Moeilijkste baan
Uiterste banen en clubs
Stef speelt op de oudste golfclub van Nederland: ‘Het is een feestje om deze baan te spelen’
Beeld: Koen Suyk
Op zondag 6 april om 8.00 uur meld ik mij in Wassenaar voor een NGF Competitiedag op een van mijn favoriete banen. Ik ben hier al een paar keer eerder geweest, maar ik word er meteen weer aan herinnerd wat mij te wachten staat als ik van de parkeerplaats omhoog loop richting het clubhuis: het is hier behoorlijk heuvelachtig.
Alle vier de keren dat ik deze hole speelde in matchplay verloor ik ‘m. En nog steeds is het een prachtige hole
Tijdens de competitie speel ik in principe 36 holes. In de ochtend foursomes in duo's (je slaat dan om en om een bal) en in de middag singles. Omdat het matchplay is, kan het zijn dat je op een dag niet alle holes speelt, maar wij dwingen af dat we in de ochtend op 1 starten en in de middag op 10. Dan is dat in ieder geval geregeld.
Op de Haagsche, zoals het in de volksmond genoemd wordt, zijn er veel holes die eruit schieten. De contouren, de afwisseling van holes, de hoogteverschillen en de omgeving maken het een feestje om deze baan te spelen. Ik heb twee favoriete holes: 7 en 18.
De afslag op 7 vanaf wit is heel intimiderend. Vanaf de tee is de fairway namelijk niet zichtbaar. Het enige waar je naar kijkt is een grote heuvel met een paal in het midden. Die paal is het mikpunt voor je drive. Met zijn 351 meter (293 meter van geel) is het geen lange hole, maar de wind is tegen. Het is daardoor best een uitdaging om de bal over de heuvel te krijgen.
Hole 6 ligt in tegengestelde richting parallel aan 7. Dat betekent dat missers naar links vaak op de fairway (of net daarbuiten) van de vorige hole eindigen. Er is daardoor meer ruimte dan je denk vanaf de tee. De tweede slag is een beetje naar beneden richting een lange, smalle green (30 meter lang, 20 meter breed) die van achter naar voren afloopt. De duinen rondom de green maken het visueel extra moeilijk. Al met al een goede en uitdagende par 4.
Voor 'het perfecte plaatje' moet je op hole 18. Vanaf de tee is het fraaie witte clubhuis, dat in 2002 door brand bijna volledig werd verwoest, al te zien. Om daar te komen moet ik wel een paar goede ballen slaan, want deze par 5 heeft een lengte van 499 meter. Vanwege een rij bomen oogt het smal, maar na een kleine honderd meter wordt de hole breder.
De hole speelt grotendeels naar beneden en er zitten veel kleine hellingen in de fairway. Daardoor heb je vrijwel nooit een vlakke ligging. Rechts is out of bounds en links zijn vooral duinen en bomen. Het meest opvallende is de oefengreen vlak voor het clubhuis. Als je even niet oplet, mik je op de verkeerde vlag. Dat maakt het ook mooi, vind ik. De slothole hoort bij het clubhuis te eindigen. En daar ligt vaak een putting- en chippingreen. Naast de tees van 1 en 10, waar je komt na een flinke beklimming, ligt de andere oefengreen.
Dat bedrag zou ik ongeveer één keer per jaar zonder twijfel over hebben om hier te spelen
Zowel in de foursome als de single lig ik keurig in drie op de green. Beide keren blijkt de verraderlijke green de boosdoener. Twee keer wordt het een 3-putt bogey. Alle vier de keren dat ik deze hole speelde in matchplay verloor ik ‘m. En nog steeds is het een prachtige hole.
Na een competitiedag gaat iedereen douchen. Dat is gebruikelijk, maar voor de meeste golfers zit douchen na de ronde niet in de routine. Op de Haagsche zijn de kleedkamers naast het clubhuis in een apart gebouw. Fris en fruitig meld ik mij vervolgens op het zonnige terras, met inderdaad uitzicht op de green van 18.
Als de borrel(hapje)s achter de kiezen zijn, gaan we naar binnen. Het is geen groot clubhuis maar wel gezellig en knus. Het grootste kenmerk is een trappetje in het midden van de ruimte. Het zorgt ervoor dat het in tweeën is verdeeld: de bar is ‘bovenaan de trap’ en het eetgedeelte ‘onderaan’.
Ik moet wel zeggen dat het van buiten, zeker vanwege het rieten dak, mooier is dan van binnen. Maar ja, je kunt niet alles hebben. De baan is al zo goed dat ik hier heel graag terugkom. De drivingrange was in onderhoud en dat is hard nodig, omdat deze te kort is om er met een driver af te kunnen slaan. En dat is niet meer van deze tijd.
Voor competitiespelers gelden geen greenfeetarieven. Normaal gesproken zou ik als lid van Golfclub Almeerderhout 150 euro moeten betalen om 18 holes te spelen op de baan die door golfers wordt beoordeeld met een 9.0 op Leading Courses. Dat bedrag zou ik ongeveer één keer per jaar zonder twijfel over hebben om hier te spelen. Zeker omdat de greens goed en snel zijn. Voor de tijd van het jaar behoren ze ongetwijfeld tot de beste greens van het land. De fairways en tees zijn ook tiptop in orde.
Het is een moeilijke baan (par 72 met course rating 76,0; de verwachte score van een scratchspeler), zeker als er wind staat, maar scoren is niet onmogelijk. In de singles maken mijn tegenstander en ik bijvoorbeeld allebei drie birdies. Ik heb hier op elke hole het idee dat ik een par kan maken. Alleen loopt het vaak anders, zoals eigenlijk altijd in golf.
