Reputatie

Inmiddels weet ik dat er allerlei verschillende soorten mensen rondlopen op een golfbaan. Toen ik mijn eerste column schreef dacht ik nog dat je alleen welkom was met een ruitjesbroek en een tas met geld, maar dat is natuurlijk niet zo. Nou wil ik niet zeggen dat onze golfclub even divers is als de gemiddelde stadswijk, maar het beeld dat de golfvelden alleen bevolkt worden door witte pensionado’s is nogal achterhaald. Mijn dochter van zes heeft les in een jeugdteam waarin een hele waaier aan nationaliteiten en achtergronden te vinden is, en wordt getraind door een Marokkaans-Nederlandse oud-professional. Toen ik het jeugdteam voor het eerst bezig zag was ik aangenaam verrast, en die verbazing zegt precies wat er schort aan de reputatie die golf nog heeft.

Waarom zou je je moeten verdedigen voor de sport die je beoefent?

Want eerlijk is eerlijk: mijn omgeving reageert niet altijd even positief op mijn nieuwe hobby. De eerste vraag is altijd: hoe kom je daar nou terecht? Als linksdraaiende muzikant vol tattoos? Da’s toch niks voor jou? Dan begin ik te vertellen dat ik gevraagd ben om te gaan golfen, en dat het ontzettend leuk blijkt te zijn. De volgende vraag: voel je je niet ongemakkelijk op de golfbaan, tussen alle yuppen? Dan schiet ik steevast in de verdediging, want ik heb me nog geen seconde niet op m’n plek gevoeld op onze club. Maar het is altijd weer dat: verdedigen. Waarom zou je je moeten verdedigen voor de sport die je beoefent?

Geen sjoege

Toen ik een paar keer gespeeld had dacht ik: golfen is echt iets voor mijn vader. Hij is sportief, houdt van balsporten, is lekker fanatiek en houdt van buiten zijn. Bovendien gaat-ie bijna met pensioen, het ideale moment om te beginnen, als je ’t mij vraagt. Dus ik stelde hem voor om een keer mee te gaan. Hij keek me met grote ogen aan. “Golfen, ik? Echt niet!”

Ik probeerde hem over te halen met mijn uitleg over waarom golf precies zo leuk is (als je deze column leest ga ik er stiekem een beetje vanuit dat ik je die uitleg niet hoef te geven), maar hij gaf geen sjoege. Golf is niet voor ‘zijn soort mensen’, denkt hij, wat dat ook moge betekenen. Hij is muzikant, net als ik, en een beetje wars van autoriteit en establishment, en daar past golf nou eenmaal niet bij, volgens hem. Golfen, dat is toch vooral een aangelegenheid waar de bobo’s netwerken, zo denkt hij. En voor een gedeelte is dat natuurlijk ook zo, maar golf is nog zo veel meer dan dat. Ik hoop dat ik hem dat op een dag kan laten zien, want ik weet zeker dat hij het leuk gaat vinden.

Wat zou het mooi zijn als meer mensen kunnen genieten van het spelletje

Wat kunnen we ondertussen doen om golf een toegankelijker imago te geven? Het zal nooit voetbal worden, en dat hoeft ook helemaal niet, maar wat zou het mooi zijn als meer mensen kunnen genieten van het spelletje. Ik schreef in mijn vorige column al dat ik denk dat het veel zou helpen als er meer golf uitgezonden zou worden op tv. Onbekend maakt immers onbemind. Maar ook: laat kinderen kennismaken met golf. Maak het laagdrempelig. Op mijn club kunnen kinderen voor een bescheiden bedrag beginnen, en hoeven ze ook niet meteen een hele set clubs aan te schaffen, die kunnen ze gewoon lenen. Maar of veel mensen dat weten? Ik vraag het me af.

Sportdag

Toen ik op de middelbare school zat kregen we in de zesde klas een golfclinic, maar dat was omdat de vader van een leerling in het clubbestuur zat. Op andere scholen bestond golfen niet eens. Ik weet niet of het al gebeurt, maar zouden golfclubs niet structureler kunnen samenwerken met scholen? Golf lijkt me echt iets voor een sportdag, ik had het als leerling een stuk leuker gevonden dan het zoveelste rondje rennen op de atletiekbaan. Misschien dat ik dan al wel eerder overstag was gegaan dan nu, op m’n vijfendertigste.

En tot die tijd, laten we vooral goed rondbazuinen dat golfen leuk is. Neem je buren een keer mee, of je kinderen, maar schroom je vooral niet. Ook niet als je geen netwerkende bobo bent. Dan is golf op een dag voor iedereen.