Derksen in Dubai terug in de tijd

De DP World Tour heeft deze week zijn tenten opgeslagen op de Emirates Golf Club. Voor het Nederlandse golf een gedenkwaardige plek. Robert-Jan Derksen was weliswaar niet de eerste Nederlander die op de in 1972 opgerichte European Tour won – Rolf Muntz had drie jaar eerder de primeur in Qatar – maar de toen 29-jarige golfer uit Nijmegen deed dat wel in een veel groter toernooi, waaraan Tiger Woods al enkele malen had deelgenomen. En Derksen kaapte de buit weg voor de neus van Ernie Els, achter Woods de nummer twee van de wereld.

Kleedkamer

Derksen is deze week in Dubai. Hij speelde er voor het laatst in 2014, het jaar waarin hij afzwaaide als tourspeler. The Laughing Dutchman wordt nog altijd herkend door personeel dat in 2003 ook al op de Emirates GC werkzaam was. En jongere werknemers die er niet bij waren, hebben erover gehoord.

Bovendien siert zijn naam een van de lockers in de kleedkamer, hangt zijn foto daar aan de wand en de wedge waarmee de verrassende winnaar op de laatste hole een goede birdiekans creëerde bij de ingang van het clubhuis. Hij is voor het leven lid van de club.

Beveiliger

Derksen neemt ons mee naar de plekken die zijn triomf wat hem betreft markeren. Onderweg naar hole 13 wordt hij begroet, soms met een juichgebaar of de grap of hij deze week nog meedoet. Als we bij de beker willen poseren - iets dat een strenge beveiliger wil voorkomen - schieten anderen te hulp met ‘hallo, deze man heeft er ook zo een thuis’ waarop de beveiliger zich verontschuldigt.

Scorebord

Aangekomen bij de green van 13, haalt Derksen herinneringen op. “Ik stond -4 voor de ronde na twaalf holes en zat in de op drie na laatste flight. Ik wist op dat moment niet wat er om me heen in de baan gebeurde. Ik speelde samen met Philip Price, met wie ik toen al veel omging en die een van mijn beste vrienden werd. Ik weet nog dat hij op de eerste hole een birdie maakte en ik niet. Ik sloeg mijn drive in de shit, maar maakte nog een nette par. ‘Nou, sta ik op hem al een slag achter’, dacht ik toen.

Ik deed echt mijn best om niet naar het scorebord te kijken

Gelukkig maakte ik op de tweede hole wel een birdie en was ik gesetteld, waren de zenuwen weg. Hier op 13, de par-5 die makkelijk in twee te halen was, maakte ik eagle. Driver, ijzer-4 achter op de green. Er stond een groot scorebord in lijn met de vlag, maar ik wilde het niet zien. Ik deed echt mijn best om daar niet naar te kijken. Maar op dat moment veranderde alles. Ernie Els maakte een dubbel bogey op 12. Dat wist ik natuurlijk ook niet, maar ik besefte wel dat er voor mij iets moois zou kunnen gebeuren.”

Reserve

De week had al een mooie voorgeschiedenis. Door de dreiging van een Amerikaanse inval in Irak had een aantal Amerikaanse spelers, onder wie Tiger Woods, op het laatste moment afgezien van deelname. Derksen stond op Schiphol om als eerste reserve naar de Verenigde Arabische Emiraten te vliegen, toen hij al het verlossende telefoontje kreeg met de mededeling: je zit ín het toernooi.

Een maand eerder was hij als reserve twee keer voor niets afgereisd naar Zuid-Afrika en Singapore. “Ik ging toch maar, omdat ik dat jaar niet een al te beste tourkaart had en elke kans om punten en geld te verdienen moest aangrijpen. Dat was twee keer slikken. Ik had toch voor een derde keer die keuze gemaakt, omdat ik in Dubai dan in elk geval goed kon trainen, ook al zou ik niet mogen spelen.”

Beslissing

We zoeken een shortcut naar hole 18. Op de tee raakt Derksen even in gesprek met Lee Westwood en oud-winnaar Henrik Stenson (2007). Of Derksen straks op de Senior Tour te bewonderen is, vraagt Westwood hem op de man af. Daarover later meer.

