Golfclinic-Pin-High-St-Wendel-Duitsland • Golf.nl

‘Ik ga zes dagen op golfclinic!’, roep ik tegen iedereen die het wil horen. En ik denk daarbij aan een hele week voor mezelf, weg bij man, kinderen, boodschappen en vuile was. Ik denk aan alle boeken die ik in de avonduren kan lezen en de rondjes die ik ga hardlopen. Maar vooral denk ik aan mijn handicap, die na die week vast zal zakken en hoe ik mijn vrienden zal gaan imponeren met mijn verbeterde golfspel.

Ik boek mijn golfclinic bij Pin High: een complete clinic voor gevorderden op Golfclub St. Wendel in Duitsland. Het ligt ten noorden van Saarbrücken en vanaf mijn woonplaats zo’n 4,5 uur rijden. Onder ‘compleet’ worden 6 nachten en 3-gangendiners in een hotel nabij de golfbaan verstaan, 5 lunches op de golfclub, 5 golflessen van 3 uur en 3 greenfees voor 18-holes. Ik ga in één week net zoveel golfen als ik in de afgelopen twee jaar gedaan heb!

Pin High stuurt me in aanloop naar de clinic uitgebreide informatie per mail over wat ik kan verwachten, wat in de prijs inbegrepen zit (zie hierboven) en wat niet (drankjes bij lunch en diner, huur van een buggy).

Ik ga in één week net zoveel golfen als ik in de afgelopen twee jaar gedaan heb!

Op zondagmiddag rijd ik richting Duitsland en kan bij aankomst meteen terecht in het gezellige restaurant van het Angel's Hotel am Fruchtmarkt. Met een boek en glas wijn voor mijn neus speur ik om me heen naar de andere Nederlanders die in mijn groep zitten. Ik pik ze er zo uit, zij mij ongetwijfeld nog makkelijker dan ik hen, en word daarin bevestigd als we de volgende ochtend allemaal toegeven elkaar ‘gisteravond in het restaurant al gezien te hebben’.

De groep

We zijn met zijn vijven. Een echtpaar uit Kennemerland, een procesengineer uit Groningen en een pensionado uit Rotterdam. En ik zei de gek. Een bont gezelschap, verschillende golfstijlen, jaren ervaring en niveaus. Van de Britse golfprofessional Nigel - waarover later meer - begrijp ik dat de maximale groepsgrootte 8 is en dat de samenstelling enorm kan verschillen. Hij ziet veel vrienden en vriendengroepjes, maar ook echtparen, ouders met hun volwassen kinderen en eenlingen zoals ik. Ook ziet hij veel mensen terugkomen. Mensen die elkaar ontmoet hebben op een golfclinic als deze en dan afspreken het jaar erop samen terug te komen.

Aan de slag

Na een korte kennismaking gaan we aan de slag en Nigel begint meteen met waar mijn kunnen eindigt: chippen. Ik heb dagen dat ik de ballen heen en weer over de green sla, nog voordat ik überhaupt toekom aan die 3-putts. Er staan vijf mandjes ballen voor ons klaar rond de oefengreen en ik ben bang. Maar waar en wanneer ga ik chippen leren als het niet hier en nu is? Dus luister ik aandachtig naar Nigel, kijk naar hoe hij het voordoet, haal adem, move my body – ook daarover later meer - en warempel, ik kan dus tóch chippen.

Na de koffie, swingles op de drivingrange en een lunch in het moderne clubhuis spelen we 18-holes. Ik zit in de flight met de mannen uit Groningen en Rotterdam en cross in een gehuurde buggy achter hen aan naar de tee van Hole 1. Vandaag spelen we courses A + B, later in de week spelen we ook een keer B+C en C+A. De tees van A en B liggen naast elkaar voor het terras van het clubhuis met prachtig uitzicht. Je moet eerst over een grote vijver slaan en dan ligt voor de A-course de fairway links omhoog en voor de B-course de fairway rechts omhoog.

Deze eerste afslag belooft veel en de baan weet deze belofte ruimschoots te vervullen. Alle drie de banen kennen veel hoogteverschillen – de buggy is geen overbodige luxe gebleken. Mooie vergezichten, afwisselend korte en langere holes en veel doglegs en blinde slagen. De greens zijn snel en geonduleerd. Ik ben echt onder de indruk van de baan en van hoe goed hij onderhouden is.

Tijdens ons rondje leren de mannen en ik elkaar beter kennen. Ik zit dan weliswaar niet met hen in dezelfde buggy, maar wél in hetzelfde schuitje. We zijn hier alle drie naartoe gekomen om beter of nog beter, te leren golfen en we zijn alle drie alleen gekomen.

Dat ik zelfs práten over golf leuk zou gaan vinden had ik niet verwacht

Die avond besluit ik echter nog alleen te eten. Ik ben bekaf van een hele dag buiten, urenlang golfen, Nigel’s lessen en social talk. De dagen erna eet ik met mijn Rotterdamse vriend. We praten over golf, over de tips van Nigel, over coursemanagement, ups & downs en golfregels. Golfen vind ik geweldig, leren golfen ook, maar dat ik zelfs práten over golf leuk zou gaan vinden, dat had ik niet verwacht.

Nigel

In de weken voorafgaand aan deze golfclinic riep ik niet alleen ‘ik ga op golfclinic!’. Ik riep er steevast achteraan: ‘en de golfpro heet Nigel!’. Ik weet niet hoe de meeste van mijn toehoorders die toevoeging interpreteerden, maar in mijn ogen maakte een Britse golfpro met de naam Nigel mijn golfclinic nóg completer.

