Vrijwilliger Jeanine: 'En Sergio hield stand!'

Jeanine houdt een blog bij over 'haar uit de hand gelopen hobby als volunteer, naast haar werk in haar eigen bedrijf op het gebied van healthy living in de breedste zin van het woord'. Foto's zijn hierboven geplaatst.

Deel 4: zondag - en Sergio hield stand!

Dag 4 en tevens de finaledag was er één om in te lijsten. Zonovergoten en veel bezoekers. Voornamelijk Engelse expats, maar ook waren er vrienden van Matteo Manassero uit Italië, een jonge golfpro uit Nieuw Zeeland, een pensionado uit Verenigd Koninkrijk en Valentijn, een jonge fan uit Nederland. Hier en daar wat Duits en Frans, natuurlijk Arabisch en Hindoestaans, Sloveens, Amerikaans en ga zo maar door.  

De inwoners van de Emiraten (in de minderheid) zitten in de business lounges en soms zie je hier en daar een Arabische familie lopen, maar het is toch vooral een Westers feestje. Niet alleen rond de course maar ook in de metro is de toren van Babel er niets bij, zoveel talen en verschillende mensen. En dat gaat hier allemaal relaxed met elkaar om, geen gedoe.

Ik moest mij melden om 10.45 uur, dus dat was al een rustig begin, en ik ging uiteindelijk de baan in om 11.25 uur. Ik was walking marshal in de spelersgroep van Lee Slattery (UK), Matteo Manassero (Italië) en Ryan Fox (Nieuw-Zeeland). Zij startten met +2 dus die speelden niet meer mee om de vette prijzen, of er moest een wonder gebeuren. 

Dat wonder bleef uit.  Ze waren relaxed, Lee had zelfs regelmatig tijd voor een praatje met ons. Het spel van alle drie ging stevig op en neer en Lee wist nog het beste af te sluiten met -1 voor het toernooi. 

Fox kwam steeds meer in de problemen en eindigde op +4 en Matteo kwam uit op level par. Ze hadden op wat familie en vrienden na nauwelijks volgers, dus dat was wel heel erg gemakkelijk voor marshal Peter (UK) en mij. Soms was het zelfs saai en zinloos, want dan stond je met drie hole marshals en wij twee, als walking marshals, wel heel erg de grassprieten tot stilte en “Stand still please” te manen. 

Het meelopen tijdens de hele ronde is absoluut leuk - omdat je de baan goed leert kennen, omdat je soms uitermate spectaculaire uitzichten hebt en omdat het heerlijk is om te bewegen! 

De slagroom op de taart was het gezamenlijk verzamelen met alle marshals rond green 18, om Sergio Garcia, Henrik Stenson en Ian Poulter binnen te zien komen. Uiteraard gevolgd door een grote schare golf liefhebbers. 

Daarna begon de ceremonie. De beker werd ‘gegeven' door de zoon van sjeik Mohammed Bin Rashid Al Maktoum. Niet letterlijk, omdat het ‘ding’’ enorm is en niet te tillen! Foto’s van Sergio die een trofee omhoog hijst ontbreken dus in de media! 

Respectvol applaus voor de zoon van de sjeik en nog een heel leger witte gewaden. Dat duurde allemaal eindeloos en intussen stonden wij, marshals en greenkeepers, te blauwbekken van de kou om het verplichte nummer, de foto met de winnaar, te kunnen maken. De business lounges rondom de green waren tot de nok gevuld, maar die zaten dus lekker warm - ja, standsverschil moet er zijn!

Ons KLM Open is fantastisch en qua bezoekersaantallen volgens mij een van de drukst bezochte wedstrijden op de Tours. Dat aantal toeschouwers haalt Dubai niet, maar de rest is hier wel een maatje groter. Zo heeft iedere Tourwedstrijd zijn eigen sfeer; 's lands wijs 's lands eer en zo hoort het ook.

Ik had het blijkbaar al aangevoeld ... Op de eerste dag maakte ik meteen een selfie met Sergio, die toen de dagwinnaar was. Knap dat hij de winst niet liet glippen deze keer. Het ‘choken’, waar iedereen bang voor was (anders Sergio zelf wel!), bleef achterwege, hij hield Stenson op drie slagen afstand. Knappe prestatie van de man uit Spanje. 

Met de nodige ‘hugs' en goodbyes  heb ik afscheid genomen van een nieuwe club volunteer vrienden. Thanks Dubai, see you next year!

Leaderboard.

Klik hier voor deel 3 van de blog.