De keuze ‘wel of niet in twee naar de green’ was op slag voor mij gemaakt. Ik kon er niet voor gaan

In 2003 sloeg Derksen van een andere tee af dan die deze week wordt gebruikt. “Toen was het een nóg scherpere dogleg. Op zaterdag sloeg ik 'm over die hoek en kon ik in twee naar de green, waar ik na drie putts toch slechts een par maakte. Nu duwde ik mijn drive te veel naar rechts, bang om de hoek niet te halen en tussen de palmbomen in het woestijnzand te eindigen. Een amateurfout. Maar ik zag er snel al iets positiefs in. De keuze ‘wel of niet in twee naar de green’ was op slag voor mij gemaakt. Ik kon er niet voor gaan.

Ik legde vanuit de rough op. Met een ijzer-5, links op de fairway met daardoor een goede hoek naar de vlag tussen de green en het water in. Dat was een keyshot en ik maakte vrij helder die beslissing en voerde het goed uit. Toen had ik nog 93 meter te gaan. Pas later zag ik dat bij die slag een stuk of zeven fotografen, onder wie de Nederlander Jos Linckens, achter mij zaten. Die had ik niet gezien; ik was zó in het moment. Het kwam ook niet in me op dat ik in het water kon slaan. Met een gap wedge sloeg ik de bal een meter voorbij de hole. ‘Laten we die fout van gisteren goedmaken’, zei ik tegen mijn caddie.”

Huilen

Op de green van 18 wijst Derksen aan waar de vlag precies stond. “Ik had de putt snel gelezen, binnenkant rechts. Price had zijn drive in de woestijn geslagen en was nog bezig met een ruling. Ik moest me ervan weerhouden om niet keer op keer de lijn te lezen, om te ‘overlezen’. Toen ik de putt voor birdie had gemaakt, wist ik dat de ronde in -7 geen slag beter had kunnen spelen. Ik keek naar het scorebord en wist toen: ik word eerste of tweede. En besefte ook dat ik mijn tourkaart zo goed als veilig had gesteld. Dat bracht me aan het huilen. Ook omdat ik toen volledig de focus losliet.

Ernie Els baalde, maar zijn caddie kwam me enthousiast feliciteren. Hij gunde het me.

Op weg naar het kantoortje van de scoring sloeg Linckens een arm om me heen. Daar keek ik op televisie naar Els, die een birdie moest maken op 18 om een play-off af te dwingen. Waarom ik daar wachtte, terwijl de beelden met dertig seconden vertraging op het scherm te zien waren, weet ik niet. Ik had veel beter die paar meter terug naar de green kunnen lopen. Els sloeg zijn tweede slag over de green in de rough. Op een tricky plek. Waarschijnlijk bang om de bal met drie in het water te chippen, flufte hij 'm. Hij had toen een onmogelijke putt voor birdie en maakte par. Hij baalde, maar zijn caddie kwam me enthousiast feliciteren. Hij gunde het me.”

Stilte

Het overviel Derksen allemaal. “Natuurlijk had de organisatie liever Els als winnaar gehad, die had vier van zijn laatste zes toernooien gewonnen en was een mooie naam op de beker. Wie kende mij nou? Maar de clubmanager nam me mee en vroeg of ik niet iemand wilde bellen? Hij nam me mee naar zijn kantoor en ik wist de telefoonnummers van mijn ouders en vriendin gewoon even niet meer. Toen ik mijn vader aan de lijn had, ging ik weer huilen. Ik kon geen woord meer uitbrengen en hij ook niet. We vielen allebei even stil.”

Derksen en de Senior Tour?

In januari 2024 wordt Derksen 50 jaar, een leeftijd waarop je welkom bent op de Senior Tour. Oud-collega’s vragen regelmatig of hij dan weer toernooien gaat spelen, maar Derksen ziet het niet gebeuren. “Ik heb als winnaar op de Tour een exemption, ik mag het een jaar proberen. Maar ik heb al jaren geen serieuze wedstrijd meer gespeeld en golf überhaupt weinig. Ik moet dan eerst proberen weer goed te worden. Daartoe wil ik me nog wel zetten, maar vervolgens zou ik dan ook de keuze moeten maken om weer seizoenen van huis te zijn. Want ik kan iets niet half doen, daarvoor ben ik te perfectionistisch ingesteld. Dus als je me het nu vraagt, dan zie ik het er niet van komen.”