Spill the tee met Anne van Dam
Spill the tee met Anne van Dam
Frustraties in de baan? Zo gaat Anne van Dam ze te lijf: 'Ook ik moest van ver komen'
Beeld: GoncomStudios
Mijn doel is toernooien winnen, kwalificeren voor de Solheim Cup, majors spelen en succesvol zijn als golfster. Maar nu ik wat ouder ben wil ik meer dan dat. Misschien nog wel belangrijker dan mijn prestaties, is mijn plezier in het spel en hoe ik mezelf presenteer als persoon op de golfbaan.
Zoals bijna alle golfers vind ik de Masters een heel speciaal toernooi. Maar de beelden die ik met name op social media zag, vond ik toch wel shocking. Ik vond het heel spijtig om te zien hoe sommige spelers zich uitlieten, naar zichzelf, met duidelijk hoorbare scheldwoorden, en soms zelfs ook richting de ‘patrons’, zoals de toeschouwers bij de Masters worden genoemd.
Ik weet als geen ander dat golf heel frustrerend kan zijn, oneindig frustrerend eigenlijk
Golf is en blijft een spel van respect, en als professional golfer zie ik dat ook graag terug in het gedrag van spelers. Naast techniek leer ik ook graag van hun routines, course management en uitstraling.
Ik weet als geen ander dat golf heel frustrerend kan zijn, oneindig frustrerend eigenlijk. Zelfs bij een heel mooie slag denk je vaak dat het toch nog iets beter had gekund of kan je een onwijs ongelukkige bounce krijgen. Maar je frustraties voor iedereen hoorbaar uiten met allerlei scheldwoorden, dat vind ik echt niet kunnen. Die toppers verdienen tientallen miljoenen, spelen in de Masters, het mooiste toernooi dat er is, en je dan zo gedragen… Ik vind dat antireclame voor golf en heel jammer om te zien.
Gelukkig zijn er ook veel golfers die wel het goede voorbeeld geven. Iemand als Ludwig Aberg, die jonge Zweed, vind ik echt indrukwekkend, net zoals Scottie Scheffler. Als spelers, hoe zij de bal slaan, maar vooral om hoe ze reageren na een slechte slag: heel kalm en soms zelfs met een superieure glimlach zoals Aberg. Ook voor hen is golf ongetwijfeld soms frustrerend, maar je hoort ze niet hardop vloeken, accepteren een misser en gaan weer door. Absoluut rolmodellen voor onze sport op dit moment.
Zelf wil ik golf ook op een positieve manier promoten, dat ben ik steeds belangrijker gaan vinden. Je zult mij veel minder horen vloeken in de baan of met clubs zien gooien. Zelf heb ik ook van ver moeten komen. Een paar jaar terug was ik vaak niet te genieten na een slechte ronde, op die momenten was ik geen leuk persoon om in je buurt te hebben. Ik heb ingezien dat dit mijn scores niet hielp en het plezier zeker ook niet. Door middel van meditatie en visualisatie heb ik hier heel hard aan gewerkt de laatste drie jaar. Nu ben ik veel rustiger en volwassen, als mens en als golfer.
Het incident met de shaft van mijn driver tijdens het Iers Open, is een moment waar ik positief op terugkijk. Hoe rustig ik bleef
Of ik nou 65 of 75 heb gescoord; mijn doel is dat je dat niet aan mijn houding kan zien. Vorig jaar had ik een paar keer de kans om te winnen, dat lukte steeds net niet. Natuurlijk voel ik dan teleurstelling, maar ik weet van mezelf dat ik elke slag alles heb gegeven en dan kan ik het accepteren. Dingen gebeuren nu eenmaal zoals ze gebeuren.
Met name het incident met de shaft van mijn driver tijdens het Iers Open, waarbij de club bleef hangen achter een touw en brak, is een moment waar ik positief op terugkijk. Hoe rustig ik bleef en hoe waanzinnig ik vervolgens de play-off speelde. Daar zag ik voor mijzelf dat harde werken op mentaal gebied terugkomen, een heel fijn gevoel.
Als ik een toernooi speel wil ik de mensen die komen kijken bovenal een mooie en leuke dag bezorgen. Vorig jaar in het Ladies Open op de Hilversumsche heb ik echt genoten van de sfeer en de toeschouwers. Veel kinderen ook die met hun ouders kwamen kijken. Die kids een high five geven of een balletje na de ronde, en dan die blije gezichten zien, daar word ik vrolijk van. Ik kijk nu al uit naar het komende Ladies Open in juli, weer op de Hilversumsche. Uiteraard ga ik voor de titel, maar ik weet inmiddels ook dat je niet als een chagrijn over de fairways hoeft te lopen om toernooien te kunnen winnen.
Wanneer ik me in mijn jongere jaren slecht gedroeg op de golfbaan, werd ik meteen gecorrigeerd door mijn ouders. Wie denk jij wel dat je bent door zulk gedrag te vertonen, werd me dan ingepeperd. Ik kan me een moment herinneren dat mijn ouders gewoon de baan afliepen zonder iets te zeggen, toen kwam de boodschap ook hard binnen. Ik ben mijn ouders erg dankbaar dat ze mij als persoon belangrijker vinden dan mijn prestaties op de golfbaan.
