Uiterste banen en clubs
Uiterste banen en clubs
Het is donderdag 27 november als ik in de auto stap van Utrecht naar Winkel. Helaas is het geen ideale dag om te gaan golfen, want het is vijf graden en er is regen voorspeld. Maar geen excuus, ik heb afgesproken met not_your_typical_golfer Stefana Boot, dus we gaan ervoor.
Tijdens het tanken begin ik toch te twijfelen, want het is koud, winderig en nat. Echter, ik ben op dat moment binnen twee kilometer van de baan. Er is geen weg meer terug. Bij de receptie ontmoeten we clubmanager Jeroen Botman. Hij baalt een beetje dat de baan niet in topconditie is, maar op het weer hebben we geen invloed. Zijn ontvangst is in ieder geval uitmuntend met koffie en heerlijk appelgebak. Na een kort praatje wordt één ding mij meteen duidelijk: dit is een heel gezellige vereniging.
Als het ons lukt om de hele ronde met die bal rond te komen dan verdienen we per persoon een fles wijn
Dat blijkt ook uit de ludieke challenge die ons wordt voorgeschoteld. We krijgen een golfbal van Golfbaan Regthuys en moeten daar alle 18 holes mee spelen. Als het ons lukt om de hele ronde met die bal rond te komen dan verdienen we per persoon een fles wijn. Allebei gaan we zonder nadenken de uitdaging aan. Alle spelers die de baan voor de eerste keer spelen kunnen de challenge doen.
Ik begin vol bravoure om twee redenen: ik ben doorgaans recht van de tee en dit is de kortste baan met 5.408 meter. Wat kan mij gebeuren? Op de eerste hole hebben we weinig te vrezen, want de fairway is heel breed. Stefana begint helemaal goed met een chip-in birdie.
Na mijn afslag op hole 2 denk ik dat de challenge voor mij al klaar is. De bal gaat naar rechts en ik zie vooral bosjes. Als we aan komen lopen, krijg ik een beetje hoop maar ik zie niet meteen een bal liggen. Ik loop een rondje en geef de moed eigenlijk al op, totdat ik een bal geplugd zie liggen in de GUR. En ja hoor, het is de bal die ik in het clubhuis gekregen heb.
Ook op hole 5 moet ik een provisionele bal slaan. Opnieuw denk ik weinig kans te maken, maar deze bal ligt ‘gewoon’ in de rough en vanaf daar kan ik een approach slaan richting de green. Stefana komt de eerste paar holes niet in de buurt van het kwijtraken van de Regthuys-bal. Op de zesde is dat anders als haar afslag hard linksaf gaat. “Dat was het einde voor mij”, zegt ze met een zucht. “Ik denk het niet, want daar ligt hole 3”, is mijn reactie. Inderdaad, ze ligt op het midden van de fairway van die hole.
Tot en met hole 11 komen we niet de problemen. Op twaalf (hole 3 van de Dijklus) begin ik wel een beetje zenuwachtig te worden. Nog zeven holes doorkomen en de wijn is van ons. Maar deze afslag is lastig. Op de website staat het als volgt: ‘Een uitdagende waterhole met een sterke dogleg. Rechtuit spelend moet je oppassen dat je niet te ver slaat, waarna een tweede slag naar de vlag (over water) over blijft.’
Het valt ons sowieso op dat de kortste baan van Nederland zeker niet de makkelijkste is. De holes hebben veel variatie en er ligt regelmatig water op de loer. Het is niet voor niks dat Regthuys deze challenge aanbiedt.
Dat 'ie in de bunker eindigt is deze ronde niet belangrijk
Mijn houten-3 gaat gelukkig rechtdoor, maar ik heb daarna nog 164 meter over. Vanwege de tegenwind en de kou besluit ik om een ijzer-4 te pakken. Het contact is goed en de bal gaat over het water. Dat ‘ie in de bunker eindigt is deze ronde niet belangrijk. Ons enige doel is om de bal in het spel te houden. Stefana kan hier een ijzer afslaan en komt helemaal niet in de problemen.
Dat is anders als ze nog een keer een drive naar links slaat. Er is water aan die kant, dus haar challenge lijkt voorbij. Blijkbaar is dit onze geluksdag, want vlak voor de hindernis – op een schuine helling – ligt haar bal. “Het kan nu niet meer misgaan”, roep ik vol enthousiasme.
We weten allemaal dat het dan nog juist mis kan gaan in golf. Hole 17 is de laatste hole dat ik de driver nodig heb en ik heb er alle vertrouwen in. Maar toch gaat het mis: mijn bal gaat linksaf richting bosjes. Stefana heeft ook een misser en ziet haar bal rechtsaf in de bomen belanden. Het zal toch niet? Nee, het zal niet. We maken een dubbel en triple bogey maar doen dat wel met de eerste bal.
Op de laatste is het alleen nog maar zaak om de fairway te vinden. Dat lukt ons allebei, dus het wordt een triomftocht. Stefana sluit af met een kers op de taart door een lange putt te holen. Vol trots lopen we het clubhuis in. Zo blij als een kind ontvangen we beiden de fles wijn. Proost!
