Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Het moest er eens van komen na al dat geploeter op de drivingrange. En op een zonovergoten middag in april is het dan eindelijk zover: mijn allereerste ‘officiële’ ronde van 9 holes, geïnitieerd door mijn speelmaatje Maaike. Of ik er al klaar voor ben? Nee. Maar wanneer ben je dat wel? Het is exact negen maanden nadat ik mijn handicap 54-registratie behaalde tijdens de weekendcursus van de ANWB. Kortom: hoog tijd om uit dat ei te kruipen.
Het decor is vertrouwd: de Breuninkhof in Bussloo, waar ik in juli dat felbegeerde papiertje verdiende/in de schoot geworpen kreeg. Onze starttijd is 13.54 uur en ik draai mijn Seat Léon keurig om 13.00 uur het parkeerterrein op. Ik kan de tijd goed gebruiken, want moet eerst mijn golftas maar eens op die vermaledijde trolley zien te krijgen.
Ik word tureluurs van al die attributen én golftasvakjes
Tees, marker, scorekaart, ballen, golfhandschoen, water, banaan, autosleutels, zonnebril, pitchfork. Ik word tureluurs van al die attributen én golftasvakjes. Je moet het als beginnend golfer allemaal maar zien te managen. (En terugvinden; ik ben nu al mijn flesje water kwijt...)
Ah, daar zul je Maaike hebben. Ze grinnikt om mijn gestuntel en stelt voor om in het clubhuis alvast onze greenfees af te tikken. Als ze even later terugkomt, wijs ik triomfantelijk naar mijn volledig geïnstalleerde golfset: “Ik ben er klaar voor!” “Oh”, zegt Maaike. “Ik heb net een buggy geregeld...” Brommend ontmantel ik mijn trolley - heb ik me voor niets zitten uitsloven - en gooi de tas achterop.
Eerst nog vlug even putten op de oefengreen en dan scheuren we naar hole 1. Met Maaike achter het stuur (ze heeft dit vaker gedaan). “Goh, eigenlijk rijd ik altijd”, merk ik op. “Ik ook”, antwoordt de alleenstaande moeder lachend, terwijl ze de buggy bij de oranje tee parkeert.
Ik mag eerst. “Dit is wel een momentje, hoor”, zeg ik met de nodige opwinding in mijn stem. “Mijn allereerste ‘officiële’ afslag.” Grip, houding, focus... Na een oefenslag of twee leg ik aan, om vervolgens twee keer finaal over de bal heen te maaien met mijn hybride-4. “Lekker begin weer. Dit zijn eigenlijk meteen al twee slagen”, mompel ik binnensmonds.
De derde keer is het wel raak en het spel is op de wagen! Maar waar is mijn bal eigenlijk gebleven? Eerst is Maaike aan de beurt, maar haar vergaat het niet veel beter. De uitkomst: de eerste twee ballen zijn reeds verloren. Al doe ik nog wel een verwoede zoekpoging. Tot irritatie van Maaike, want zij ziet de eerste nekhijger al opdoemen: een man op leeftijd met een grijze Dalí-snor.
Ik draai me om en zucht. De baan blaakt prachtig in het zonlicht, de vogels fluiten, er fladdert een vlinder voorbij en het gras is o zo groen. Kortom: het had zo mooi kunnen zijn. De realiteit is dat alles in de soep loopt. De pannen koken volledig over, nu al. De Dalí van het Oosten is inmiddels al onze kant opgekomen en begroet ons allervriendelijkst. Hij oogt begripvol, maar we smeken hem of hij alsjeblieft voor wil gaan, zodat we weer een beetje lucht krijgen.
Stop met zoeken, we laten de regels even los!
Als de sloffende senior ons is gepasseerd, spreekt Maaike me streng toe. “Laat het gaan!”, zegt ze met klem. “Stop met zoeken, we laten de regels even en weg met die scorekaart!” Ik lach schaapachtig en knik: “Vanaf nu gaan we lol hebben!” Dat betekent ook zo nu en dan illegaal opteeën en de bal soms net iets beter positioneren dan de oorspronkelijke ligging.
Het doet me pijn in het hart, maar vandaag speel ik voor het eerst in mijn leven 'vals'. "Wat denk jij nou; iedere beginner doet dat!", claimt Maaike. "Anders is iedereen na de eerste ronde al ontmoedigd." Het moet maar, verzucht ik. Als we bij ons gezamenlijke debuut in de baan de regels niet met voeten treden, gaan we huilend naar huis.
Zover laten we het niet komen. Sterker nog: de lach regeert vanaf dan. Komt ook doordat we de scores laten varen en overgaan op de spelvorm Texas scramble. Vrijwel direct maakt de stress plaats voor ontspanning, en mijn volgende afslag is warempel een juweeltje. Op hole 2 (par 3) sla ik de bal keurig op de green en even later is de eerste (gezamenlijke) par een feit. “High five en door!!”
Ik raak zowaar in een (kortstondige) flow en wissel strakke ijzerslagen af met mijn allereerste bunkerslag, waarbij ik de bal in één keer soeverein op de green krijg. Heb ik dan tóch enig talent voor dit spelletje? Tijd om naast mijn schoenen te gaan lopen is me niet gegeven in golf, want na een totale mishit of twee is het weer gedaan met de pret.
Ik raak geen knikker meer, maar gelukkig grijpt Maaike nu het momentum. Zie haar eens swingen op hole 6: strakke afslag naar het midden van de fairway! Een hole later doet ze dat nog eens dunnetjes over, en zo komen we beiden sportief aan ons trekken deze middag. "Het gaat met golfbewegingen", merk ik op. "Ah, vandaar de naam", aldus Maaike.
Na precies twee uur is onze eerste gezamenlijke ronde van 9 holes volbracht (een oefenronde dus; die scorekaart komt later wel). Met lichtgloeiende wangen strijken we neer op het terras. Voor een tonic, bitterballen en de nabespreking van een middag waarop het hele palet aan emoties voorbijkwam: van dolle vreugde om een loepzuivere afslag tot totale droefenis op hole 1. Oftewel: Goethe op de golfbaan.
Golfen is als het leven. En je moet de mooie momenten vieren, besluit ik vanaf nu
Ik waag me aan de eerste bitterbal – krokante korst en zalige vulling – en dank mijn speelmaatje voor de mentale support. “Jij hebt deze mopperkont er vandaag wel doorheen gesleept, Maaike.” Ik leun achterover en laat de zon eens goed op me inwerken. Golfen is als het leven. En je moet de mooie momenten vieren, besluit ik vanaf nu.
We lopen terug naar de auto en als ik mijn sleutels uit een van de golftasvakjes wil vissen, tover ik pardoes het 'verdwenen' flesje water tevoorschijn. Zul je altijd zien. Ik lach er maar om. "Mijn eerste negen holes en ik leer hier vandaag gewoon een levensles", besef ik. "Laat het los, en het komt inderdaad goed.”
