Nederlandse fans omarmen Ryder Cup

Emiel van ter Beek

The Belfry, 1993

Leeftijd: 58 jaar
Woonplaats: Apeldoorn
Handicap: 10.0
Golft sinds: 1992
Inspiratie: De Ryder Cup heeft mijn enthousiasme voor zelf spelen zeker nog meer aangewakkerd. Het was een onvergetelijke ervaring en ik volg elke Ryder Cup sindsdien via de media. Zelf ben ik daardoor ook een stuk fanatieker in golf geworden. Matchplay is ook mijn favoriete spel ik speel daarom ook al jaren NGF-competitie.’
Club/homecourse: Engelenburg Golf & Country Club

‘In augustus 1992 heb ik mijn GVB gehaald en speelde het daaropvolgende jaar met regelmaat om te oefenen. In de zomervakantie gingen we met onze kleine twee kleuters op vakantie in de Vendée in Frankrijk. Onze Engelse buren op de camping hadden ook twee kinderen van dezelfde leeftijd en Mike bleek ook een golfer (Hcp 13). We speelden die vakantie een paar keer samen en hij nodigde me uit voor de Ryder Cup, die in september vlak bij hun huis in Sutton Coldfield werd gespeeld. Hij had kaarten voor donderdag en vrijdag gekocht. Dus mijn allereerste keer als toeschouwer bij een professionele golfwedstrijd zou bij de Ryder Cup zijn
Op donderdag zou de eerste flight van deze 30e Ryder Cup om acht uur uur afslaan (Sam Torrance en Mark James tegen Lanny Wadkins en Corey Pavin), maar door de mist werd dat uitgesteld tot halftien. We waren er al vroeg en zagen de spelers zich warm houden op de driving range, puttinggreen of zoals Seve Ballesteros in de oefenbunker. Ik keek als beginneling mijn uit. Hoe dit fenomeen elke bal binnen een halve meter van de pin wist te slaan. Ik heb twee dagen met bewondering gekeken naar de 24 beste spelers ter wereld! Heel veel toeschouwers liepen met een soort periscope. Dat was wel handig om nog iets te kunnen zien als je zes rijen dik stond te kijken. Op zaterdag speelden Mike en ik zelf op zijn homecourse Moseley Golf Club aan de andere kant van Birmingham; een mooi oude golfbaan anno 1892 met een klassiek Engels clubhuis. Prachtig!
Het vervolg van de Ryder cup hebben we op tv gekeken. De match werd helaas met 13-15 verloren door Europa, ondanks een hole-in-one van Nick Faldo op hole 14 op de laatste dag. Maar wat een fijne sportieve sfeer hadden die wedstrijden.’

Dirk Jan de Roo

Detroit, 2004

Woonplaats: Heerhugowaard

Handicap: 12.3

Golft sinds: 1991

Inspiratie: ‘Fantastische ervaring om zo’n evenement bij te wonen. Heeft ons gestimuleerd om nog fanatieker golf op televisie te volgen en zelf te blijven beoefenen. 