Nigel voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Een sympathieke Brit met een onderkoeld gevoel voor humor. Hij keek echt aandachtig naar ons spel, naar onze bewegingen en probeerde op basis van wat hij zag individuele aanwijzingen te geven. Beslist geen one size fits all. Ook hebben we alle slagen behandeld én oefeningen meegekregen voor thuis.

Groepslessen

Mij zijn de groepslessen zeer goed bevallen. Nigel geeft eerst uitleg aan de hele groep, waarbij ik meteen ook leer van de vragen die anderen stellen en de antwoorden die zij daarop krijgen. Na deze uitleg gaat iedereen zelf aan de gang en komt Nigel bij iedereen even kijken om verdere tips te geven. Aan het eind van een les worden we gevraagd het geleerde een voor een voor te doen. Nigel's idee hierachter is dat we dan precies bij anderen zien wat er goed en minder goed gaat, verduidelijkt door Nigel. Maar ook is het idee dat je de specifieke slag ook onder druk - lees meerdere paren ogen die kijken hoe jij het potentieel gaat verpesten - goed moet kunnen uitvoeren.

Natuurlijk is het afwachten hoe zo’n groepsproces verloopt. Je staat uren met elkaar op de baan, zit met elkaar aan tafel tijdens koffie en lunch en de kans dat je elkaar ’s ochtends aan het ontbijt bij de roereieren tegenkomt is altijd aanwezig. Dus je moet een beetje mazzel hebben met de mensen waarmee je in de groep zit. Ik had mazzel! Maar goed - wat kon er eigenlijk ook misgaan? Over het algemeen zijn golfers leuke mensen waarmee je dezelfde ambities en frustraties deelt én waarmee je al boven de roereieren kan praten over drives en gemiste putts.

Wat heb ik geleerd?

In de auto terug naar huis probeer ik terug te halen wat ik allemaal geleerd heb. De belangrijkste lessen:

Move your body! Dat is wat Nigel ons de hele week voor heeft gehouden. Lichaamsrotatie -de romp en heupen het werk laten doen – en letten op een juiste gewichtsverplaatsing. Ik kon op dit punt nog veel verbeteren in mijn gewone swing, maar bij mijn chips en bunkerslagen helemaal. Met stip op 1 van de belangrijkste takeaways van de week.
Let op je backswing. Er was van alles mis met mijn backswing. Ik draaide te ver door, trok mijn rechterarm te veel in. Nigel adviseerde mij om tijdens trainingen op het verste punt van mijn backswing even te pauzeren om naar de positie van mijn beide armen te kijken en deze te corrigeren indien nodig.
Balplaatsing. We hebben alle balposities doorgenomen. Ik neigde er bijvoorbeeld naar om bij pitchen en chippen de bal te veel bij mijn rechtervoet te plaatsen. Gewoon precies in het midden van mijn linker- en rechtervoet leerde Nigel me en die kleine aanpassing deed wonderen.
Driver slaan. Nigel deed hier niet heel ingewikkeld over, terwijl ik dat al jaren doe. Ik vermijd mijn driver waar mogelijk en sla liever met een ijzeren 4 af. De les die ik hier geleerd heb is vooral een mentale: gewoon doen!
Oefeningen. Ik kreeg een paar oefeningen voor thuis mee, waarvan ik er één letterlijk in mijn woonkamer kan doen (zonder club, het plafond blijft bespaard). En elke dag het liefst, als het aan Nigel ligt. Ik doe het braaf, practice makes perfect!

In de praktijk

De lakmoesproef volgt twee weken later. Ik ga met mijn golfclubje, we zijn met vier bevriende stellen, golfen aan de kust van Noord-Frankrijk. Ik besef ineens dat ik zo heb lopen opscheppen over mijn golfclinic en wat ik geleerd heb dat ik het de hele weg naar de golfbaan weer aan het afzwakken ben. Want ‘Wat leer je nou in zo’n weekje’ en ‘Ik kwam natuurlijk ook wel van heel ver’. Maar mijn playing handicap is rücksichtslos drie punten naar beneden geschroefd en mijn naam al bijna in de trofee gegraveerd.

Ik speel redelijk. Mijn chippen gaat echt goed en ik krijg de ballen ook makkelijk de bunker uit. Putten gaat aanzienlijk beter dan voorheen en ik maak zelfs een tienmeter-putt voor een birdie. Tot zover de positieve dingen. Afslaan gaat wisselend. Ik vergeet even helemaal wat ik geleerd heb (die backswing!). Ik sla mijn ijzers in de baan redelijk, maar er zitten ook grote missers tussen of een volledig verkeerde inschatting van afstanden. Mijn vrienden – ze doen echt hun best – zijn niet onder de indruk en het is niet mijn naam die na het weekend op de trofee staat.

Zijn mijn verwachtingen uitgekomen?

Mijn hardloopschoenen zijn tijdens mijn week in Duitsland in mijn koffer gebleven en die boeken ongelezen. Mijn handicap is (nog) niet gedaald en ik heb mijn vrienden niet weten te imponeren. Toch ben ik na mijn golfclinic echt vooruit gegaan. Ik kan met mijn verbeterde korte spel zo 5 slagen per ronde winnen, schat mijn golfende echtgenoot in.
En dat afslaan? Ik denk dat ik volgend jaar weer naar een clinic in het buitenland moet. Eens kijken wat mijn Groningse en Rotterdamse vrienden die week te doen hebben!