'Ik haat de winter, ook met een golfclub in mijn handen'

Ik moet iets bekennen: de winter is niet mijn favoriete jaargetijde. Misschien moet ik het anders zeggen: zodra de temperatuur begint te dalen in oktober, is het net of mijn lichaam en geest in stand-by-modus schieten. Ik krijg watten in mijn hoofd, kan niet meer nadenken, wil alleen nog maar in bed liggen, series kijken en zo nu en dan iets eten, liefst vet troostvoer. Het fenomeen 'winterslaap' lijkt voor mij uitgevonden.

In de loop der jaren heb ik een hele rits strategieën ontwikkeld om mijn schemertoestand te bestrijden, maar echt helpen doet niks. Niet de extra vitamine D en ijzer die ik slik, niet de daglichtlamp die ik tijdens het ontbijt in mijn gezicht laat schijnen, niet de eindeloze wandelingetjes in het park die ik maak zodra er een beetje licht is.

Ik ben met geen stok naar buiten te krijgen in de winter.

Het huis uit

En hoewel ik golfen echt ontzettend leuk vind, vormt golf geen uitzondering op die regel. Ook voor golf kom ik in de winter mijn bed niet uit. Zeker niet als het bewolkt is, als het waait, en al helemaal niet als het regent. Omdat ik nogal baal van mijn eigen onbeweeglijkheid maakte ik deze winter regelmatig golfdates. Als ik weet dat er iemand op de baan op me staat te wachten, en er is een starttijd gereserveerd, dan voel ik me toch een beetje verplicht om mezelf het huis uit te slepen.

Maar nee, ik wilde zo nodig mijn leven beteren en ook in de winter actief blijven

En zo ging ik dan toch. Ingepakt als een Michelinmannetje, alles om de kou maar niet te hoeven voelen. Wandelschoenen met wollen sokken, thermobroek, dikke winterjas, sjaal, muts, gevoerde handschoenen. Ik heb gevloekt terwijl ik rillend mijn golftas achterin mijn auto gooide. Waarom had ik hier ja tegen gezegd? Het was zondagochtend, ik had nog lekker met koffie onder een dekentje op de bank kunnen zitten. Maar nee, ik wilde zo nodig mijn leven beteren en ook in de winter actief blijven. En daar ging ik dan, met mijn goede gedrag.

De bosjes in

Zo stond ik op een druilerige januariochtend met mijn tas op de plaatselijke par-3-baan. Alhoewel ik inmiddels bijna twee jaar golf heb ik nog steeds zo’n tas die je op je rug van de ene naar de andere hole sleept en die niet op zichzelf kan staan, maar die zich altijd met een dramatische plof om laat vallen zodra je je rug toekeert. Plof, daar ging 'ie weer, in het natte gras. Zuchtend bukte ik om 'm overeind te zetten, de regen tikte op mijn rug.

Waarom was ik zo stom geweest om mijn winterjas aan te trekken en niet mijn regenjas, en hoezo is het in Nederland niet verplicht voor winterjassen om ook waterdicht te zijn? Het regent immers de hele winter lang in dit land, het is nooit alleen de kou waar je hier last van hebt. Ik legde een balletje neer en tilde mijn club naar achteren om af te slaan, maar de dikke gewatteerde mouwen van mijn winterjas maakte het onmogelijk om goed te richten, en ik raakte de bal wel, maar in een gekke hoek, en hij vloog met een boog de bosjes in.

Maar golfen is geen hardlopen, golfen zou gewoon plezierig moeten zijn

Warme chocomel

Golf moet leuk zijn, het is immers een hobby, en als het niet leuk is dan doe je iets verkeerd. Tenzij het hardlopen is: dat is de hel, maar daar komt de leukheid achteraf, als je je moe maar voldaan op de bank kan laten neerploffen. Maar golfen is geen hardlopen, golfen zou gewoon plezierig moeten zijn. En op dat moment, in de kou en de regen, vond ik er eigenlijk niks aan. Terwijl we van de eerste hole naar de tweede sjokken, onze stevige bergschoenen inmiddels vol modder, mijn jas langzaam veranderd in een nat dekbed, blijft mijn golfpartner staan, en kijkt om zich heen. “We kunnen ook gewoon naar binnen gaan en warme chocomel drinken.” Dat was het zetje dat ik nodig had. “Graag!”, zeg ik. Ik hoef niemand te bewijzen dat ik geen mooiweergolfer ben. Ik haat de winter, ook met een golfclub in mijn handen.