Club/homecourse: Westfriese GC

‘Het begon allemaal in April 2003 met een berichtje dat via internet kon worden ingeschreven op kaartjes voor de Ryder Cup 2004 in Amerika. Aldus gedaan en in oktober 2003 kregen we bericht dat wij bij de gelukkigen behoorden die ingeloot waren. Overigens, er waren 110.000 aanmeldingen, waarvan er 30.000 werden gehonoreerd.
Oakland Hills bleek een fantastische baan met uiterst moeilijke greens waar maar weinig vlakke stukken op te ontdekken waren. Iedereen herinnert zich wellicht de commotie tijden de vorige Ryder Cup (1999) match in Amerika, toen het publiek zich ernstig misdroeg jegens de Europeanen. Daarom had captain Bernard Langer een fantastische zet gedaan door alle Europese spelers op de eerste oefendag een paar viltstiften mee te geven met de opdracht om overal handtekeningen uit te delen en voor foto’ s te poseren. Zo gebeurde het dat op de tees, langs de fairways, rond de greens en op de driving range veel fans een handtekening kregen op vlaggen, petjes etc. Het was dan ook fantastisch om zo dicht bij onze Europese topspelers te lopen. In schril contrast met de Amerikaanse spelers, die stuurs voor zich uitkijkend over de fairways liepen. De populariteit van Europa steeg met het uur! In de lokale kranten werd uitgebreid geschreven dat het onbegrijpelijk was dat de Amerikaanse spelers geen aandacht voor hun fans hadden.
Op vrijdag begon dan eindelijk de strijd en maakten 40.000 toeschouwers zich op om hun favorieten aan te moedigen. Het aantal Europese toeschouwers was naar schatting een paar duizend, voornamelijk Ieren, Schotten en Engelsen; ook waren er een aantal Spaanse vlaggen te zien. Wel was er onder het publiek het nodige fanatisme tijdens het putten, als een Amerikaan een put sloeg riep iedereen ‘in the hole’ en als er een putt van een Europeaan op de uiterst moeilijke greens langs de hole door rolde riep iedereen: Go, Go, Go! Wij begonnen dat toen ook maar te doen bij de Amerikanen; vreemd dat je dan zo fanatiek kan worden!
De eerste twee dagen tijden de fourballs en foursomes waren de Europeanen oppermachtig. Dat kwam vooral door de samenstelling van de tweeballen. Captain Bernard Langer had wat dat betreft een gouden hand. Daarbij kwam dat de Europese debutanten zoals Luke Donald, David Howell en Paul Casey zich fantastisch staande hielden tegen de gevestigde namen in het Amerikaanse team.
Op de laatste dag (zondag) werden de singles gespeeld en hoewel de voorsprong comfortabel was, was er toch wat benauwdheid vanwege het feit dat in het verleden de Amerikanen bewezen hebben uiterst sterk te zijn in deze spelvorm.
Die angst werd versterkt toen het scorebord uitwees dat de Amerikanen in de eerste vijf matches in de baan voorstonden. Toen alle flights in de baan waren, werd het evenwicht langzaam hersteld en, sterker nog, kwam Europa verder voor te staan.
Het was dan ook groot feest voor alle Europese toeschouwers toen Colin Montgomery de beslissende putt op de 18e hole maakte. De hele green werd omringd door luid zingende Europeanen. Uiteindelijk werd het de grootste zege uit de geschiedenis van de Ryder Cup en bleef de trofee bij Europa.’

Rutger Douglas

Gleneagles, 2014

Leeftijd: 42 jaar
Woonplaats: Haarlem            
Golft sinds: 29 jaar
Inspiratie: Mijn bezoek aan de Ryder Cup heeft de zin om zelf meer te spelen zeker aangewakkerd. Absoluut! 100%
Club/homecourse: PGA Golfprofessional op de Noord Nederlandse Golf & Country Club

‘Vier jaar geleden vroeg een vriend van mij om met een groep naar Schotland te gaan. De kosten voor enkele dagen Ryder Cup waren voor ons te hoog en hij stelde voor om als vrijwilliger te gaan. Wij hebben ons hiervoor opgegeven en ik werd als enige geselecteerd. Mijn taak was om de bezoekers via de parkeerplaats naar de bussen te leiden. Op zondag, de finaledag, had ik een vroege shift. Daarna heb ik een onvergetelijke middag met vrienden gehad die via de tweede loting tickets hadden gekocht.
Het ogenblik dat ik nooit zal vergeten. Ian Poulter speelde samen met Rory McIlroy en hij sloeg in verhouding tot Rory geen deuk in een pak boter. Tot op de 14de (volgens mij). Hier sloeg hij vanaf 45 meter de bal in de hole en iedereen (schatting: 20.000 man) ging compleet uit zijn dak. Werkelijk een kippenvel moment dat ik nooit zal vergeten.Wat zal 2018 brengen? Wederom ga ik van maandag 24 september tot 30 september als vrijwillig naar de Ryder Cup. Dit keer bestuur ik de buggy's waarmee spelers en caddies vervoerd worden. Iedere handtekening van de Europese spelers én Tiger Woods op mijn jas zou een geweldig aandenken opleveren.'

Stefan Donk

Gleneagles, 2014

Leeftijd: 46
Woonplaats: Pijnacker
Handicap: 13.2
Golft sinds: 20 jaar
Inspiratie: ‘Het vertellen alleen al over die Ryder Cup geeft me gewoon kippenvel. De galm van het Olé olé en het Europe! Europe! rollend over de dauwnatte Schotse heuvels is iets dat voor altijd in mijn hoofd zal zingen. Zoals een stem van je grootste liefde.’
Club/homecourse: Delfland, Schipluiden

