Dagboek van een beginner
Dagboek van een beginner
De laatste weken had ik geen les, maar ik heb wel meters gemaakt. Zonder golfmaatje Roy. Het voelde een beetje als zwemmen zonder bandjes. Ik speelde 9 holes met twee oude vrienden, mannen die al langer golfen en behoorlijk groot zijn. Het was de eerste keer dat ik in een rij moest staan om af te mogen slaan.
Ik had geen tijd voor tee-schaamte op de Twentsche golfclub, want ik was met andere dingen bezig: ik snapte de regels niet. Heeft een businessmember voorrang op de greenfee-mensen, maar niet op leden die al twintig jaar lid zijn? Wie laat wie nou precies voor, als het op een mooie dag dringen is bij de eerste tee? Op het moment dat een van de vrienden het poogde uit te leggen, was het al mijn beurt. Daarna was ik alleen maar met de bal bezig.
Ik vind dat de rough best een keer vaker gemaaid mag worden, al is het maar voor de beginners
Vooral mijn afslag bleef achter bij de lange mannen. Ze sloegen indrukwekkend en snoeihard, maar als ze missloegen ging dat ook goed mis. Het korte spel, althans het chippen en pitchen, ging beter. Al merkte ik meteen dat putten niet in de lesstof is voorgekomen, met dank aan de winter en dichte (of zeiknatte) banen. Als je drie putts nodig hebt, dan is dat eeuwig zonde zodra je wél een keer makkelijk op de green ligt.
Het mooie is dat ik écht van het buiten zijn en het spel heb genoten. De holes op de Twentsche Golfclub zijn redelijk breed, zeker vergeleken met Breuninkhof waar ik eerder een ronde liep, dus voor mijn gevoel ga je hier niet snel de fout in.
Al heeft een par 5 voor een beginner best een imposante afstand. Waar de mannen in maximaal drie slagen op de green zijn, heb ik er soms wel vijf nodig, en dat frustreert. Af en toe ontglipt me een enorme vloek. Gras, of het nu rough of fairway is, geeft echt een totaal andere swingbeleving dan de mat op de drivingrange. Logisch uiteraard. Maar ik vind dat de rough best een keer vaker gemaaid mag worden, al is het maar voor de beginners.
Nog geen week later sta ik op Golf Waterland met collega Martijn Paehlig, een zeer ervaren golfer. Hij wil hier samen met een beginner vanaf de nieuw geplaatste groene tees spelen. Wat blijkt: beginners blijven relatief vaak hangen op de par-3-banen, ook op Waterland. Dus heeft men iets bedacht om de stap naar de grote baan kleiner te maken: groene tees, die nog verder in de baan liggen dan de rode variant.
Als we bij de eerste groene tee afslaan heb ik het idee dat ik in het golfpierenbadje sta. Dat ligt vooral aan de tee zelf, die heeft de vorm van een eend. “Vanwege alle ganzen en eenden hier op Waterland”, zegt Martijn, die hier kind aan huis is en naar links wijst. Daar ligt een hele kolonie eenden en kuikens hun dons en veren te plukken.
De afspraak met Martijn vind ik spannend, omdat hij golfer in hart en nieren is. Hij heeft van z’n sport zijn werk gemaakt. Als ik hem over m’n lichte zenuwen vertel, zegt hij dat ik die moet loslaten. “Toen ik startte, speelde ik ooit samen met de clubkampioen. Ik zweette peentjes en sliep de dag voor onze flight slecht. Maar de man was aardig en geduldig. Hij stelde me op mijn gemak in de baan. Hij zei: 'Het is aan de geoefende golfers om de beginner gerust te stellen, zodat ze niet voor ons op hun tenen hoeven lopen.'”
Op elke nieuwe golfbaan vind ik het leuk om de juiste, strategische lijn te zoeken. Schiet ik tussen de bomen door de rough of ga ik er links langs op de fairway? Maar de frustratie komt snel nadat de keuze gemaakt is… Want dan schiet de bal ineens strak naar voren over het gras, of gaat-ie juist volledig de verkeerde kant op. Het helpt als de ander af en toe ”mooie bal” zegt. En Martijn lacht als ik dolblij ben als m’n bal eindelijk eens in de bunker ligt. Want ik vind bunkerslagen fijn en uitdagend.
Ook op Waterland verlies ik veel slagen op de green. Martijn geeft me een advies: pendelen en de putter 'laten nawijzen’. Als ik die tip opvolg gaat het inderdaad een stuk beter. Het helpt dat je flightgenoot vertrouwen in je puttingstijl heeft: “Dat heb je na een les zo onder de knie, Maaike.” Hoewel ik na deze sessies de smaak van golfen op (of in) de baan écht te pakken heb, regel ik toch eerst nog een les. Op de putting green uiteraard. Zie ik Roy ook weer eens…
