Ryder Cup Terugblik: Team USA maakt favorietenrol waar
Weer een nederlaag, op eigen bodem bovendien, was een nachtmerrie voor de Amerikanen. Daarom werd er in de aanloop naar de 41ste editie van de Ryder Cup niets aan het toeval overgelaten. Een heuse task force werd ingesteld om alle fouten uit het verleden – geen klik tussen de spelers en de captain (Tom Watson in 2014), slechte pairings – dit keer te voorkomen. En de (potentiële) Ryder Cup-spelers kwamen de afgelopen maanden een paar keer bij elkaar om toch vooral een eenheid te smeden. Amerika heeft de betere spelers, Europa is veel meer een team; ook met dat mantra wilden de Amerikanen afrekenen. Dat lukte, zoals alles goed uitpakte voor Team USA.
Matadoren
Een droomstart in de foursomes op vrijdagochtend: 4-0. Europa knokte knap terug in de twee volgende sessies, maar kreeg een mentale dreun in de fourballs zaterdagmiddag. Drie partijen die lang spannend waren, vielen allemaal de kant op van de Amerikanen. 9,5-6,5 voor de afsluitende twaalf singles.
Captain Darren Clarke praatte zijn manschappen moed in door te refereren aan het Mirakel van Medinah toen Europa een 10-6 achterstand op spectaculaire wijze goedmaakte. Clarke zette in de singles meteen zijn zwaarste zware geschut in: Rory McIlroy opende voor Europa het bal. Davis Love koos, zoals te verwachten, voor Patrick Reed. De inzet van die eerste partij was een punt maar aan alles voelde je dat er meer op het spel stond. Wilde Europa een kansje maken, dan moest kopman McIlroy winnen van de beste speler aan Amerikaanse kant.
Wat werd het een fantastisch man-tegen-mangevecht, een van de beste singles in de geschiedenis van de Ryder Cup. Na weer een birdie zweepte Reed het publiek nog maar eens op: Come on! Let’s go! McIlroy gaf Reed steeds weer van repliek en hij daagde het publiek uit: Take that! Wat een duel, en wat mooi ook dat Reed en McIlroy heel veel respect toonden voor elkaar. Na weer birdie tegen birdie met onwaarschijnlijke putts lachten ze breeduit, de vuistjes gingen tegen elkaar en heel even sloegen de matadoren een arm over elkaars schouder. Dit was de Ryder Cup op z’n allermooist.
Passie
De 26-jarige Reed was op Hazeltine de verpersoonlijking van de Amerikaanse onverzettelijkheid. Reed is in heel veel opzichten een buitenbeentje. Hij werd uit het golfteam van de Universiteit van Georgia gegooid. Er zijn beschuldigingen van vals spel en overmatig drankgebruik in die periode. Reed speelt zijn oefenrondes op de PGA Tour bijna altijd in zijn eentje. Hij trekt op de Tour voornamelijk op met zijn vrouw en de broer van zijn vrouw die zijn caddie is.
Reed is ook heel erg uitgesproken. Volgens auteur Shane Ryan die Reed portretteert in het boek Slaying the Tiger, stelde hij zich in zijn jongere jaren zo voor aan mensen: I’m Patrick Reed, and I’ll kick the **** out of you at golf anytime you want.
Reed mag dan een loner zijn, spelen in een teamatmosfeer haalt het beste in hem naar boven. Twee jaar geleden op Gleneagles liet hij al zien gemaakt te zijn voor de Ryder Cup. Op Hazeltine deed hij er qua passie en golfniveau nog een paar scheppen bovenop. Hoe goed McIlroy ook speelde, het was Reed die op hole achttien de partij won met – hoe kon het anders – een putt voor birdie.
Hecht collectief
Met die overwinning was het verzet van Europa geknakt. Amerika ging winnen, de vraag was alleen nog met welke cijfers en wie het beslissende punt binnen mocht brengen. Die eer viel Ryan Moore ten deel. Ook dat paste perfect in het plaatje. Om zo veel mogelijk spelers in vorm in het team te krijgen, had de task force bedacht de laatste wildcard pas vorige week zondag na het Tour Championship uit te delen. Die laatste wildcard ging naar Moore, die in het Tour Championship de play-off verloor van Rory McIlroy.
