"Golfen is een soort karma"

Op een zonnige zaterdagochtend sta ik weer eens bij de eerste hole van de plaatselijke par 3-baan. Na anderhalf jaar ken ik het rondje van haver tot gort. De eerste hole is simpel, rechtuit, met een mooie, overzichtelijke green. Ik sla mijn bal met een keurig boogje tot net op de rough, en ben helemaal niet ontevreden. Een jaar geleden was ik al lang blij geweest als mijn bal meer dan tien meter had afgelegd en niet in de bosjes onder een berg bladeren was beland. Ik ben heus vooruitgegaan, knik ik mezelf toe terwijl ik naar mijn bal toe loop.

Ik zou par kunnen halen, maar door daar aan te denken jinx ik het vast voor mezelf

Eigenwijs rechts langs de hole

Chippen is niet mijn sterkste kant, dus ik neem even extra de tijd om goed te gaan staan, te richten en wat proefslagen te maken. Dan sla ik, en tjoep, de bal maakt een mooi, bescheiden boogje richting de hole, en blijft op ongeveer twee meter van het vlaggetje liggen. Dit kan niet meer misgaan, denk ik nog. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Terwijl ik ietwat nonchalant met mijn putter ga klaarstaan schiet het al door mijn hoofd: ik zou par kunnen halen op deze hole, maar door daar aan te denken jinx ik het vast voor mezelf. En ja hoor: als ik speel gaat de bal eigenwijs rechts langs de hole. Ik sla mezelf voor mijn kop. Weer niet gelukt! Als ik me nou even iets langer had geconcentreerd…

Frustrerend

Wanneer je op een feestje vertelt dat je golft, en je staat toevallig tegenover een mede-golfer, dan is de eerste vraag toch vaak wat je handicap is. Mijn antwoord is dan behoorlijk underwhelming, want na bijna twee jaar spelen heb ik nog altijd geen handicap. Alle rondjes op mijn “eigen” baan ten spijt, lukt het bij lange na niet om laag genoeg te scoren, en eerlijk is eerlijk: het begint inmiddels behoorlijk frustrerend te worden. Want hoe leuk ik mijn plaatselijke rondje ook vind, het zou helemaal leuk zijn om eens op andere banen te mogen spelen.

Rust en concentratie

Wat ik inmiddels ook weet is dat golfen zich niet laat afdwingen. Je kunt elk weekend manifesteren dat je nu echt goed genoeg gaat spelen voor die baanpermissie, maar met wilskracht alleen kom je er niet. Goed golfen vereist een zeer nauwkeurig uitgebalanceerde combinatie van rust en concentratie, en elke druppel frustratie die je daarbij giet is er eentje te veel. Ik moet me, kortom, berusten in mijn lot, ik moet blijven oefenen, en geduld hebben.

Als je van nature ongeduldig bent, dan is golf de therapeut die je er elke week mee confronteert

Spiegel

Geduld is helaas niet een van mijn meest prominente karaktereigenschappen. Of laat ik het anders formuleren: ik ben ontzettend ongeduldig, niet alleen naar anderen, maar zeker ook naar mezelf. Als iets niet meteen lukt, ben ik de eerste om mezelf op de kop te zitten, daar heb ik nooit ouders of docenten voor nodig gehad. Terwijl ik naar de tee van de tweede hole loop bedenk ik me dat golfen een soort karma is: als je van nature ongeduldig bent, dan is golf de therapeut die je er elke week mee confronteert. Een spiegel, dat is het. Ik ga staan, en sla af. Mijn bal maakt een prachtige boog, en landt met een luide plons in de sloot. Geduld is een schone zaak.