"Wij zijn geen sporters"

Gisteravond had mijn dochter zwemles. Dat is niks nieuws. Inmiddels gaan we al twee jaar trouw elke week de snikhete kleedkamers in en doet zij vervolgens een uur lang haar best om te luisteren naar de badjuf die vanaf de kant commando’s richting het water schreeuwt. Al sinds een paar weken na haar geboorte is mijn dochter dol op zwemmen. Als baby kraaide en zwaaide ze wild met haar armpjes in het water van plezier. Tegenwoordig huppelt ze iedere week enthousiast het zwembad binnen met haar zwemtas. Gisteren werd dat plezier echter vakkundig met de grond gelijk gemaakt.

Afzwemmen

Na de les riep de juf haar pupillen bij elkaar. “Iedereen mag volgende week afzwemmen,” zei ze. “Behalve een van jullie. Kunnen jullie raden wie dat is?” Mijn dochter begon zachtjes te huilen en stak haar vinger in de lucht. Ze had de kritiek van de juf wel gehoord, de afgelopen weken. Over dat haar schoolslag nog niet netjes genoeg was, dat ze haar armen beter moest strekken.

Ze was ontroostbaar, haar hart gebroken

“Inderdaad, jij mag nog niet,” vervolgde de juf. “En ik vraag me eigenlijk af of je het ooit nog gaat leren. Bij mij in ieder geval niet.”
Luid snikkend snelde mijn dochter richting de kleedkamer. Ze was ontroostbaar, haar hart gebroken. Hoe kon het dat iedereen na een jaar mocht afzwemmen, en dat zij, die al twee jaar zo haar best deed, weg werd gestuurd zonder diploma? Plotseling was zwemmen niet meer leuk, het was een zichtbare deuk geworden in haar kwetsbare zelfvertrouwen.

Ik was woest, kan ik u vertellen.

Geen talent

Onwillekeurig dacht ik terug aan alle keren in mijn eigen jeugd dat mij verteld is dat ik geen talent had voor sport. Ik begon enthousiast (of minder enthousiast) aan elke vorm van sport die in ons dorp werd aangeboden, maar niets hield ik langer vol dan een jaar of twee. Tot het punt dat alle andere kinderen dingen konden waar ik alleen van kon dromen, terwijl ik nog steeds liep te prutsen op de allereerste beginselen. Bij turnen durfde ik niet over de brug te springen. Bij tennis was ik bang dat de bal mijn neus zou raken en sprong ik steeds de verkeerde kant op. Bij schaatsen kon ik alleen pootje over naar rechts, terwijl de baan naar links afbuigt. “Jij bent geen sporter,” zei mijn vader dan. “Jij zit de hele dag in je hoofd.” Daar valt iets voor te zeggen. 

Hoe krukkig mijn motoriek ook is, bij golfen is er altijd wel een aspect waarin ik iets beter ben dan mijn medespelers

Plezier

Ik ben een dromer, snel afgeleid. Hetzelfde geldt voor mijn dochter. Maar nu ik zie hoe bij haar ook elke vorm van plezier in bewegen de kop wordt ingedrukt, ben ik woest. Het heeft mij namelijk tot mijn vijfendertigste gekost om te ontdekken dat er niet zoiets bestaat als een niet-sporter. Golfen leerde mij dat. Hoe krukkig mijn motoriek ook is, bij golfen is er altijd wel een aspect waarin ik iets beter ben dan mijn medespelers. Ver afslaan lukt me niet goed, maar als een afslag niet ver moet maar heel precies, dan ben ik juist goed in mikken. Het allermooiste is misschien nog dat ik in mijn eentje kan spelen, een ronde lopen tegen niemand anders dan mezelf en de vooroordelen die ooit in mijn hoofd geplant zijn. Dat ik geen sporter ben, dat ik een onhandig lichaam heb - allemaal irrelevant. Gewoon focussen en een bal slaan, meer hoeft er niet.

De badjuf vergeten

Dit weekend neem ik mijn dochter mee naar de golfbaan, waar ze ongetwijfeld net als gewoonlijk kinderlijk enthousiast ballen zal afslaan in alle windrichtingen. Het doet er niet toe, zolang ze maar plezier heeft. Hopelijk kan golfen haar de woorden van haar badjuf snel doen vergeten.