Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Een vriend, die al mijn golfescapades nauwlettend volgt, hield mij onlangs een spiegel voor. “Jij hebt een moeilijk karakter voor golf”, constateerde hij, nadat mijn eerste qualifying ronde van 2025 was uitgemond in een fiasco. Ware woorden, want mijn perfectionisme en analytische brein zitten me nog weleens in de weg als beginnend golfer.
Ik denk dat jij erg gebaat bent bij een strakke pre-shotroutine. Daar moet je echt aan werken
Het kan echter óók de andere kant op werken. Zodra ik enig vertrouwen in eigen kunnen ontwikkel, kan het momentum me juist tot grote hoogten stuwen. Daar houd ik me dan maar aan vast, terwijl ik mezelf bijeenraap voor een welkome les bij mijn golfpro.
“Geniet je er wel van, als je in de baan bent?”, vraagt Loed wanneer we mijn beroerde qualifying ronde nabespreken. “Volgens mij leg jij jezelf veel te veel druk op, en ben je erg aan het stressen na een mislukte slag.” Ik kauw even op zijn analyse en moet hem deels gelijk geven.
Wellicht is het beter om het iets meer los te laten allemaal. Maar om nou te zeggen dat ik er niet van geniet? Integendeel: ik ben volledig besmet met het golfvirus.
Ik hou van de sport om al die verschillende, ondoorgrondelijke facetten. Van de natuur en de ontspanning. Van de enorme uitdaging. Van het geluid van (zeldzaam) zuiver balcontact. De ups én downs. Elke situatie die weer anders is en die ene wereldbal die een reeks missers verzacht. Of om Jody Bernal nog maar eens aan te halen: ‘Nooit vond ik iets zo leuk waar ik zo slecht in was.’
Maar als die hitzanger uit vervlogen tijden het onder de knie kan krijgen, dan moet mij dat toch zeker ook wel lukken!? Que si! Dat ik een bal perfect kán raken, heb ik immers al bewezen. Nu nog wat frequenter, aub.
Loed kijkt naar links en ziet dat het rustig is op de aangrenzende fairway. “Kom, we gaan de baan in!”, roept hij. Verheugd veer ik op, en neem mijn ijzer-9 mee. De jonge golfpro legt een bal op zo'n 110 meter van de vlag en zegt op serieuze toon: “Ik denk dat jij erg gebaat bent bij een strakke pre-shotroutine. Daar moet je echt aan werken.”
Het is misschien wel de allerbeste tip die ik tot dusver kreeg in mijn prille ‘golfcarrière’Loed doet het voor. “Ga steeds op dezelfde afstand van de bal staan, vier stappen lijkt me goed. Lijn op en stap op de bal af. Maak een oefenslag. Voelt die goed? Dan sla je de bal. Dit alles doe je zonder te haperen. Herhaal deze pre-shotroutine keer op keer, en je zult zien dat je beter gefocust bent voor elke slag.”
Loed inspecteert mijn tas en tovert de hybride-3 tevoorschijn (20 graden loft). “Met de driver gaan we later wel een keer gericht aan de slag, maar ik denk dat deze club prima voor jou kan werken op de wat langere holes.”
Het is misschien wel de allerbeste tip die ik tot dusver kreeg in mijn prille ‘golfcarrière’. Want als ik - na wat gerichte swings tijdens de les - enkele dagen later klaarsta op de eerste hole van golfbaan PW in Enschede, is het vurig gewenste momentum ineens daar.
Een par 3 van 194 meter. Voorheen haalde ik hooguit mijn ijzer-5 uit de tas voor dit soort aangelegenheden, met vaak een frustrerend schampschot tot gevolg. Maar ditmaal besluit ik mijn geluk te beproeven met de hybride-3, bij aanvang van een nieuwe ronde 9 holes qualifying.
Uiteraard tee ik de bal op, dat lesje heb ik de vorige keer wel geleerd. De getrainde pre-shotroutine volg ik plichtsgetrouw op. Eerst een oefenslag - en dan zonder aarzelen swingen maar.
Zoefff! Als een raket scheert de bal door het strakblauwe luchtruim: pinhigh op de rand van de green. Ik kijk mijn ogen uit en maak een klein vreugdesprongetje. Trots als een pauw met zeven staarten wandel ik over de fairway. Niemand die het ziet, behalve mijn speelmaat Coen. Onderschat ook niet hoeveel dat scheelt; géén gehijg van een volgende flight in je nek.
Een chip vanuit de fringe en een twee-putt later staat de eerste – verdienstelijke – bogey op de kaart. En op hole 2 en 3 doe ik het nog eens dunnetjes over: strakke pijlen van de tee. Met dank aan mijn ‘nieuwe’ club, die ik tot voor kort nimmer uit de tas had gehaald uit angst voor ernstige afzwaaiers. Wat een ontdekking!
Het resulteert bijna in mijn allereerste birdie ooit, maar de vlaggenstok beslist anders
Is het dan allemaal hosanna op deze stralende zaterdag? Nee, ik produceer ook nog drie gedrochten van de tee, met mijn ijzers en wedges. Maar als het echt moet, met een flinke waterpartij voor de green van hole 7, lever ik wél een goede swing af. Het resulteert bijna in mijn allereerste birdie ooit, maar de vlaggenstok beslist anders.
Ik neem het voor lief. Een jammerlijke out of bounds en een paar mislukte afslagen daargelaten, loop ik eindelijk een ronde waar ik voldaan op terugkijk. Een vlugge rekensom leert me dat deze scorekaart moet zorgen voor de eerste stap in de goede richting, op weg naar dat heilige doel van 2025: onder de handicap 40 duiken.
Verwachtingsvol voer ik de scores in op de GOLF.nl-app, en het bewijs is geleverd. Van hcp 54 naar 49,3. Het begin is daar. Maaike betuigde haar liefde al eerder, en ik sluit me nu vol overtuiging aan bij mijn voormalig partner in crime: lange leve de hybrides!
