Van beelden op televisie wist ik dat de afslag op hole 1 altijd een spektakel is bij Solheim en Ryder Cups. Daardoor dacht ik een beetje te weten wat ons te wachten stond op de Robert Trent Jones Golf Club in Gainesville, Virginia. Toch overtrof het al mijn verwachtingen. Het was echt één groot feest om elke sessie (heel) vroeg op de eerste tee te zijn.
De eerste twee wedstrijddagen - vrijdag en zaterdag - werd er gestart vanaf 07.05 uur. Daarom stond ik de eerste dag al om half zeven op de golfbaan. Ik heb geen last van een ochtendhumeur, maar als je dat wel hebt: binnen een minuut is het weg. De muziek stond gigantisch hard en ik had meteen zin in een feestje. De speelsters, vice-captains en uiteraard de toeschouwers gingen ook stuk voor stuk uit hun bol. Zo’n geweldige vibe heb ik nog nooit meegemaakt op de golfbaan. Ik kan niet wachten tot het moment dat Snollebollekes de eerste tee van Bernardus betreedt.
Later bleek de sfeer nóg meer uitgelaten toen de middagsessies startten tussen 12.05 en 12.50 uur. Twee keer zo’n anderhalf uur feesten op een golftoernooi, beter wordt het niet.
Uiteindelijk draait het bij de Solheim Cup natuurlijk om topgolf. De twaalf beste speelsters uit Europa gaan de strijd aan met de besten uit de Verenigde Staten: Europe versus USA. Het niveau dat deze vrouwen op de grasmat leggen is fenomenaal. Dat in combinatie met het teamgevoel dat sterk aanwezig is, maakt het een fantastische ervaring.
Je voelt je als toeschouwer – in mijn geval als Nederlander - een beetje onderdeel van het Europese team. Met name op zondag had ik het gevoel of ik bij een belangrijke voetbalwedstrijd was. Ik moedige de Europese vrouwen fanatiek aan, maar er was ook veel respect voor de topprestatie die de Amerikanen leverden. Ook de supporters van ‘USA’ gedroegen zich overigens uitstekend. Dat zorgde voor een briljante sfeer, waarbij topgolf centraal stond.
Golfers zijn in principe vrij toegankelijk. Soms heb je zelfs het geluk dat een afzwaaier vlakbij komt en dat je van heel dichtbij een tourprofessional een slag ziet maken. Bij de Solheim Cup heb ik dat gevoel nog meer dan bij bijvoorbeeld een Dutch Ladies Open of KLM Open. De 24 speelsters van beide teams kun je op elke hole bijna aanraken. En zeker als ze klaar zijn met hun partij, of tijdens oefenrondes, is er alle tijd om een handtekening of foto te scoren. Ik ging op woensdag de challenge aan om binnen een uur de handtekening van nummer één van de wereld Nelly Korda te scoren. Zie hieronder het resultaat.
Tijdens een golfronde van 9 holes wandel je al snel zo’n vier kilometer. Als toeschouwer tijdens de Solheim Cup kom je heel gemakkelijk aan dat aantal. De golfbaan in Virginia was adembenemend mooi, waardoor ik al genoot om daar te zijn. Maar het is ook absoluut geen straf om straks van 7 tot en met 13 september 2026 rond te lopen op Bernardus Golf in Cromvoirt. Het is tenslotte de beste baan van Nederland volgens golfers op Leading Courses. Ik heb altijd het gevoel alsof ik op vakantie ben op het moment dat ik daar het parkeerterrein oprijd. En dan heb ik het niet eens over het iconische clubhuis, inclusief sterrenrestaurant. Al zal dat tijdens de Solheim Cup waarschijnlijk niet toegankelijk zijn voor publiek.
Bananenpakken, mensen die eruitzien als het vrijheidsbeeld of vrouwen die allemaal hetzelfde shirt met de Stars & Stripes dragen. In (mijn geval) vijf dagen Solheim Cup komen de meest bijzondere outfits voorbij. Je kunt het zo gek niet bedenken of het liep langs de fairways in Virginia.
En dat is niet alleen van dit jaar, want het is een traditie geworden bij zowel de Solheim Cup als Ryder Cup. Het is eigenlijk een soort carnaval op de golfbaan. En wie kunnen er nou beter carnaval vieren dan Brabanders. De editie van 2026 bij ’s Hertogenbosch kan dus niet anders dan één groot feest worden. Ik kijk er nu al ontzettend naar uit!