De singles gingen met 7,5-4,5 naar de VS voor een einduitslag van 17-11. Amerika was als grote favoriet begonnen aan de 41ste Ryder Cup. Op papier was het team van Davis Love duidelijk sterker dan Europa. Maar dat was in het verleden ook vaak zo. En bijna even zo vaak moesten de Amerikanen lijdzaam toezien hoe Europa – Olé! Olé! Olé! – een overwinningsfeest vierde. Dit keer maakten de Amerikanen de favorietenrol wel waar. Ze hadden de betere spelers en er was nu wel een hecht collectief. Voeg daar het thuisvoordeel en de mindere vorm van een aantal Europese spelers aan toe en de verklaring voor de ruime zege is daar.
Krokodillentranen
De Europeanen klaagden na het verlies een beetje over de manier waarop de golfbaan was geprepareerd. “Als wij allemaal eerlijk zouden zeggen wat we vinden, dan was het toch wel dat de baan heel erg makkelijk ('incredibly weak'), was geprepareerd”, sprak Justin Rose. “Het voelde zondag als een pro-am opzet, vooral de pinposities, allemaal in het midden van de green. We willen getest worden, onze talenten kunnen tonen. De pin op hole zeventien was een lachertje, weg van het water, een ijzer 9 naar het midden van de green. Als er zo veel op het spel staat, wil je dat een speler meer uitgedaagd wordt.”
Rose was nog niet klaar. “Hole achttien, de hole toch waar zo veel beslist kan worden, een drive en een wedge. En als je naar het midden van de green speelt, rolt de bal binnen een meter of vier van de hole.” Krokodillentranen van Rose, doorgaans niet iemand die naar excuses zoekt.
Geen cadeautjes meer
Natuurlijk was de opzet van de baan – brede fairways, weinig rough, zachte greens en niet al te ingewikkelde pinposities – in het voordeel van het Amerikaanse team dat meer longhitters herbergt. Twee jaar geleden op Gleneagles waren de greens heel langzaam en in 2018 op Le Golf National zullen ze ongetwijfeld ook weer stroef zijn om de Amerikanen die gewend zijn aan putten op snelle greens lekker dwars te zitten. Zo werkt dat in de Ryder Cup.
Europa moet geen excuses zoeken en al helemaal niet paniek raken. In de laatste elf Ryder Cups won Amerika slechts drie keer. Maar Europa moet wel heel alert zijn. Cadeautjes zullen ze niet meer krijgen van de Amerikanen, die lieten op Hazeltine zien geleerd te hebben van al die ontluisterende nederlagen de afgelopen twintig jaar. Het volgende doel van Team USA? De Ryder Cup eindelijk weer eens winnen op vreemde bodem, want dat is sinds The Belfry 1993 niet meer gebeurd. Dat belooft wat voor over twee jaar als een op revanche belust Europees team op Le Golf National bij Parijs gaat proberen de Cup te heroveren.
Rory McIlroy's #RyderCup week in 90 seconds pic.twitter.com/Cup35W4hFx
— Ryder Cup Team EUR (@RyderCupEurope) October 4, 2016
Sfeer
I can’t hear you! Dat schreeuwde Rory McIlroy naar het Amerikaanse publiek, de handen achter de oren, toen hij een gewonnen hole uitbundig vierde. McIlroy is doorgaans een vrij rustige jongen, maar hij ging – bewust of onbewust – mee in de opgefokte sfeer op Hazeltine.
Hoe erg was het? Volgens Sergio Garcia misdroeg zo’n vijftien procent van de (vijftigduizend) toeschouwers zich. Zo erg was het bij lange na niet. Maar veel te vaak werden Europese spelers uitgescholden en – een doodzonde in golf – afgeleid bij de voorbereiding op een slag.
Danny Willett was het grootste slachtoffer (zie tweets onder) omdat zijn broer PJ in een column de Amerikaanse golffans voor ‘een stel idioten’ had uitgemaakt. McIlroy werd in de persconferentie gevraagd of er een alcoholverbod moest komen tijdens de Ryder Cup in de VS. "Not with their pissy beer", grapte de Noord-Ier. Het ging af en toe veel te ver maar zulk gedrag hoort ook bij de Ryder Cup vond McIlroy. “Je moet het incasseren en gewoon doorgaan.”
