Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Mijn zomervakantie eindigde in tranen. Met een boze droom, die toch echt een wrede nieuwe werkelijkheid blijkt te zijn. Op een prachtige zomerdag in augustus, werd mijn lieve moeder (63) zomaar ineens uit het leven gerukt. Door de gevolgen van een onbenullig fietsongeluk.
Aangeslagen, vol ongeloof en met een steen op de maag pak je toch weer de draad op, zoals dat dan gaat. Al kunnen veel zaken me voorlopig even gestolen worden. Niets zo mooi als muziek, maar het brengt me nog te veel van slag. Voetbal? Lekker belangrijk… Het nieuws? Het zal allemaal wel.
Gelukkig zijn er ook dingen die wel direct verlichting scheppen. Zoals golf.
Een van de eerste mensen die me een bericht stuurde, meteen al op die bewuste zwarte zondag, was Bjorn. Hij is een paar jaar jonger dan ik en in hetzelfde dorp opgegroeid. In Harfsen, waar mijn moeder haar hele leven heeft gewoond en een spin in het web was. ‘Zo raar om dit te zeggen’, sluit Bjorn zijn appje af nadat hij zijn medeleven heeft betuigd. ‘Maar mocht je afleiding willen: just give me a call en we lopen een rondje golf’.
Een stevige handdruk en een betekenisvolle blik zijn genoeg
En zo ontmoeten we elkaar ruim een week later, vijf dagen na de uitvaart, op ’t Sybrook in Enschede. Ik ben wat wankel door alle emoties na een intense en heftige week, maar door het stralende weer en de idyllische omgeving heb ik er toch een soort van 'zin in'.
Ik arriveer weer eens laat. Slechts een paar minuten voordat we moeten afslaan, begroet ik Bjorn op de putting green. Een stevige handdruk en een betekenisvolle blik zijn genoeg. 'Zielsverwanten' zijn we, verenigd door wat we beiden voelen.
Het bizarre toeval – of wat is het? – wil namelijk dat we sinds kort niet alleen dezelfde liefde voor golf delen, maar ook overeenkomstig leed. Bjorn is in juli zijn vader verloren na een lange strijd tegen kanker. Een paar weken later kon ik hém afleiding bieden met 9 holes, toen op de Breuninkhof in Bussloo. En nu staan we hier.
“Niet te geloven”, zegt Bjorn. Het script zou door een filmmaker inderdaad worden afgekeurd wegens 'te ongeloofwaardig', want de samenloop van omstandigheden wordt nóg wonderlijker. Als we naar de eerste hole van de Noord-lus lopen, vraag ik aan Bjorn of hij weet wie het eerste vriendje was van mijn moeder. “Ik hoorde het, ja. Mijn vader hè!?” Ik knik en doe er nog een schepje bovenop: “Haar eerste zoen, die kreeg ze van hem.”
We worden als het ware opgetild door de lichtheid van de sport en de omgeving. Hier en nu
We hadden elkaar tot voor kort zeker tien jaar niet gezien, Bjorn en ik, en nu lopen we gebroederlijk ons tweede rondje golf – een vader en een moeder armer.
Tussen de slagen door wisselen we gedachten uit en delen we onze ervaringen in het ondoorgrondelijke rouwproces. Pittige kost, maar we worden als het ware opgetild door de lichtheid van de sport en de omgeving. Hier en nu.
Al na één hole voel ik: golf is zalf voor de ziel – geen afzwaaier die daar aan kan tornen. Een van de mooiste aspecten aan golf? Het harmonieuze samenspel tussen sport, pure ontspanning en ongedwongen sociale interactie. Je wordt er een beter mens van, zou ik haast willen zeggen.
Bjorn heeft meer talent dan ik, maar ik voorzie dat we vaker de baan ingaan samen. Verbonden door hetzelfde verdriet. En door golf.
Op de korte terugweg raap ik de moed bij elkaar. Zachtjes speel ik Just Your Friends van Mink DeVille af in de auto, het lievelingslied van mijn ouders. Mijn hart bonst in de keel, tranen vloeien. Voorzichtig draai ik de volumeknop iets verder open, de mondharmonica klinkt, en ik denk alleen maar: wat is dit mooi.
