn leven uit. Ik ben online verzeild geraakt in een groep golfenthousiastelingen die hun ervaringen en passie delen via vlogs en magazines. Tom Coyne is er een van, en heeft bij mij een fascinatie voor linksgolf laten ontstaan. Linksbanen bieden me een extra uitdaging: de wind, het hobbelige landschap en de harde ondergrond. Gedachteloos op de vlag mikken wordt keihard afgestraft. Op de links geldt maar een regel: speel hem zoals hij ligt, met zoveel risico als je aandurft. Maar de links laten zich niet overmeesteren met waaghalzerij. Met die confrontatie in het vooruitzicht vertrek ik naar Ierland, naar mooie ontmoetingen met markante golfers en hopelijk elke nacht een droog plekje om mijn hoofd te laten rusten.