'In mei 2009 liep ik een ronde op de Kintyre course van Turnberry in Schotland. Dat jaar werd op de Ailsa course van Turnberry de Open Championship gehouden (de editie die Tom Watson net niet won). Tijdens mijn ronde wees mijn caddie mij op een gezelschap heren dat op de Ailsa course liep. Dat moesten professionals zijn, want alleen die mochten toen de baan op voor oefenrondes. Ik zat nog een hapje te eten in het clubhuis, toen Rory McIlroy (toen nog met die enorme bos krullen) en Graeme McDowell met hun caddies binnenkwamen. Zij kwamen ook nog een drankje doen. Met bonzend hart ben ik op ze af gestapt en gevraagd of ik met ze op de foto kon. Dat vonden ze prima en J.P. Fitzgerald bleek naast een uitstekend caddie ook een prima fotograaf.Toen de Ryder Cup vijf jaar later op Gleneagles werd gehouden, ben ik met drie vrienden erheen gegaan. We hadden kaartjes voor een oefendag op donderdag en de wedstrijddag op zaterdag. Dit was een uitgelezen kans om de foto van 5 jaar daarvoor te laten signeren, want de heren McIlroy en McDowell zaten beiden in het team van 2014 en op een oefendag zijn de spelers echt goed benaderbaar. Ik had een mooie plek langs het hek gezocht tussen hole 5 en 6. Daar stonden relatief weinig mensen en zo moest ik met die foto toch hun aandacht wel kunnen trekken. Als eerste kwam McIlroy langs. Hij was zijn lange wilde krullen al kwijt, maar werd daar weer aan herinnerd toen ik riep: “Rory, remember this one? Could you sign this for me please?”. Zijn reactie was een glimlach en een met typisch Iers accent: “O Wow!” Daarna zette hij zijn handtekening. Toen een flight later McDowell langs het hek kwam trok ik ook zijn aandacht met de foto om hem te laten signeren. McDowell bekeek de foto, grinnikte en zei: “O Wow! Did you show this to Rory?” Ik zei ja en zei dat hij ook had gesigneerd. McDowell vroeg me: “What did he say?”. Ik zei in mijn beste Ierse accent: “Oh Wow!. Hij signeerde de foto en liep lachend verder.
Europa won de Ryder Cup dat jaar met 16,5 tegen 11,5. Het is het mooiste sportevenement op aarde, waar je minimaal 1 keer in je leven moet zijn geweest. En het souvenir dat ik eraan heb overgehouden hangt ingelijst in de woonkamer.'

Eddy Muller

Gleneagles, 2014

Leeftijd: 59

Woonplaats: Haarlem

Handicap: 9.9

Golft sinds: 2001

Inspiratie: ‘Was al verslaafd aan golf. Ryder Cup laat vooral keer op keer zien hoe leuk matchplay is en dat we dat in clubverband veel vaker zouden moeten faciliteren.’  

Club/homecourse: Spaarnwoude

‘Er is niets in golf of in welke andere sport te vergelijken met de sfeer rond de eerste hole in de Rydercup op vrijdagochtend. Ik mocht het meemaken op Gleneagles vier jaar geleden. Bij het ochtendgloren in een lichte mist in de ijskou stonden er al ruim een uur voor de afslag meer dan 10.000 mensen. Langzaam wordt hole 1 een stadion dat zindert en voor dat de eerste spelers de tee opkomen is er nergens langs de hole meer een plek te vinden. Meer dan 20.000 mensen, vier rijen dik rondom, gezang, er ontstaat een bijna tastbare spanning. Niets meer imponerend voor golfers dan die massa en de druk op je schouder om een eerste goede bal te slaan voor je team. Doorgewinterde pro’s worden bibberende blaadjes. Het verhaal gaat dat Bo Weekley twee keer moest overgeven op weg naar de tee. Rookie Brand Snedeker schijnt op het allerlaatste moment de eer op hole 1 aan zijn ervaren foursome maat Furyk te hebben gelaten. Op Gleneagles mocht Webb Simpson als eerste afslaan. Hij maakte nog een grapje toen hij verkeerd werd aangekondigd als Bubba Watson, maar produceerde vervolgens vermoedelijk de kortste drive uit z’n leven. Netjes recht dat nog wel en amateurs zouden er blij mee geweest zijn, maar de stress zorgde toch voor een soort flop-drive. Bubba daarentegen jutte het publiek op om vooral dwars door z’n drive heen te zingen en roepen. Hij sloeg hem Bubba-ver. Rose en Stenson sloegen daarna ijskoud af en sloegen hun tegenstanders vervolgens met 5 & 4 de baan af. Een mooie basis voor de overwinning van Europa. Als er één dag is waarop je naar de Ryder Cup kunt, ga op vrijdag en zorg dat je er vroeg bij bent op hole 1. Er is niets leukers in golf.’