De rasoptimist (10)

Het is vandaag de dag bon ton om niet meer te praten over problemen, maar louter en alleen over uitdagingen. Vraag politici, ondernemers, sportcoaches of wie dan ook naar de benarde situatie waarin zij verkeren en ze schetsen hoopvolle vergezichten voorbij het einde van de tunnel. De theorieën van complotdenkers even daargelaten is niet aflatend optimisme de norm voor mensen die menen iets te kunnen bereiken. Dus vraag mij hoe het met de 100-dagen-challenge gaat en ik roep: “Fantastisch!”

Zachtere ogen

Ik meen het ook. Moedeloos voorwaarts gaan -als golfer dan- heb ik ver achter mij gelaten. Ik kijk met zachtere ogen naar mijzelf. De wijze lessen van de mental coach, de fitness coach, de putting coach en mijn pro hebben daar zeker bij geholpen. De ongedurige jongen in mij is nooit ver weg, maar de vrolijke Frans die ook in mij schuilt neemt steeds vaker de slagen voor zijn rekening. Vaarwel onrust, welkom go with the flow.

Rasoptimist

Mijn golfmaten helpen me daar ook bij. Rob, een ouwe rot in het spel, leert mij beter te focussen. “Neem de tijd voor je volgende slag. Weet waar je naartoe wilt. Doe rustig een oefenswing. Stap dan in en sla. Niet dralen, Jan!”. Met Robby deel ik een zekere honger naar technische golfknowhow. Hij traceert wetenswaardige YouTube-filmpjes en neemt die dan met mij door. Op de driving range proberen we het uit. Fleur is een autodidact, die weinig zin heeft in lessen of oefenen. Hij doet het op zijn eigen manier en is daar heel steady in. Fleur is ook de rasoptimist onder ons: “Als je afslag niet in de bosjes was beland en die tweede putt wél was gevallen, dan had je nu een par gehad!”.

De golfvrienden van Jan van Galen, Fleur (links) en Robby.

Buffer

Wij zijn sinds jaar en dag dikke vrienden en hebben elkaar ook nog eens gevonden in het golfen. Twee keer per week spelen we samen op onze homecourse AMVJ Golf, maar door corona gedwongen nu in wisselende duo’s. We kennen deze par-3-baan in de Amstelveense polder als onze broekzak en zo spelen we doorgaans wel in onze buffers. Ik dus ook, maar op de grote baan van Amsteldijk, waar alleen ik lid van ben geworden loop ik nog steevast tegen twee strepen aan met triple bogeys, maar niet langer met 9 of 10 slagen. Op 18 holes van de Purmer haalde ik onlangs 26 stableford. Voor mijn doen niet slecht als je bedenkt dat ik tot voor kort op dit soort banen 20 punten haalde of minder. Maar goed, nog altijd 6 punten te weinig voor de buffer van handicap 18. Maar er is zeker geen reden tot paniek, sust mijn pro Jan Zwemmer, van nature ook al een optimist. Met nog 25 dagen te gaan valt er genoeg te verbeteren. Op de Toptracer van Amsteldijk zet hij mij aan het werk met de driver en de houten 3 en 5. De Toptracer liegt niet en Jan evenmin. Ik focus nog te veel op de bal, waardoor ik niet genoeg roteer. Ik verwaarloos mijn eindstand geregeld. En de oefenswings mogen minder halfbakken. Ik luister, slik en geef zijn aansporingen een plek. Want laten we wel wezen, aan jezelf sleutelen is geen probleem, maar een uitdaging!