Caddie Daniëlle Huizing over haar bewondering voor 'legendarische collega' en beren op de baan in de VS

Zondagavond thuisgekomen van het BMW International Open in München, snel een wasje gedraaid, maandagochtend een paar uur heerlijk onderuitgezakt op de bank gehangen, daarna snel de koffers inpakken en 's middags naar Schiphol voor een vlucht met een overstap in Atlanta naar Lexington, Kentucky. Life is good!

Deze week en volgende week spelen we in Amerika, eerst het ISCO Championship, daarna het Barracuda Championship. Toernooien die zowel op het schema staan van de PGA Tour als de DP World Tour. Dat worden dus vijf toernooien op rij, want de afgelopen drie weken speelden we het KLM Open, Italiaans Open en het BMW International Open. Meteen door naar de VS is niet ideaal, maar die twee toernooien overslaan is geen optie.

Legendarische 'Fluff'

Het Schots Open en The Open komen wij niet in en het eerstvolgende toernooi daarna op de DP World Tour is pas half augustus, de Czech Masters. Na het BMW International Open zijn we op de Race to Dubai twee plekjes gestegen naar de 95^ste plaats, de tourkaart is dus zeker nog niet veilig. Ook daarom willen we spelen in Amerika, want het zijn twee heel mooie kansen. En afgezien van de lange reis en het tijdverschil, hebben we ook gewoon veel zin in een uitstapje naar Amerika.

Hij is inmiddels 76 jaar en nog altijd sjouwt hij met plezier die golftas. Dat zie ik mezelf op die leeftijd niet doen

De twee banen kennen we gelukkig al, want vorig jaar juli hebben we de Amerikaanse dubbel ook gedaan. Een jaar geleden speelden we in Kentucky met de legendarische caddie Mike Cowan. Veel beter bekend als 'Fluff'. Een ontzettend lieve man en wat bewonder ik hem. 'Fluff is inmiddels 76 jaar en nog altijd sjouwt hij met plezier die golftas. Dat zie ik mezelf op die leeftijd niet doen!

Aanvallen!

Na Kentucky gaan we door naar de prachtige Tahoe Mountain Club in Californië voor het Barracuda Championship. Dat toernooi kent een aparte spelvorm: modified stableford, je moet zoveel mogelijk punten scoren. Een eagle levert vijf punten op, een birdie twee, aanvallen dus! Maar wel slim en gedoseerd, want een bogey geeft een punt aftrek en een dubbel zelfs drie. Heel leuk om tussen al die 72 holes strokeplaytoernooien een keer een ander format te hebben.

Met de vorm van Daan zit het eigenlijk heel goed, al zou je dat misschien niet denken, puur kijkend naar de recente resultaten: 38^ste KLM Open, cut op een slag gemist in Italië en 44^ste in het BMW International Open. We weten dat er veel meer mogelijk is, maar we gooien te vaak op een onnodige en domme manier slagen weg. Er zijn bogeys waarvan je denkt: kan gebeuren, moeilijke hole. Maar bijvoorbeeld de dubbel bogey 7 afgelopen zondag op hole 11 in München, dat mag gewoon niet op ons niveau.

Natuurlijk hebben we het er samen over wat er op die momenten fout gaat; gebrek aan focus, verkeerde keuzes misschien, maar we kunnen de vinger nog niet echt op de zere plek leggen. Als caddie heb ik inmiddels wel geleerd dat het nooit de schuld van de speler is. Een mooie uitspraak op de Tour over slechte slagen is deze: te lang of te kort is de schuld van de caddie, te veel links of te veel rechts is de schuld van de coach…

Eenzaamheid

Vorig jaar merkten we in die twee weken Amerika dat de PGA Tour heel anders is dan de DP World Tour. Het ISCO Championship en het Barbasol Championship behoren tot de kleinste toernooien van de PGA Tour, maar qua opzet is alles groots. Alleen al wat er aan apparatuur stond rond de greens voor dat shottracker-systeem voor de statistieken vond ik indrukwekkend. De sfeer is wel totaal anders dan op de DP World Tour. Afstandelijker, er is ook geen centraal spelershotel, iedereen trekt zijn eigen plan.

Een golftas buiten laten staan met een boterham pindakaas is heel erg onverstandig, want ze scheuren die tas zo open

Daan en ik horen ook dat spelers die afgelopen jaar via de DP World Tour hun speelrecht hebben veroverd in Amerika het daar niet altijd naar hun zin hebben. De eenzaamheid ligt op de loer. Op de DP World Tour is veel meer kameraadschap. Natuurlijk zijn we allemaal concurrenten van elkaar, maar spelers en caddies trekken gezamenlijk op, gunnen elkaar het succes. Mede door die sfeer hebben Daan en ik het erg naar ons zin op de Tour.

Bearcontainers

In Amerika zitten we de eerste week in een hotel. De tweede week in Lake Tahoe huren we een huis samen met een aantal andere spelers van de DP World Tour: Maximilian Kieffer, Marcel Schneider, Lucas Nemecz en Louis de Jager. Dat maakt zo’n week een stuk gezelliger. Wat me opviel toen ik op internet naar huurhuizen aan het speuren was: hoe meer vierkante meters, hoe groter het aanbod. Aan kleine huisjes doen ze liever niet in de omgeving van Lake Tahoe.

Het is daar waanzinnig mooi, echt ansichtkaartenwerk met die bergen op de achtergrond. Wat ik nog goed weet van vorig jaar, is dat je wordt gewaarschuwd voor beren. Niet zozeer omdat ze snel mensen aanvallen, maar ze zijn altijd op zoek naar eten. Om beren op afstand te houden gaat het eetafval in speciale bearcontainers. Een golftas buiten laten staan met ergens onderin een boterham pindakaas - of iets anders eetbaars - is heel erg onverstandig, want ze scheuren die tas zo open. Daar gaat deze caddie heel scherp op zijn!

Wijzig je instelling en accepteer marketing cookies om deze inhoud te kunnen bekijken.