Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
Het is al lastig zat om goed te leren golfen - zoveel is mij wel duidelijk - maar met de buitensporige hoeveelheid neerslag in het staartje van 2023, kwam er nóg een obstakel bij op de hobbelige weg naar enige bekwaamheid. Eerlijk is eerlijk: waar ik de eerste maanden als beginnend golfer nog swingend door de keuken ging met een pollepel, uit pure obsessie om de golfswing meester te worden, ben ik in december nauwelijks met golf bezig geweest. Lamgeslagen door het takkeweer.
Maar daar is verandering in gekomen. Nieuw jaar, nieuwe kansen. En als ik op een vrije dinsdagochtend begin januari vanuit mijn slaapkamerraam een zeldzame blauwe lucht zie, begint het weer te kriebelen. Het mag dan -6 zijn; ik ga de driving range op! Hoewel het vriest dat het kraakt, zorgt het felle zonlicht ervoor dat ik met een soort wintersportopwinding de auto instap, op weg naar de dichtstbijzijnde driving range: het Rijk van Sybrook. Geen nieuwjaarsduik voor mij, maar wel een nieuwjaarsdrive (al kan ik de ‘testosteronclub’ voorlopig beter in de tas houden).
Als ik het fraai gelegen terrein tussen Oldenzaal en Enschede betreed, krijg ik echter een knoop in m’n maag. ‘Driving range gesloten’ staat er op een rood bord. Heb ik weer, denk ik. Een man van middelbare leeftijd, die graag wil inslaan voordat hij zijn ronde gaat lopen, wordt eveneens gekweld door zelfmedelijden. Maar als hij om het hoekje kijkt, ziet hij een vrouw doodleuk ballen wegslaan. “Ja, dat mag gewoon, hoor”, klinkt het uit haar mond. “Jullie kunnen zélfs gratis ballen pakken uit de bak.” Wat een geluk...
Is dit een teken van boven? Symbolisch voor het golfersbestaan? ‘Laat je niet uit het veld slaan, hou vol, de beloning zal volgen. Ooit’, praat ik mezelf moed in op een bevroren speelmat.
Als ik me vier dagen later meld in Delden, voor de eerste les van 2024, ben ik blij dat ik in elk geval wát heb gedaan in de tussenliggende periode vol gourmetschotels, oliebollen en wijn. Al is het maar om mezelf de hoon van Meester Marc te besparen. “Ik heb dinsdag nog op de driving range gestaan!”, antwoord ik wanneer hij informeert naar onze trainingsarbeid. Mijn speelmaat Maaike heeft evenmin stilgezeten, benadrukt ze. “Ik heb nog geoefend bij ChiChi in Utrecht!”
Praatjes vullen geen gaatjes, ook niet bij golf, en dus pak ik demonstratief mijn ijzer-7 uit de tas
We keuvelen wat en ik vertel Maaike maar meteen dat ik de afsluitende chocomel-rum voorlopig oversla, vanwege Dry January. Dat gezegd hebbende, duren de inleidende verbale beschietingen me al weer veel te lang. Praatjes vullen geen gaatjes, ook niet bij golf, en dus pak ik demonstratief mijn ijzer-7 uit de tas (mijn favoriete club tot dusver).
“Ik ben er wel klaar voor!”, roep ik. “Wat zouden jullie willen trainen?”, vraagt Marc opgewekt. “Ik wil putten”, zegt Maaike. Daar zakt mijn broek van af. Mevrouw die doorgaans alleen te porren is voor een portie meppen met de driver wil ineens het pierenbadje in? Maar Maaike blijkt vastberaden: “Geen driver voor mij vandaag, ik moet ook de andere facetten van het spel leren.” Ook mijn collega onderwerpt zich dus aan Dry January, maar dan anders…
Hoe dan ook, het klinkt Meester Marc allemaal als muziek in de oren. Ware het niet dat er van putten niets terechtkomt op deze steenkoude zaterdag, want de greens zijn bevroren. “Ik wil maar één ding”, zeg ik, terugkomend op de vraag van de golfpro. “En dat is controle krijgen over mijn full swing.” En zo gaan we ieder onze eigen weg in deze les.
Ik denk te weten welke ingrediënten er nodig zijn voor een soepele swing. Maar losse ingrediënten maken nog lang geen glad beslag, daarvan ben ik het levende bewijs. Marc laat me inzien dat mijn grip niet juist is, waardoor ik mijn polsen niet goed kan scharnieren. En warempel, na zijn aanwijzingen gaat het al wat beter.
‘Train als een golfer’, geeft Marc als huiswerk mee
Maar waar ik mezelf de laatste tijd in het keurslijf van ‘de kracht van herhaling’ had gewrongen, adviseert Marc een andere aanpak. “Train als een golfer”, geeft hij ter afsluiting van de les als huiswerk mee. Maaike en ik kijken elkaar glazig aan. Ik kan me vergissen, maar volgens mij heb ik niet getraind als touwtrekker of onderwaterhockeyer, denk ik bij mezelf.
Afijn, de bedoeling is duidelijk: simuleer de situaties die je ook in de baan zult tegenkomen. Dus wissel het chippen, pitchen en putten af, alsof je een echte hole speelt. Het klinkt allemaal logisch, maar zolang ik nog niet lekker kan lopen, wil ik me niet bezighouden met hinkelen. Oftewel: ik wil nu éérst die bal een paar keer achter elkaar fatsoenlijk van de tee kunnen wegslaan. Al kost het me duizenden herhalingen.
Terwijl ik mopperend nog wat ballen sla na de les, schiet me pardoes iets te binnen. Bij golfpro Tom van Haaren, die voor mij ontcijferde dat ik een lefty ben, moest ik ter voorbereiding op mijn afslag eerst een paar honkbalswings maken.
Laat ik dát weer eens proberen, besluit ik. En verrek: als ik me inbeeld dat ik een honkballer ben, valt het kwartje ineens wél: een soepele swing én strakke balvlucht. En dat zomaar drie keer achter elkaar. “Kijk die bal eens vliegen!”, schreeuw ik naar Maaike. “En dat zonder driver.”
Het voelt al als een hele beloning.
