Uiterste banen en clubs
De baan op
Stef speelt de langste baan van Nederland: 'Het is hier heel hard werken als je niet recht slaat'
Beeld: KLCK
Met de NGF Competitie hebben we dit jaar geluk. Als Almeerderhout zijn we ingedeeld bij Houtrak, Noordwijkse, Koninklijke Haagsche en Rosendaelsche. Eerder schreef ik al over mijn ervaringen op de oudste club van Nederland, en nu voeg ik daar de langste aan toe.
Op de eerste speeldag mogen we ons melden in Arnhem op Rosendaelsche. Normaal gesproken is het koud en nat eind maart, maar nu is het alleen fris. Het is al weken goed weer en ook vandaag schijnt de zon. Ten eerste speelt het prettig als het mooi weer is en ten tweede helpt het ook, want door de harde ondergrond krijgen we in ieder geval een beetje rol.
De greens zijn lastig aan te spelen vanwege de vele slopes voor, achter, links en rechts van de vlag
Ik heb de baan eerder gespeeld. Vorig jaar heb ik hier nog meegedaan aan het NK Strokeplay. Toen kwam ik van een koude kermis thuis: 83, 81 met (toen nog) handicap -1.1. Het geeft al aan dat het niet alleen een lange baan is, maar ook een moeilijke. Het is smal, dus je moet recht zijn van de tee. En de greens zijn lastig aan te spelen vanwege de vele slopes voor, achter, links en rechts van de vlag. Het voordeel van deze keer: ik speel matchplay. Mogelijk kan de tegenstander mij/ons soms een goed gevoel geven.
De foursomes (om en om slaan als duo) beginnen we op hole 1 en de singles starten op 10. Dat betekent in ieder geval dat ik alle holes ga spelen, want matchplay over 18 holes kan nooit na 9 holes voorbij zijn. 10&8 (10 up met 8 holes te gaan) is de grootste uitslag mogelijk.
Ik dacht dat deze baan lang was
Hole 1 heeft een lengte van 366 meter vanaf de witte tee, hole 2 is 389 meter. Ik sla af op de eerste hole en mijn partner heeft 105 meter over naar de vlag. Dat betekent dat hij een gapwedge slaat. Op hole 2 hebben we 118 meter over voor de tweede slag. Dat is een pitchingwedge voor mij. "Ik dacht dat deze baan lang was", zeg ik hardop. Slaan wij dan zo ver? Nee, er staat een beetje wind en die is in onze rug. Op hole 3, die met een lengte van 375 meter mooi tussen 1 en 2 in past, hebben we plots 180 meter over. Je raadt het al: wind tegen.
Een van mijn sterkste punten is de driver. Echter, deze ochtend heb ik veel moeite om het midden van het clubblad te vinden. Het gevolg is dat er veel ballen vanaf de tee naar links gaan. Dat maakt deze baan alleen maar moeilijker. En ook langer, want vanuit de heide, de bomen of hoog gras heb je meer club nodig dan vanaf het korte gras op de fairway.
Het is ook de reden dat we hole 5 (par 4 van 408 meter) niet in twee slagen halen. Verder is lengte niet echt het probleem. Meestal hebben we wel een ijzer-6 of ijzer-4 nodig, maar dat zijn we wel gewend. Almeerderhout heeft immers ook een lengte van ruim 6.300 meter. Moeilijk hebben we het wel, want we slaan de bal niet recht genoeg. Op de Rosendaelsche is het dan heel hard werken. In 15 holes (we verliezen met 4&3) maken we slechts zes parren. Dat zegt genoeg, denk ik.
In de middag begin ik veel meer fairways te raken. En dat betekent meteen dat ik holes win. Na 12 holes is het zelfs al voorbij. Jammer dat ik niet verder mag golfen, maar fijn voor het team en mezelf. Bij deze een opsomming van de clubs die ik over had naar de vlag. Mijn driver sla ik ongeveer 240 meter:
10 (par 4): ijzer-8
11 (par 4): gapwedge
12 (par 3): ijzer-4
13 (par 4): ijzer-9
14 (par 4): houten-7
15 (par 5): pitchingwedge
16 (par 3): ijzer-8
17 (par 5): gapwedge
18 (par 4): houten-7
1 (par 4): ijzer-8
2 (par 4): ijzer-6
3 (par 4): ijzer-5
Ondanks de harde fairways en het goede weer had ik slechts één keer een wedge over naar de vlag op een par 3 of 4. Het is dus echt zaak dat je (midden)lange ijzers goed zijn als je wil scoren op de Rosendaelsche. Dat was deze middag bij mij het geval. Maar het belangrijkste: zorg dat je recht bent van de tee. Alleen vanaf het korte gras is het mogelijk om hier goede scores te maken.
