HELP!

We zijn nu al bijna een jaar verder sinds onze eerste golfles, en het werd wel eens tijd om ons gvb te halen. Een jaar lang hebben we geoefend met afslaan, chippen en putten. In weer en wind stonden we er, met regenjassen aan, sjaals om of juist glimmend van de zonnebrand en gewapend met liters water. Ik heb me absoluut vermaakt hoor, met eindeloos vaak dezelfde handelingen uitvoeren, maar toch had ik het gevoel dat ik iets miste. Duh, hoor ik je denken. Je hebt het hele spel nog niet gespeeld!

Worst voor onze neus

De golfbaan, die werd ons een jaar lang als een worst voor onze neus gehouden, maar we zagen 'm alleen vanuit onze ooghoeken, wanneer we naar de drivingrange liepen. We zagen er plukjes mensen in alle rust heen en weer zweven tussen het gras, terwijl wij onszelf af liepen te beulen met afslag na afslag. Als een fata morgana doemde de baan op, maar al even snel vervloog ze ook weer. Onze docent was er elke keer weer bruut duidelijk over: wij waren er nog niet klaar voor.

Tot deze week. Aan het eind van de middag werden we pardoes meegetroond naar de par-3-baan. “Nu gaan we alles wat we geleerd hebben in de praktijk brengen,” zei onze leraar Gustavo met een bezwerende glimlach, alsof we werden ingewijd in een geheim genootschap. Razendsnel probeerde ik terug te halen wat ik tijdens de theorielessen allemaal in mijn kop had gestampt, maar dat was inmiddels ook alweer een maand of acht geleden, dus hoeveel strafslagen je krijgt wanneer je je bal per ongeluk een centimeter verschuift: Joost mag het weten.

Gustavo zegt het met een bezwerende glimlach, alsof we werden ingewijd in een geheim genootschap

Een voor een slaan we af. Er belanden twee ballen in de bosjes, eentje tegen een hek en eentje belandt zowaar halverwege de green. Daarna is er meteen paniek. Wat nu? Meteen de bosjes in duiken om te zoeken? Wie wacht op wie? Wat doen we met onze tassen? En er was toch ook iets met een provisionele bal? Help!

Ondertussen maant Gustavo ons tempo te maken, want de volgende flight kan elk moment aankomen, en we gaan niemand laten wachten. Als een olympische snelwandelaar waggel ik in recordtempo richting mijn bal, bedenk me halverwege dat ik mijn tas ben vergeten, waggel weer terug, sleep mijn tas mee, ben mijn bal even kwijt, oh ja, daar lag ‘ie. Tas neerzetten, en dan? Welke club nam je ook alweer als je gaat chippen? Mag je dat vragen, of heb je dan een strafslag aan je broek? HELP.

Kip zonder kop

Zonder ons een moment rust te gunnen jaagt Gustavo ons onder vakkundige begeleiding de baan over. “Alvast gaan lopen!”, klinkt het dan. Of: “Zet die tas vast richting de volgende tee!” Ik voel me een kip zonder kop, en vergeet de helft van de tijd mijn slagen te tellen omdat ik druk bezig ben me de regels te herinneren, hele afstanden te lopen, te besluiten welke club ik nu weer moet gebruiken, en waar zet ik die tas nou toch weer neer? En oh ja, waar is de volgende tee, en als je dan op de tee staat, waar is in godsnaam het vlaggetje? Aan de overkant van het water, serieus? Volgende keer moet ik minimaal twintig reserveballen meenemen, heb ik al snel geleerd.

En ik leer nog veel meer in de twee uur dat we onze holes lopen. Bijvoorbeeld dat putten opeens niet meer lukt wanneer er vier man op je vingers staan te kijken, terwijl het tijdens het oefenen echt perfect ging. En dat het uitstippelen van een goede strategie je soms verder brengt dan domweg keihard afslaan richting de hole. Na twee uur ben ik behoorlijk gesloopt, maar ik weet een ding: nu ik de baan op mag, begint het feest pas echt.