Het is kwart voor negen in de ochtend op een zonnige donderdag in juni, en Renée staat met haar man Hans (rode broek) ontspannen in te slaan op de drivingrange van ’t Sybrook. Ze gaan zo samen de baan in voor een ronde van 9 holes. “Je moet wel je gewicht naar je voorste been verplaatsen”, klinkt het plots uit haar mond.
“Ah, een heterdaadje!”, roept de verslaggever, die toevallig nét in de buurt is. Renée lacht haar tanden bloot en zegt dat ze dit ‘anders eigenlijk nooit doet’. Maar ach, haar man moet tegen een stootje kunnen.
De bemoeienissen met het golfspel van een ander? Na een geslaagde ronde ventileert de fanatieke golfster uitgebreid wat ze ervan vindt. Ze haalt via de telefoon al gauw een recent ‘voorval’ aan. “Een paar weken terug, tijdens een Damesdagwedstrijd van ’t Sybrook, op hole 2 van de Zuid-lus. Aan de rechterkant loopt een verhard wandelpad met daarlangs een waterpartij. Mijn medespeelster, die ik toen nog niet kende, sloeg af en haar bal landde op dat pad.”
Nadat ze beiden hebben afgeslagen, vervolgen ze hun weg. “’Je weet wel hoe je zo’n situatie oplost, toch?’, vroeg mijn medespeelster toen we bij haar bal waren, om vervolgens zelf het antwoord te geven. ‘The nearest point of relief is hier aan de linkerkant – en dus drop ik de bal hier’, zei ze triomfantelijk. Met zo’n houding van: ik zal eens laten zien wat ik jou allemaal kan leren over de golfregels.”
Ga dan niet meteen met advies lopen strooien over hoe de regels in elkaar steken aan iemand die je helemaal niet kent
Had de vrouw gelijk in deze situatie? “Ik betwijfel het, want de bal lag aan de rechterkant van het pad en er was nog ruimte rechts. Dan hadden we het moeten opmeten of uitzoeken, maar ze twijfelde geen seconde en besloot onmiddellijk links te droppen. Iets waar ze overduidelijk voordeel bij had, want rechts helde het al snel af naar beneden, richting het water. Maar het ging mij in dit geval vooral om de stelligheid waarmee ze het zei, geen enkel spoor van twijfel, terwijl de situatie niet heel duidelijk was. Ga dan niet meteen met advies lopen strooien over hoe de regels in elkaar steken tegenover iemand die je helemaal niet kent! Het kwam heel badinerend op mij over.”
“Ik hield me in, maar dacht wel: ik ga jou vandaag eens even goed in de gaten houden”, vervolgt Renée. En warempel: later die ronde betrapt ze haar medespeelster erop dat ze bij een hole de score niet goed optelt. "Ze kwam zelf tot vijf slagen, terwijl het er toch echt zés waren. Ik wees haar daarop als marker, legde uit hoe de score was gegaan, en nóg dacht ze het beter te weten. Tja, als je jezelf maar in de spiegel kunt aankijken...”
Vroeger kon Renée zich enorm opwinden om dit soort zaken, maar - buiten deze bloemrijke bespiegeling om - probeert ze dat tegenwoordig naar eigen zeggen níét meer te doen. "En wat bleek na de ronde op het terras: harstikke leuke vrouw verder!”