De allerlaatste Ierse anekdotes
Tijdens mijn reis heb ik ontelbaar veel bijzondere dingen gezien, gehoord en ervaren. De Ieren zijn een apart volk dat het steeds maar weer voor elkaar krijgt van een doodnormale situatie iets opmerkelijks te maken. Ik had verwacht dat ik op het eiland een mooi avontuur zou kunnen beleven, maar veel van de ervaringen overtroffen mijn voorstellingen van dat avontuur met gemak. Sommige anekdotes zijn niet geschikt voor een volledig verhaal, maar ik wil er hier als slot een paar aanhalen om te reflecteren op een bijzondere golfreis op het “Emerald Isle”.
De Ieren zijn een apart volk dat het steeds maar weer voor elkaar krijgt van een doodnormale situatie iets opmerkelijks te maken
Iers boerengolf
De mooiste Ierse ‘slang’ heb ik geleerd op Mulranny Golf Club. De baan is een mooi voorbeeld van Iers boerengolf in de duinen. De schapen dienen hier nog echt als grasmaaiers, en houden de rough mooi laag voor de golfers onder ons die wel eens willen afzwaaien – ik was ze in ieder geval dankbaar. Om de greens staan hekken om de eigenwijze bollen wol van de dance floor te houden, en als je je bal vindt, is er een grote kans dat hij keurig ligt opgeteed op een keutel.
Mijn speelpartners in Mulranny zijn, heel toepasselijk, boeren. Elke donderdag spelen ze op de herendag een wedstrijd en hoewel die om de eer gaat, is iedereen gezond competitief. Ik probeer dan ook een goede score neer te zetten, wat lukt tot we hole 6 bereiken. Als ik mijn putt voor bogey op een haar na langs de hole zie rollen, mompel ik binnensmonds 'almost', waarop een van de mannen ad rem roept: “Almost never bulled a cow!” Die uitdrukking heb ik de rest van de reis gebruikt.
Vliegend hoofddeksel
Het bleek een goed idee om mijn hoed mee te nemen. Leuk, maar vooral nuttig tijdens de stortregens. Nog vaker dan de regen heb je in Ierland te kampen met harde wind, en het wilde nog wel eens gebeuren dat mijn bruine kameraad zijn eigen weg vloog. Langs de weg, waar vrachtwagens met een noodvaart langsrijden, heeft dat niet al te veel consequenties; daar blijft-ie wel hangen in de bramenstruiken of tegen een muurtje. Boven op een duin in de baan wordt het al uitdagender. Zo gebeurde het dat tijdens mijn rondje op Ballybunion mijn flightgenoten halverwege de fairway om zich heen keken waar ik was gebleven, terwijl ik struikelend over duinen en door dalen achter mijn vliegende hoofddeksel aan rende. Vanaf dat moment legde ik 'm naast me neer als ik mijn bal probeerde weg te vegen.
Bijzonder toeval
‘Toeval’ is de norm in Ierland, zo lijkt het. Ook op Rosses Point, de laatste baan langs de kust, bleek dat principe op te gaan. Ik had toevallig met vrienden van de pr-manager op Strandhil gespeeld, die mij in contact brachten met de club. “Als je komt voordat de Amerikanen afslaan rond een uur of tien, kun je hier gewoon spelen!” En zo speelde ik voor de zoveelste keer gratis op een Ierse topbaan.
Twee Nederlanders stonden op het punt te gaan spelen en toen ik ze aansprak, herkenden ze me van mijn stukjes
Van de baan heb ik weinig gezien door de bakken met water die uit de lucht kwamen vallen. Bij terugkomst snelde ik dan ook de shop in om te kijken of ik daar mijn tas kon laten drogen, toen ik een bekend accent hoorde. Twee Nederlanders stonden op het punt te gaan spelen en toen ik ze aansprak, herkenden ze me van mijn stukjes. Het bijzonderste? Lars-Peter, een van de twee golfvrienden, had een paar jaar geleden de hele kust afgefietst om linksbanen te spelen.
Na twee maanden ongelooflijke avonturen was dit een prachtig eind van mijn reis langs de Ierse kust. Een regio waar het normale nooit gebeurt, en het onverwachte de absolute norm is.
