Dagboek van een beginner

Roy neemt voor het eerst zijn dochter (4) mee naar de baan, maar ziet belangrijk detail over het hoofd: 'Kun je niet lezen?'

Al het begin is moeilijk. Zeker bij golf. Roy Heethaar schrijft in de rubriek Dagboek van een beginner over zijn vorderingen en flaters als startende golfer. In 2025 wil hij serieus werk maken van zijn spel, maar door de winterse omstandigheden is het voorlopig nog behelpen. "Een mooi moment om mijn dochter (4) eens mee te nemen."

Het komt je niet aanwaaien in deze sport, dat heb ik in 2024 wel gemerkt. Net toen ik in het voorjaar dacht dat ik de smaak te pakken had, was mijn niveau enkele golfluwe maanden later alweer volledig ingezakt. Daarom wil ik het in 2025 grondiger aanpakken. Iets minder aanklooien.

Hoeveel kan ik van mijn handicap (54) afsnoepen in een jaar tijd? Dat wordt de hamvraag

Ik ga mezelf een concreet doel stellen, dat ik ga najagen door met regelmaat de baan in te gaan en lessen te volgen. Hoeveel kan ik dan van mijn handicap (54) afsnoepen in een jaar tijd? Dat wordt de hamvraag in 2025.

Nulmeting

Om een realistisch doel te kunnen vaststellen, ga ik eerst de baan in met GOLF.NL-redacteuren Stef en Sietse. Twee doorgewinterde amateurgolfers, met respectievelijk handicap 0.3 en 4.9. De bedoeling is dat zij na een ronde van 9 holes afzonderlijk van elkaar bepalen wat voor mij – en andere beginners dus (!) - een realistisch handicapdoel is na een ‘serieus golfjaar’. Deze 9 holes qualifying ronde wordt dus de nulmeting.

Maar in Nederland gaat golfen in de winter meestal niet over rozen, blijkt ook nu. Door de geboekte golfafspraak van 11 januari bij De Koepel in Wierden gaat een dikke vette streep. Vorst aan de grond - en dus wintergreens. Geen optie voor een volwaardige nulmeting, concluderen we alle drie.

Eerste kennismaking

Wat nu? 2025 is immers begonnen en ik moet toch een keer weer de draad oppakken na een lome decembermaand. Op naar de drivingrange dus. Mijn oudste dochter is al enige tijd in de ban van papa’s golfclubs, die stof staan te vergaren in de garage, en dus concludeer ik dat dit een mooi moment is om haar eens mee te nemen. Moet kunnen toch?

Drivingrange Sybrook

Verwonderd kijkt ze uit het raam als we een kwartier later de parkeerplaats oprijden van Het Rijk van Sybrook, op de grens tussen Oldenzaal en Enschede. “Wat een grote auto’s allemaal!”, klinkt het vanaf de achterbank. De vele buggy’s, die in een rij staan opgesteld naast het clubhuis, vallen eveneens in de smaak. Ze vraagt nog net niet of ze er een ritje in mag maken. Ook leuk: de ballenautomaat die 56 stuks in mijn mandje spuugt. “Wat grappig!”

Ik word gewoon keihard uitgelachen door mijn dochter van vier

Het is rustig op de range, maar ik geef mijn dochter uiteraard duidelijke instructies. “Op het bankje blijven zitten, hoe dan ook níét voorbij de witte lijn komen. En straks mag je ook een balletje slaan, op de putting green.”

Ik neem plaats bij een mat voor de spiegel, zodat ik goed mijn houding kan checken bij de backswing. Het zal er wel wat vreemd uitzien, want ik word gewoon keihard uitgelachen door mijn dochter van vier. “Wat doe je raar! Wanneer ga je nou eens een bal slaan?”, zegt ze.

Golfparadoxen

Ik zucht eens diep, en hoop vooral dat een afgang voor de ogen van mijn dochter me bespaard blijft. En warempel, het valt niet tegen. Stuk voor stuk strakke slagen met mijn ijzer-9. Maar ja, zoals dat dan gaat met golf, is het pardoes weer afgelopen met de pret, nét op het moment dat ik er zelf in begin te geloven.

Een reeks mishits is funest voor de flow, dan word ik weer over bewust van waar ik allemaal op moet letten, waardoor het helemáál niks meer wordt. Iets met bewust onbekwaam... Het beste gaat het toch als dingen vanzelf gaan, maar dat gaat nogal lastig als het niet vanzelf gaat! Zie daar een van de vele golfparadoxen, waar ik ook in 2025 ongetwijfeld weer volop mee te maken krijg.

Dochter van Roy krijgt puttles

Door naar het putten

Hoofdschuddend werp ik de laatste ballen in het mandje en wenk mijn dochter. “Kom, Lorèn, we gaan putten. Dan kun jij ook eindelijk je eerste ballen slaan.” Ze veert verheugd op. "Jeuj!"

Het helpt uiteraard niet dat de putter veel te lang is voor haar, en ook nog eens linkshandig… Maar nadat ik een handje heb geholpen met de grip en houding, lukt het haar toch maar mooi drie ballen achter elkaar te raken (al heeft het meer weg van een hockeypush). “High five!”, roep ik.

De putting green is gesloten, dat staat toch echt op dit bordje

Maar net op dat moment loopt er een man van middelbare leeftijd langs. “Kun je niet lezen?”, vraagt hij met ingehouden ergernis. “De putting green is gesloten, dat staat toch echt op dit bordje.” Ik sla me letterlijk voor mijn kop. “Stom, ik wil de kwetsbare ondergrond zeker niet moedwillig aantasten, maar we kwamen van de andere kant. Ik heb het bordje simpelweg niet gezien”, zeg ik verontschuldigend, en we stappen snel van het fragiele gras af.

Lekker begin van het jaar weer. Tal van goede voornemens, en nu alweer een regel gebroken. Dat belooft wat. Maar ik richt mezelf op en probeer ook de zonnige kant te belichten. "Hoe dan ook lijkt het erop dat ik weer een zieltje heb gewonnen voor deze sport!", zeg ik, en ik knik naar mijn trotse dochter. De man ontdooit, en de high five volgt alsnog.

Putting green gesloten
Lees meer over
Beginnen met golf Blog Fun