Caddie-column: Grote golftas klein ego

Hoe zwaar is de golftas die jij moet sjouwen?” Die vraag krijg ik als caddie van Daan vaak. Het gewicht van de tas heeft een sterke correlatie met de weersomstandigheden. Als de zon schijnt en de temperatuur is aangenaam, dan is de tas het minst vol en weegt hij zo’n vijftien kilo. Het gewicht neemt toe naarmate het weer slechter wordt: truien, paraplu, regenkleding voor als het nat wordt maar eventueel ook tegen de kou en een extra handdoek. Veel van mijn mannelijke collega-caddies blijven ongeacht de weersomstandigheden in korte broek lopen. Ik trek gewoon een regenpak aan, word er echt geen betere caddie van als ik drijfnat en koud ben! Een heel volle tas weegt ongeveer negentien kilo en als de boel nat is kun je er nog een kilo of wat bij optellen. Een rondje op de DP World Tour duurt al gauw een kleine vijf uur, dus die tas dragen is best pittig, zeker op heuvelachtige banen en als het slecht weer is of juist heel warm.

Tradities

“Pak toch lekker een trolley Daniëlle!”, dat zeggen mensen ook regelmatig. Maar trolleys zijn niet toegestaan tijdens toernooidagen op de Tour. De reden is drieledig. Trolleys zijn niet bevorderlijk voor de kwaliteit van de baan. Inclusief Pro-Ams en oefenrondes ga je gauw naar zo’n 750 rondjes in vijf dagen, daarvan slijt de baan al aanzienlijk, laat staan als al die trolleys met een zware tas erop over het gras gaan. Het dragen van de tas maakt caddies ook sneller en flexibeler. Met een draagtas kan ik de kortste routes nemen, een trolley heeft beperkingen, vooral  rond de green en op moeilijk bereikbare backtees. Als laatste denk ik dat het ook te maken heeft met tradities waaraan de leiding van de Tour hecht. Vroeger droegen caddies altijd, trolleys bestonden nog niet. Zelf vind ik dragen ook voor de uitstraling veel beter, het oogt een stuk atletischer dan een karretje duwen of trekken. 

Ik ben 1,59 m, heb geen groot ego, maar ik wil niet weggezet worden als de vrouw die wel caddie wil zijn maar geen Tourbag wenst te sjouwen.

 

One of the boys

 

Een lichtere en kleinere draagtas dan in plaats van zo’n grote en zware tourbag? Dat is wel toegestaan, maar ik wil het niet. Alle mannelijke caddies lopen met tourbags, ik wil niet voor ze onderdoen. Zal ook wel met het kleine meisjes-syndroom te maken hebben. Ik ben 1,59 m, heb geen groot ego, maar ik wil niet weggezet worden als de vrouw die wel caddie wil zijn maar geen Tourbag wenst te sjouwen. In dat opzicht wil ik gewoon one of the boys zijn en als gelijkwaardig gezien worden. Gelukkig heb ik van nature sterke benen, ben in de baan nog nooit door mijn hoeven gezakt. Ik zorg er natuurlijk ook voor dat mijn conditie op peil blijft. In Nederland ga ik drie à vier keer per week naar de sportschool en ik probeer gezond te leven. Ik voel me heel fit en sta te popelen om volgende week naar Rome te vliegen voor het Italiaans Open. De vraag is alleen of we dat toernooi kunnen spelen.

 

Mentaal

 

Daan heeft een terugslag gehad met zijn nekblessure, een enorme domper. Vorige week ging het trainen steeds beter, hij had goede sessies met coach Phil Allen en in de gym was hij druk bezig om het lijf weer toernooi-gereed te krijgen. Alle seinen stonden op groen voor het Italiaans Open, nu lijken we terug bij af. Afgelopen vrijdag schoot de pijn weer in Daans nek. Het rare is, de pijn zat eerst aan de rechterkant, nu links. Zaterdag kon Daan gelukkig snel terecht bij zijn acupuncturist. Die had al voorspeld dat er waarschijnlijk een terugval zou komen én dat de pijn van rechts naar links zou gaan. Met een paar naalden erin is de pijn niet opeens weg. Verplicht rust pakken luidt nu het devies, het heeft weer tijd nodig. Heel erg vervelend maar het is niet anders. Mentaal moeten we sterk en positief blijven, maar op de rankings zie je je naam wegzakken zonder dat je er iets aan kunt doen. Japan en Korea hebben we moeten laten varen en nu is Italië ook een vraagteken.

 

Moordend

 

Als het even kan vind ik dat we volgende week moeten spelen. Een MRI-scan en alle andere onderzoeken hebben uitgewezen dat er niets kapot is in de nek van Daan. Met trainen en golfen kan hij de kwetsuur niet verergeren. En van thuiszitten terwijl er op Marco Simone Golfclub, de baan van de Ryder Cup, een prachtig toernooi plaatsvindt worden we geen van tweeën gelukkig. Maar het moet natuurlijk wel kunnen, als Daan nog pijn heeft is het zinloos. Het niveau op de Tour is zo ontzettend hoog, alleen als Daan fysiek in orde is heeft het zin om dinsdagochtend in het vliegtuig naar Rome te stappen. Als het niet zo mag zijn, dan verzetten we de zinnen weer en maken we er thuis het beste van. We bekijken het van week tot week. Ik vestig mijn hoop op Peter, Daans acupuncturist. Zijn voorspelling dat de pijn van rechts naar links zou gaan is uitgekomen, daar keek ik echt van op. Nu zegt Peter dat door zijn behandelingen de energiestromen in de nek van Daan weer op gang zijn gekomen, daardoor moet de pijn gaan afnemen. Ik geloof in Peter. En alles gebeurt met een reden. Het zit nu tegen maar ik weet zeker dat er dit seizoen nog heel veel mooie dingen gaan gebeuren!

Reageren of suggesties voor mijn column? Mail naar manager@daanhuizing.com.