Wachten op Iers geluk

Naast de eerste tee van de Old Course in Lahinch staan rijen van tientallen tassen. Caddiemaster Tony rent van hot naar her om een constante stroom Amerikanen in flights in te delen en caddies de juiste tassen mee te geven wanneer ze de baan in gaan. Ik zit op mijn inmiddels vertrouwde bankje-in-de-buurt-van-het-clubhuis te wachten op Iers geluk en een teetime. Met een brede glimlach en klaar om mijn reisverhaal in volle glorie te presenteren.

Het hulpje van Tony spreekt me aan en verwijst me snel naar Tony. “Zeg maar dat Theo je gestuurd heeft en dan denk ik dat hij je wel wil helpen.” Als ik Tony op een rustig moment tref en Theo’s woorden herhaal snuift hij: “Als Theo zoveel tijd zou besteden aan zijn werk als aan kletsen zou ik het niet zo druk hebben.” Hij grijnst naar de jongen, en vertelt mij dat hij me zal proberen te helpen. “Onze manager, Paddy Keane, komt misschien vanmiddag langs. Met hem moet je maar even praten.”

Uitbundig volk

En zo zit ik weer op mijn bankje, terwijl busladingen vol Amerikanen met hun onmiskenbare accenten langs spurten. De Yanks zijn een uitbundig volk. Tegenover de ingetogen – maar scherpe – Ieren lijken ze vaak kinderlijk luid en enthousiast. Wanneer een flight Amerikanen triomfantelijk staat na te praten over hun successen in de baan zie je dan ook vaak de caddies schuin glimlachen, met gezichten die boekdelen spreken over hún ervaringen in de baan. Het is een bijzonder schouwspel, maar in mijn achterhoofd blijf ik bezig met Paddy Keane.

De groep trekt aan me voorbij. Ze slaan af en ik blijf achter.

Opeens hoor ik in een groep Ierse golfers de naam vallen waar ik op gewacht heb. “Paddy Keane, daar ben je dan! Ik ga niet met je spelen hoor, Paddy; je bent te goed voor me!” Het kan bijna niet missen, en ik kijk verwachtingsvol naar Tony om te kijken of hij me voorstelt aan de manager. Deze geeft echter geen blijk van herkenning, en terwijl ik op het puntje van mijn houten tweezitter zit te luisteren of ik kan achterhalen wie ik aan moet spreken, trekt de groep aan me voorbij. Ze slaan af en ik blijf achter.

De beste caddiemaster

Later op de dag komt een oudere heer naast me zitten. We schudden elkaar de hand en als ik hem vertel op wie ik die dag heb zitten wachten grinnikt hij: “Ik ben ook Paddy Keane, maar ik ben niet de manager. Wat jammer dat we elkaar niet eerder zijn tegengekomen! We hebben een vierde meegenomen in onze flight, maar ik had je zo willen introduceren als ik had geweten dat je hier zat.” Ik sla mezelf voor mijn kop, maar heb een lang en gezellig gesprek met Paddy. Hij was vroeger de caddiemaster op Lahinch, zelfs nog in de tijd dat Tom Coyne zelf langskwam op de club. “Ooit kwam er een Duitse golfer hiernaartoe, die zei dat een vriend hem had meegegeven dat ik de beste caddiemaster was die hij in heel Ierland heeft meegemaakt”, vertelt hij triomfantelijk, terwijl hij in de verte staart. “Je moet morgenochtend maar langs de andere Paddy gaan, en vooral niet opgeven. Je zou hier makkelijk moeten kunnen spelen.” Op het moment dat ik opsta om het dorp weer in te lopen, komt een Amerikaanse vrouw naar me toe. “Jij zit hier al de hele dag zo breed te grijnzen. Heb je gespeeld?” Ik zeg dat dat helaas niet het geval is, maar dat ik niet zal opgeven.

Weer op pad, met die brede glimlach die me met een nieuwe golfvriend in contact gaat brengen

De volgende dag vind ik the real Paddy, de manager, in zijn kantoor. Hij is kort over mijn kansen: “Onmogelijk, dan had je al weken geleden je informatie moeten sturen. Nu is de baan vol, dus je kan echt niet spelen.” Met lood in mijn schoenen slof ik een laatste keer terug naar mijn bankje en pak m’n spullen. Weer op pad, met die brede glimlach die me op de volgende baan met een nieuwe golfvriend in contact gaat brengen. Het hoeft ook niet altijd te werken, want zelfs zonder te golfen heb ik de beste caddiemaster van Ierland ontdekt.