Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Maaike en ik willen het golfjaar waardig afsluiten, door voor het eerst sinds maanden weer eens sámen een ronde te lopen. We zijn immers zij aan zij begonnen aan deze strijd, dus het wordt hoog tijd. Een nieuwe baan graag, is mijn enige verzoek. Maaike kopt de voorzet binnen en komt met Weleveld Golf in Zenderen op de proppen. Goed bereisbaar voor ons beiden en gelegen midden in het idyllische Twentse landschap.
Ik bel naar het clubhuis en de greenfee is zo geboekt. “Houd wel even het weer in de gaten, want het kan zijn dat de baan noodgedwongen gesloten is”, luidt de boodschap aan de andere kant van de lijn. Moet goedkomen: koud maar kraakhelder weer, is de voorspelling. Ik heb er zin in!
Een dag van tevoren volgt er tegenslag. Maaike appt dat ze niet fit is. Tot haar grote spijt moet ze afzeggen. Jammer, maar ook solo is het domweg genieten op de golfbaan. Deze twee uur aan qualitytime pakt niemand mij meer af.
Grote kans dat de greens afgesloten zijn en de vlaggen op de fairway staan
Voor de zekerheid bel ik nog wel even naar het clubhuis. Hoe staat het ervoor? “Nou, toch wat onzeker”, zo klinkt het. “We krijgen te maken met nachtvorst, dus grote kans dat de greens afgesloten zijn en de vlaggen op de fairway staan. Bovendien is het clubhuis nog dicht als jij afslaat. Maar je kunt gewoon de baan ingaan.” “We gaan het meemaken”, antwoord ik. En hoewel het niet bovenaan mijn bucketlist prijkt, ben ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar een rondje wintergolf.
De prachtige kronkelroute van Oldenzaal naar Zenderen verhoogt de voorpret. Wat is dit seizoen toch mooi, als de zon schijnt. De temperatuur schommelt weliswaar rond het vriespunt, maar even na half 10 arriveer ik gemotiveerd bij de tee van hole 1. Een plaatje hoor, deze baan, met machtig mooie vergezichten.
Terwijl ik wat oefenswings maak, komt er een kwieke zestigplusser aangelopen. “Gaat u maar voor, hoor”, zeg ik vlug - even hartelijk als bevreesd. “Ik ben nog maar een beginner en wil u niet ophouden...”
Het heerschap maakt gretig gebruik van mijn geste, maar vlak voor zijn afslag valt ons iets vreemds op. “Verrek, waar is de vlag!?”, zegt de beste man ontgoocheld. “Huh, wat is hier de bedoeling van”, zeg ik eveneens verbaasd. Ook op de naastgelegen hole blijkt het essentiële mikpunt in geen velden of wegen te bekennen. “Mij was verteld dat de vlaggen mogelijk op de fairway zouden staan. Maar helemaal geen vlag; dit is toch raar?” De man knikt. Ik zucht en trek zo mijn conclusies: “Dit wordt dus voor het putten de kerk uit.”
Niet alleen de vlaggen ontbreken. Omdat het clubhuis tot 10 uur gesloten is, moet ik het ook al zonder scorekaart doen én de digitale borden geven taal noch teken. Kortom: zonder enige vorm van informatie moet ik mij door dit golfdoolhof zien te navigeren, als een zeeman zonder kompas.
Afijn, als mijn voorganger uit het zicht verdwenen is, durf ik het ook aan. Of het door de ietwat ongebruikelijke aanloop komt durf ik niet te zeggen, maar ik kom als stramme stuntelaar niet verder dan een schlemielig schampschot. Schichtig kijk ik om me heen. Hopelijk heeft niemand dit gezien.
Hoe moet ik nu een hole afsluiten? Met een lullig chipballetje tot de rand van de green of zo?
Eenmaal de green genaderd, zie ik daar pardoes de vlag. Niet staand in de hole, maar gestrekt op de grond, net buiten het kort gemaaide gras. Allemaal leuk en aardig, maar hoe moet ik nu in vredesnaam een hole afsluiten? Met een lullig chipballetje tot de rand van de green of zo?
Mokkend loop ik naar hole 2, met een bal die reeds behangen is met ijskristallen. Op deze lastige par 5 raak ik de tel kwijt na een batterij aan misslagen. Nee, dat wintergolf verleidt mij nog niet tot grootse daden.
Maar daar zal weldra verandering in komen. Op hole 4 maakt mijn hart een vreugdesprongetje. Zie ik dat nou goed? De vlag staat fier in de hole! Of is dit soms een fata morgana? Nee, ik ijl niet, en pardoes tover ik twee soevereine ijzerslagen uit mijn mouw. Ik krijg zelfs een putt voor par. Die gaat de mist in, maar het momentum is daar.
Dat duurt bij een beginner nooit lang, maar ik koester de ervaringen op deze schitterende, afwisselende baan in de al even fraaie omgeving. Hole 7 is mijn favoriet. Een par 3 met een flinke vijver die overbrugd moet worden. “Kom op, over dat water heen”, spreek ik mezelf moed in.
Het scheelt niet veel of ik leg ter plekke een onschuldige meerkoet om door een mishit, maar het loopt met een sisser af. Bij de tweede poging lijkt het er meer op; nu gaat de bal keurig over het water heen en landt zelfs vlak bij de green. Het zijn van die momenten die een hele ronde al de moeite waard maken. Een beginnershand is gauw gevuld.
Op de afsluitende hole 9 gebeuren er toch weer gekke dingen. Na een soepele afslag zie ik in de verte een man ervandoor gaan met de vlag. “Houd de dief!”, roep ik nog, maar hij prikt ‘m vervolgens in de fairway (het zal ongetwijfeld de marshal zijn).
Ik was hier een dag eerder al op geattendeerd, maar waarom dit nu alsnog gebeurt? Eerst was er geen vlag, toen ineens wel, en nu wordt er toch weer mee gegoocheld.
De marshal is gevlogen als ik bij de 'finishvlag' ben, dus dit grillige rondje wintergolf zal omgeven blijven met raadsels. Ik ga hoe dan ook met een brede glimlach naar huis. Je maakt wat mee in deze wonderlijke sport. Ook in de winter.
