Acht ballen voor de laatste hole

Ik loop vroeg in de ochtend richting Ballybunion Golf Club vanuit het pittoreske dorpje. De zon is warm, maar er komt al een flinke bries het land in vanaf de oceaan. Terwijl ik langs de baan loop zie ik golfers stilstaan en soms zelfs naar me wijzen. Mijn grote rugzak met opgebonden golfclubs trekt veel bekijks en lijkt deuren voor me te openen. In het clubhuis word ik hartelijk ontvangen. Ik krijg groen licht om, niet ‘al te opdringerig’, voor de deur te vragen of mensen me mee willen nemen de baan in. De receptie kijkt ondertussen of ze een gaatje voor me kunnen vinden, maar de constante toestroom van Amerikanen maakt dat lastig.

Ik heb al geaccepteerd dat ik niet ga spelen als ik opeens Pauls stem achter me hoor

Ik breng de volgende vier uur voor de deur van het clubhuis en op de putting green door. Eigenlijk mogen alleen leden en spelers met teetimes de oefenfaciliteiten gebruiken, maar de assistent-pro heeft me met een meelevend gezicht op het hart gedrukt dat ik er een paar balletjes mag chippen. Mijn hoop is dat ik tijdens het oefenen misschien iemand tegenkom die me mee kan nemen, maar het blijkt vooral een oefening in geduld. Ik raak tussen het chippen door aan de praat met een aantal leden die allemaal enthousiast zijn over het verhaal, maar helaas spelen ze allemaal al met volle flights. De baan lijkt stampvol en het romantische idee van ‘regel je teetime maar op de bonnefooi’ begint op een onmogelijke opdracht te lijken.

Rennen door het clubhuis

Rond drie uur ’s middags sta ik voor de deur te bedenken waar ik die avond ga slapen, als ik aan de praat raak met Paul. Hoewel hij enthousiast is over mijn reis zegt ook hij dat hij me niet kan helpen. Ik heb al geaccepteerd dat ik niet ga spelen als ik vijf minuten later opeens toch Pauls stem achter me hoor: “Je gaat met ons spelen. We slaan over tien minuten af op Cashen.” Die tien minuten ren ik heen en weer door het clubhuis. Ik registreer me voor de ronde, vergeet een scorekaart mee te nemen wanneer ik weer naar buiten ren, en herhaal het proces wanneer ik een tweede keer naar buiten ren met een aantal golfballen. Ik heb er negen gekocht, omdat de Cashen Course bekend staat als een van de moeilijkste banen van Ierland. “Hiermee moet je de eerste negen holes wel doorkomen”, zegt de receptionist. Op de tee schud ik handen met Mike, degene die Paul en mij introduceert, en top ik met volle overgave mijn bal de rough in.

Ondanks mijn kromme afslag zijn de eerste twee holes redelijk recht toe recht aan, en hoewel de greens klein zijn maken we alle drie bogeys of beter. Op hole drie begint het harder te waaien en tegen de tijd dat we op de vierde tee staan zegt Mike dat de wind “bovengemiddeld” hard is. De fairways lijken steeds smaller te worden en de Cashen Course laat steeds meer zijn tanden zien. We lachen ons dood als we de wind in de rug hebben, maar met wind tegen hebben we moeite de bal voorbij de tweehonderd meter te krijgen. Maar ondanks alle wind en de scheve afslagen raak ik mijn eerste bal niet kwijt. Ik heb al besloten dat ik hem ga laten signeren en inlijsten als aandenken als ik hem – door een gebrek aan baankennis – in de hoge rough op hole zeventien verlies. Nog acht ballen over voor de laatste hole.