Amerikaans golf op Ierse links

Ik zit op een bank in het clubhuis van de Ballyheigue Castle Golf Club. Het is nog uitgestorven, maar deze centrale plek moet perfect zijn om golfers te spotten met wie ik een rondje kan lopen. Ik schrijf de eerste woorden van dit verhaal, terwijl ik wacht op de manager van de golfclub. Ik denk terug aan gisteravond: na zonsondergang op de bonnefooi een bed & breakfast zoeken in een klein Iers kustplaatsje was spannend, maar met wat hulp van een local vond ik een plek. Ik werd er onderworpen aan een kruisverhoor over Nederland en golf, maar de vele koppen thee en een glas whiskey maakten het draaglijk.

Klassieke Amerikanen

De eerste alinea is geschreven als de stilte in het clubhuis wordt vervangen door rumoer. In de deuropening verschijnt een drietal: twee dames en een heer. Hun kleren – geblokte golfrokken en keurige polo’s met gladgestreken kragen – zouden op een duurdere club niet misstaan. Hun accent verraadt dat het Amerikanen zijn. Ik vertel ze dat ik zit te wachten op de manager die mij kan linken aan een golfer.

Terry en ik noemen onszelf enthousiast ‘the walking gang’, en zo slaan wij onder de muur van Ballyheigue Castle af

“Kom met ons meespelen”, roept een van de dames, waarop de andere twee enthousiast knikken. De spreekster, een tengere dame met kort zwart haar en een bontgekleurde polo, schudt mij de hand en introduceert zich als Terry. De andere twee, Jerry en Theresa, tonen zich meer als klassieke Amerikanen, met een ‘gezellige’ bouw. Zij zijn als koppel al vijf weken in Schotland en Ierland om te golfen – Terry is er gisteren bijgekomen. Jerry heeft een slechte rug, dus hij rijdt met Theresa in een golfkar. Terry en ik noemen onszelf enthousiast ‘the walking gang’, en zo slaan wij onder de muur van Ballyheigue Castle af.

Door de bal heen

Zodra de eerste bal geslagen is, rent de energieke Terry de fairway in. “Ik vind het lastig om kalm aan te doen”, roept ze enthousiast. “Zij zijn veel rustiger, zoals mijn vriend thuis, maar ik ben altijd full-on!” Het spel van het drietal weerspiegelt haar beschrijving, want de beheerste zwaai van Jerry en Theresa maken Terry’s wilde swing nog opvallender. Na een lange snelle haal naar achteren slaat zij zo hard mogelijk door de bal heen.

“Ik speel thuis altijd met shafts voor mannen”, vertelt ze. Zelfs haar set straalt energie uit. Alle clubs zijn geverfd met paarse glitters, en hebben het merk in goud over de kop lopen. Wanneer ik haar een compliment geef, ontkent ze snel dat dit normaal is. “Thuis heb ik een andere set, maar ik had geen zin in het gedoe op het vliegveld. Ik heb deze gekocht voor de reis, en geef de clubs voordat ik terugga aan iemand die ze nodig heeft.”

(Bijna) eerlijk, maar niet te moeilijk

Op hole 3, een lange par 4 die vlak langs een stel bomen op links loopt, slaat Jerry zijn bal de laaggemaaide rough in aan de rechterkant van de fairway. Ik blijf kijken hoe hij de bal gaat slaan, en zie hoe hij 'm met een klein duwtje boven op het gras legt. Hij ziet mij kijken, en vermijdt oogcontact, waarna hij met een soepele swing de resterende meters naar de green overbrugt. Ik glimlach nu ik me de stereotypes over Amerikaans golf herinner: het spel moet eerlijk, maar vooral niet te moeilijk zijn.

Bij de blinde afslag zegt Jerry dat hij die eigenlijk oneerlijk vindt: “Je moet toch kunnen zien waar je heen speelt?

Tijdens de ronde zie ik Jerry en Theresa hun ballen met de klassieke ‘foot wedge’ uit de naarste situaties tikken. Bij de blinde afslag op hole 6 zegt Jerry dat hij die eigenlijk oneerlijk vindt: “Je moet toch kunnen zien waar je heen speelt?” Ook de frisse zeewind wordt niet als toevoeging ervaren, want waar ik op de onbeschermde, stormachtige laatste twee holes de grootste lol heb, mompelen Jerry en Theresa dat de eerdere holes wel lekker afgeschermd waren. Terry kan het niks schelen; die rent steeds met een grote glimlach en veel kabaal haar bal achterna, en speelt ‘m altijd zoals-ie ligt.