Ouders spelen natuurlijk een heel belangrijke rol in de ontwikkeling van een golftalent. Toen mijn vader en moeder zagen en voelden dat ik maar één ding wilde, golfprofessional worden, stonden ze volledig achter mij. Mijn ouders waren heel betrokken, maar ik ben als kind nooit gepusht, alleen maar gesteund. Het enige wat mijn ouders eisten was geen half werk. Als ik echt voor mijn golfdroom wilde gaan, dan ook voor de volle 100 procent.
Ik heb heel wat pusherige ouders meegemaakt, ook toen ik in Nederland in de NGF-selecties zat. Achteraf hoorde ik dan van spelers dat ze het helemaal niet leuk hadden gevonden, maar dat ze vooral gingen om hun ouders te plezieren die dachten een toptalent in huis te hebben. Het is een dunne balans tussen pushen en positief ondersteunen.
Mijn ouders hebben mij op jonge leeftijd al heel zelfstandig laten zijn. Daar heb ik veel profijt van gehad
Essentieel is volgens mij dat de passie voor golf uit het kind zelf komt. Toen ik een jaar of 14 was, ging ik in de winter in een dik pak sneeuw met de fiets naar de golfbaan. Een afslagmat sneeuwvrij vegen met mijn vrienden Simon en Percy, bladblazer aan in een poging de vorst sneller uit het matje te krijgen en dan in de vrieskou ballen slaan. Blijer kon je mij niet krijgen. Dat deed ik niet omdat mijn ouders vonden dat ik naar de baan moest, ik wilde zelf trainen. Als dat vuur voor golf niet bij je brandt, dan ga je het niet redden als professional. Dat vuur heb ik nu nog steeds, misschien zelfs wel meer dan ooit! Dit houdt mij tot de dag van vandaag gemotiveerd om hard te blijven werken en elke dag beter te worden.
Mijn ouders hebben mij op jonge leeftijd al heel zelfstandig laten zijn. Daar heb ik vooral in mijn begintijd als professional veel profijt van gehad. Ik was 18 jaar toen ik pro werd en zag totaal niet op tegen het reizen, het langere periodes weg zijn van huis. Ik kon juist niet wachten om in het vliegtuig te stappen voor mijn eerste toernooien in Australië. Ik zie nu vooral Aziatische speelsters die hun ouders of een heel team aan begeleiders er continu bij hebben. Daar moet ik niet aan denken. Ik geloof ook niet dat het goed is, zeker als je het wat langer met plezier wil volhouden op de Tour.
Mij valt altijd op dat de speelsters die het gelukkigst ogen vaak de meest zelfstandige zijn, en ook een sociaal leven naast het golfen hebben. Dus als ik ouders van een golftalent een tip mag geven: steun je zoon of dochter in zijn of haar dromen en ambities, maar laat je kind vooral zelf veel dingen ontdekken en meemaken. En realiseer ook dat golfen niet het enige en belangrijkste in het leven is.
Mijn eerste Dutch Open speelde ik als 17-jarige amateur. Ik haalde vrij makkelijk de cut en vond meedoen aan zo’n toernooi met de pro’s en al die toeschouwers helemaal geweldig. Dat was ook het moment dat ik helemaal zeker wist dat ik voor golf zou kiezen en niet voor studie. Een jaar later haalde ik tijdens de Qualifying School mijn kaart voor de Ladies European Tour. Nu ben ik 28, heb ik vijf toernooien gewonnen en Solheim Cup gespeeld.
Ik werk nu al bijna drie jaar zonder coach en dat bevalt mij erg goed
Als ik terugkijk op de afgelopen tien jaar als golfster, had ik niets anders willen doen en heb ik elk jaar ontzettend veel geleerd als golfster en als persoon. Ik ben letterlijk op de tour opgegroeid. In mijn eerste jaren was ik natuurlijk heel onvolwassen. Over mijn techniek wist ik nauwelijks iets, was compleet afhankelijk van coaching. Als ik een paar slechte ballen sloeg tijdens een training belde ik in paniek mijn coach.
Dat is eigenlijk het enige wat ik anders had willen doen, eerder de regie pakken en zelf aan mijn spel werken zoals ik dat nu doe. Ik werk nu al bijna drie jaar zonder coach en dat bevalt mij erg goed. Ik ken mijn swing, heb veel vertrouwen in de beweging, en weet waar mijn missers vandaan komen en hoe dat op te lossen. Ook heel belangrijk op topniveau: ik weet met welke balvluchten ik me comfortabel voel onder druk. Met die zelfredzaamheid ga je het volgens mij ook veel langer uithouden op de tour.
Ik heb ik weet niet hoe vaak gehoord en gelezen dat mijn swing zo mooi is. Die complimenten zijn leuk, maar het gaat niet om het plaatje; wat telt is of je met die swing toernooien kunt winnen. Dat is mij tot op heden dus vijf keer gelukt op de Ladies European Tour en daar ben ik heel trots op.
Ik weet ook dat er mensen zijn die vinden dat ik niet alles uit mijn carrière heb gehaald. Ik vind dat altijd zo raar, want wat is alles uit je carrière halen? Gaat het alleen om het aantal toernooioverwinningen en de hoeveelheid prijzengeld die je verdient? Hoe ik met de sport bezig ben en het plezier dat ik eraan beleef op dit moment, dát is voor mij alles uit mijn carrière halen. Natuurlijk wil ik nog meer toernooien winnen en vaker Solheim Cup spelen, zeker als het toernooi in 2026 in Nederland op Bernardus plaatsvindt. Maar bovenal wil ik een topfitte atlete zijn die met een positieve uitstraling laat zien hoe geweldig mooi golf is!