Verwacht Rory dat Europese toeschouwers over twee jaar op Le Golf National revanche zullen nemen? “Dat denk ik niet. Zo zijn wij niet en we willen zulk gedrag ook op geen enkele manier aanmoedigen.”
Very strange week here at the Ryder cup.. Tried my best but played poorly.. Unfortunately some american fans showed that @P_J_Willett was..
— Danny Willett (@Danny_Willett) October 3, 2016
.. In fact correct.. Nothing to blame my bad play on.. But still shows that sometimes fans don't know when to call it a day.. Shame really!!
— Danny Willett (@Danny_Willett) October 3, 2016
Team Europe in rapportcijfers: veel onvoldoendes
Verliezen van een sterk Amerikaans team op Amerikaanse bodem is geen schande. Maar 17-11 is wel een heel dikke nederlaag. Te veel Europese spelers scoorden een (dikke) onvoldoende.
Captain Darren Clarke 5
Geen wildcard geven aan Russell Knox, de Schot die het zo goed doet op de US PGA Tour en in de top twintig van de wereld staat, maar kiezen voor zijn grote vriend Lee Westwood. Dan weet je dat captain Darren Clarke bij een nederlaag flink wat kritiek gaat krijgen. Die kritiek kwam er inderdaad en is voor een deel zeker terecht.
De keuze voor routiniers als Westwood en Martin Kaymer naast derde wildcard Thomas Pieters – voor die laatste keuze verdient Clarke alle lof – viel te billijken, want naast zes rookies heb je nu eenmaal ervaring nodig. Maar Clarke maakte op Hazeltine wel vreemde keuzes die stuk voor stuk rampzalig uitpakten. Waarom het Spaanse Vamos! Vamos! schreeuwende succes-duo Sergio Garcia en Rafa Cabrera Bello niet nog een keer opstellen in de zaterdag fourball? Waarom Chris Wood na de winst in de foursome zaterdagochtend niet ook een kans geven in de fourball? Clarke bleef vertrouwen op zijn routiniers en dat pakte slecht uit.
Eerlijk is eerlijk, met zes rookies en een paar sterkhouders die niet in vorm waren, trof de captain het niet. Op voorhand was duidelijk dat het Amerikaanse team in de breedte een stuk sterker was. Maar met een paar minder conservatieve keuzes was de nederlaag wellicht een stuk draaglijker uitgevallen dan de toch pijnlijke 17-11.
Thomas Pieters 9,5
Wat een debuut voor de 24-jarige Antwerpenaar. Sloeg met de driver een enkele wilde afzwaaier maar maakte vooral heel veel birdies, een enkele eagle en tekende met vier punten uit vijf partijen voor de beste rookie-score ooit. Zou het vijf uit vijf en het rapportcijfer 10 zijn geweest als hij in de eerste foursome niet was gekoppeld aan de dwalende Lee Westwood?
Rory McIlroy 9
Ja, hij verloor de single van de ontketende Patrick Reed, maar de 27-jarige McIlroy nam, veel meer dan mannen als Justin Rose, Lee Westwood en Henrik Stenson, de leidersrol op zich in Team Europa. Ging de strijd aan met het Amerikaanse publiek en speelde in die soms vijandige heksenketel ook nog eens briljant golf. Zal nog heel lang de voortrekkersrol moeten nemen in het Europese team en gelukkig lijkt de viervoudig majorwinnaar niets liever te willen dan dat.
Rafa Cabrera-Bello 9
Geweldige golfer maar mentaal zwak, dat hoor en lees je altijd als het over deze Spanjaard gaat. Na de Ryder Cup 2016 niet meer. Wat een geweldig debuut voor Rafa. Haalde uit drie partijen 2,5 punten. Onbegrijpelijk dat captain Clarke de Spanjaard in de zaterdag fourballs aan de kant hield.
Sergio Garcia 8,5
O Sergio, kon je altijd maar putten zoals afgelopen week op Hazeltine. Dan zouden er meerdere majortitels achter je naam staan. Uit vijf partijen slechts twee punten maar hij krijgt toch een 8,5 want Garcia was weer een grote inspirator die helaas de pech had gekoppeld te worden aan een Kaymer uit vorm.
