Golf widow

Gisteravond stuitte ik op Instagram op een post over golf van een Amerikaanse vrouw die ik om totaal andere redenen volg. Het was een plaatje van een doodshoofd, met daarbij de tekst: “Me waiting for my husband to return home when 9 holes with the boys turn into 36.” Daarachter een aantal hashtags, waaronder #golfwidow. Onder deze post zag ik een hele rits comments van andere vrouwen van mijn leeftijd, klagend dat hun echtgenoten al hun vrije tijd doorbrengen op de golfbaan. Ik klikte op de hashtag #golfwidow, en er ging een hele wereld voor me open.

Alles bestaat

Blijkbaar is er in Amerika een hele community van vrouwen die hun man 'verloren zijn' aan golf. Ze schrijven blogs, hebben Facebookgroepen, ze taggen elkaar in posts. In Amerika bestaat alles wat je maar kunt bedenken, dus ergens had ik niet verbaasd hoeven te zijn, maar toch sta ik ervan te kijken. Ik klik op alle grappige plaatjes die gepost worden (een vader die vanuit de zandbak van zijn kind staat te chippen, een t-shirt met de tekst “Yes, he’s playing golf. No, I don’t know when he’ll be home. No, he’s not imaginary”), ik moet hard lachen om filmpjes die gepost worden door vrouwen die hun gefrustreerde echtgenoot hebben gefilmd tijdens het golfen. Er worden clubs in tweeën gebroken, gevloekt - alles wat ik zelf ook zou willen doen als het een keer niet helemaal lekker gaat, alleen heb ik geen geld om elke week nieuwe clubs aan te schaffen.

Waarom bestaat de term golf widow wel, maar bijvoorbeeld voetbalweduwe dan weer niet?

Dodelijk saai

Het meest verbaasd ben ik als ik op Amazon een boek vindt dat al bijna een halve eeuw oud is, en als titel heeft: From loneliness to intimacy, help for the golf widow. Blijkbaar bestaat deze term dus al minimaal sinds de jaren zeventig! Ik heb meteen een heleboel vragen. Want: waarom bestaat de term golf widow wel, maar bijvoorbeeld voetbalweduwe dan weer niet? Ik herinner me dat toen ik jong was, mijn vader elke zondag minstens de helft van de dag weg was, om te fietsen met zijn wielrenclubje. Is een koersweduwe dan niet een relevante term? Fietsen kost immers ook veel tijd. Om over vissen nog maar te zwijgen. Ik groeide op aan de oevers van de Maas, die ieder weekend bevolkt werden door hordes mannen in camouflage-uitrusting die daar hele dagen zwijgend zaten te wachten met een thermoskannetje koffie. Lijkt me dodelijk saai, ook voor de vrouw thuis.

Zijn er dan echt geen mannen die zich eenzaam voelen omdat hun vrouw graag golft?

Fascinerend

Maar wat ik nog verbazingwekkender vindt is dat er geen woord is voor een golfweduwnaar. Of beter gezegd: dat bestaat natuurlijk wel, maar het wordt niet gebruikt. Het is geen ding. Zijn er dan echt geen mannen die zich eenzaam voelen omdat hun vrouw graag golft? Of is het met golf zoals met elke sport behalve paardrijden: hebben vrouwen zich decennialang moeten invechten en mogen ze nu blij zijn dat ze überhaupt welkom zijn op de baan? De waarheid zal ongetwijfeld ergens in het midden liggen, maar fascinerend is het wel.

Zelf zal ik in ieder geval nooit een golf widow worden

Advies

Zelf zal ik in ieder geval nooit een golf widow worden. Een van de leukste aspecten van golfen vind ik namelijk dat je het als gezin samen kunt doen. Er zijn niet veel sporten waarvoor dat geldt. Ik heb geprobeerd samen met mijn man te wielrennen en hard te lopen, maar eerlijk is eerlijk: hij gaat twee keer zo snel als ik. Wandelen is ook gezellig samen, maar dat heeft dan weer geen competitie-element. Golfen is wat dat betreft een bijzondere sport. Mijn advies aan alle zelfverklaarde golf widows: ga gewoon eens mee de baan op. Wie weet hou je er nog een hobby aan over!