Beeld: Englandgolf.org
Simpson verloor in 2023 zijn moeder aan longkanker, slechts enkele maanden na de diagnose. Dat verlies zette zijn wereld op zijn kop. “Het besef dat het leven kort is, veranderde alles”, vertelt hij. Tijdens een autorit naar Nederland ontstond het idee: een camper kopen, het leven omgooien en iets doen dat hij anders nooit zou durven.
Wat begon als iets van afleiding werd een missie om geld in te zamelen voor Macmillan Cancer Support en de Norfolk Hospice, de organisatie die zijn moeder had geholpen. Inmiddels staat de teller op ruim 32.000 Britse pond (36.637 euro). “Ik heb er gemengde gevoelens bij”, vertelde Josh. “Ik zou willen dat mijn moeder het kon zien, maar zonder haar was dit nooit gebeurd.”
Die regels zijn duidelijk niet geschreven door golfers
Het Guinness-record is niet een kwestie van veel rondjes spelen, de regels zijn streng:
“Die regels zijn duidelijk niet geschreven door golfers”, grapte Simpson eerder.
Hij begon op 24 januari 2025 in Woodhall Spa meteen met 36 holes. Vanaf dat moment leefde hij praktisch op wielen: in zijn camper, gemiddeld bijna 2 banen per dag spelen. Hij liep in totaal zo'n 32 duizend kilometer, meer dan 70 marathons, versleet 30 golfhandschoenen, tientallen ballen en één paar schoenen voor 500 rondes.
Zijn jaar bestond uit Brits golf en typisch Brits weer. In Glasgow, Schotland speelde hij 18 holes in windstoten van zo'n 80 kilometer per uur. “Mijn slechtste score”, zei de 27-jarige. In Wales liep hij Royal Porthcawl in stortregen. Meer dan de helft van de Schotse banen viel af omdat ze te kort waren voor het Guinness World Record.
Onderweg ontmoette hij de meest uiteenlopende flightgenoten: greenkeepers, een operazanger, pokerspelers, zelfs de schoonmoeder van een Premier League-voetballer, van wie hij uiteindelijk een tas vol Adidas-spullen kreeg.
Naast de fysieke uitdaging was het vooral een mentale zoektocht. “Het was de zwaarste maar ook de beste ervaring van mijn leven”, zei hij tegen de BBC. “Ik ben volwassen geworden, wat ironisch is voor iemand die zichzelf een moederskindje noemt.”
De rit naar elke baan, het plannen van de routes, last-minute starttijden, het slaapritme in een camper, hij noemt het “veel complexer dan de buitenwereld denkt.” Toch ging hij door, soms uit pure koppigheid, soms uit discipline, maar vaak uit emotie. “Ik hoop dat ze trots zou zijn.”
Nu het record binnen is, speelt hij gewoon door tot 31 december. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Het doel: 666 banen. Een symbolisch eindpunt, alsof het jaar nog één laatste duivelse grap voor hem in petto heeft.
De lokale banen bewaart hij voor de feestdagen zodat hij “nog even thuis kan zijn.” Of hij ooit nog zoiets gaat doen: “Ik ben wel redelijk klaar met golf.”