Henrik Stenson 7,5
Speelde ondanks een nog altijd kwetsbare knie na een meniscusoperatie eind 2015 alle vijf partijen. Kwam niet verder dan twee punten want maatje Justin Rose was veel minder op dreef dan twee jaar terug op Gleneagles. Stenson won zijn single tegen Spieth overtuigend en een 7,5 is dan ook meer dan verdiend.
Chris Wood 6
Werd vrijdag aan de kant gehouden, won zaterdagochtend met Justin Rose de foursome maar kreeg vreemd genoeg geen kans in de fourballs. Verloor nipt de single van US Open-kampioen Dustin Johnson en dat is geen schande. Wood zien we in 2018 graag in de herkansing, en als het even kan dan natuurlijk samen met grote vriend Joost Luiten.
Justin Rose 5,5
Het was allemaal niet heel slecht wat Justin Rose deed maar van een majorwinnaar en de man die onlangs nog de gouden olympische medaille veroverde, mag je meer verwachten dan twee punten uit vijf partijen. Zoals het hele jaar al – op die magische week in Rio de Janeiro na – worstelde Rose ook op Hazeltine op de greens.
Martin Kaymer 5
De held van Medinah 2012 had het deze Ryder Cup totaal niet. Niet altijd super, wel altijd heel degelijk, dat geldt doorgaans voor de 31-jarige Duitser. Maar zelfs die oer-Duitse degelijkheid was bij Kaymer dit keer ver te zoeken. Won nog wel zijn single tegen Matt Kuchar maar die zege was, om eens een goede Duitse uitdrukking te gebruiken, too little too late.
Matthew Fitzpatrick 5
Hij speelde zich knap en verdiend in het team maar de Ryder Cup kwam voor de pas 22-jarige Fitzpatrick duidelijk te vroeg. Zag er tussen de grote mannen uit als een onwennige middelbare scholier en – op een baan die vooral om lengte van de tee vroeg – speelde Fitzpatrick ook een beetje zo. Het krachthonk in, veel spinazie eten en wie weet zien we een meer volwassen Fitzpatrick dan nog eens gloriëren in de Ryder Cup.
Andy Sullivan 5
Aan passie geen gebrek bij Sully, maar met passie alleen win je geen punten. Sloeg zijn bal vrijdagochtend in de foursome aan de zijde van Rory McIlroy op hole zeventien in het water, typisch een gevalletje van bezwijken onder de met niets te vergelijken Ryder Cup-druk. Werd vervolgens tot de single die hij verloor van Brandt Snedeker, ook niet meer opgesteld.
Danny Willet 4
De glans van het groene Masters jasje ging er op Hazeltine toch even een beetje af. Kon zijn status als majorwinnaar geen moment waarmaken. Nul punten uit drie partijen en vooral die veegpartij in de single – 5 & 4 voor Brooks Koepka – kwam hard aan.
Lee Westwood 3
Miste vrijdagochtend een heel kort puttje voor een halve op hole twee in de foursome aan de zijde van Pieters. Een voorbode voor een dramatisch optreden. De 43-jarige Westwood liet de debuterende Belg in die met 5 & 4 kansloos verlopen partij lelijk in de steek. Ontliep vervolgens zijn verantwoordelijkheid door als routinier aan captain Clarke te vragen of hij aan de kant mocht blijven vanwege onzekerheid over zijn spel. Vergelijk dat met Phil Mickelson die de eerste dag geen fairway raakte maar als zelfbenoemd leider van team USA juist vroeg wél opgesteld te worden.
Westwood speelde zaterdagmiddag wel de fourball. De gemiste putt voor een halve van een centimeter of vijftig op hole achttien was een sneu dieptepunt. De nederlaag op de laatste hole in de single tegen Ryan Moore was illustratief voor een rampzalig tiende Ryder Cup-optreden. Westwood die in 1997 op Valderrama debuteerde, heeft een grote bijdrage geleverd aan de Europese successen, dat moet ook gemeld worden. Maar achteraf, en dat is inderdaad altijd heerlijk makkelijk, had het misschien toch maar beter bij negen keer Ryder Cup kunnen blijven.
Tekst: Gerard Louter
