Beleving en inspiratie
Interview
Zo’n vijf jaar geleden geniet de nu 25-jarige Roos Vliegen volop van haar leven. Ze studeert in Leiden, feest veel met vrienden en sport zeker vier keer per week. Dan voelt ze opeens een benauwende druk op haar borst. Na meerdere onderzoeken wordt ze in het ziekenhuis gediagnosticeerd met hypertrofische cardiomyopathie: een verdikte hartspier. Ze krijgt een S-ICD (een soort pacemaker) en het advies niet meer zo veel te feesten, alcohol te drinken en te sporten.
Haar eerste gedachte is: hoe kan ik nu nog mijn leven leiden zoals ik dat wil? Als student; jong en onbezorgd. De diagnose komt dan ook hard aan bij Vliegen. Vooral de mededeling dat ze niet meer kan sporten en hockeyen, raakt haar diep. “Ik zocht medepatiënten die net als ik ook weigerden hun leven op te geven en zochten naar dingen die wél konden. Maar iedereen die ik sprak, nam genoegen met wat de artsen zeiden: dat ze niets meer mochten.”
Het is uiteindelijk haar tante die haar in 2019 aanraadt golf eens te proberen. Zo zou ze toch kunnen sporten, zonder dat haar hart te veel wordt belast. “Al vrij snel had ik zoiets van: oké, dat ga ik gewoon doen. Ik ben sowieso niet het type dat verslagen thuis op de bank gaat zitten. Ik ben hartstikke eigenwijs.”
Ze koopt direct een golfset en schrijft zich in voor een cursus om haar GVB te halen. “Ik vond het slaan meteen geweldig. Dat voelde als hockey. Ik kan me niet herinneren of ik de golfsport meteen geweldig vond, maar ik was in elk geval enthousiast. Dat kwam ook doordat de pro die ons les gaf erg positief was over mij en mijn swing.”
Na het behalen van haar GVB, kent ze vrijwel geen leeftijdsgenoten die ook golfen. Ze speelt in het begin daarom vooral met vrienden van haar ouders. “Nu spelen mijn ouders en vrienden overigens wel; ik heb ze aangestoken. Het is superleuk om samen te doen en even bij te kletsen. Na een rondje ben je zo weer op de hoogte van elkaars leven.”
We kunnen zelfs landskampioen worden. Dat zou wel vet zijn
Door corona speelt ze tijdelijk even niet, maar wanneer ze het daarna weer oppakt, gaan haar vaardigheden snel vooruit. “Mijn handicap is daarna in rap tempo gezakt en staat nu op 5.” Ze speelt nu zelfs competitie in de hoofdklasse, met dames 1 van de Noordwijkse Golfclub.
“Sinds ik met hen train, voel ik weer dat oude, vertrouwde teamgevoel dat ik bij hockey ook had. Dat miste ik enorm. We vormen echt een team en trainen samen voor wedstrijden. Dat vind ik ontzettend leuk. Ons doel is nu de kruisfinales halen. We kunnen zelfs landskampioen worden. Dat zou wel vet zijn.”
Ze zal zichzelf nooit zien als iemand met een afwijking. Maar ze weet wel goed dat ze een beperking heeft waardoor ze veel dingen niet kan. “Ik denk dat golf de perfecte sport is voor iedereen met een beperking – in welke mate dan ook. Ik heb medicatie en een ICD. Er werd mij verteld dat ik niet meer mocht sporten. Maar golf is absoluut een sport, en ik beweeg hartstikke veel. In overleg met een sportcardioloog kan ik nu ook twee tot drie keer per week naar de sportschool om aangepaste krachttraining te doen. Dat laat zien wat er wél kan, als het maar in overleg gebeurt.”
Ik hoop leeftijdsgenoten die in hetzelfde schuitje zitten te inspireren
“Het is hartstikke gezond om zo bezig te blijven”, vervolgt Vliegen. “Dus ik hoop leeftijdsgenoten die in hetzelfde schuitje zitten te inspireren om ondanks een ziekte door te zoeken naar waar wél mogelijkheden zijn. Zoals golf dus.”
Ze vindt het dan ook jammer dat er nog steeds een stigma aankleeft. “Het blijft een elitaire sport. Dat merk ik op de baan; wat je ziet is man. In mijn team zitten gelukkig wel veel jonge meiden.” Haar vrienden vinden het tof dat ze golft, maar begrijpen vaak niet waar ze de tijd vandaan haalt. “Dat speelt denk ik ook mee waarom er maar weinig jonge mensen golfen. Het kost ook gewoon tijd. Je bent zo een paar uur zoet. Het is bovendien een prijzige sport. Contributie kost veel, net als de kleding. Ik begrijp best dat dat mensen tegenhoudt. Het is echt lastig om golf toegankelijker te maken.”
Heeft Vliegen nog meer doelen in het golf, nu ze al zo ver gekomen is? “Ik doe nu nog een opleiding op de spoedeisende hulp, maar wie weet ga ik volgend jaar kijken of ik meer kan golfen. Ik vind het namelijk echt heel leuk, en misschien wil ik ook kijken of ik de top kan bereiken. Die afweging moet ik nog maken, want als ik dat wil, valt mijn inkomen weg. En het idee van een sponsor vind ik nog raar. Maar in zo’n korte tijd ben ik enorm gegroeid als golfer, dus ik geloof wel dat ik het zou kunnen. Het lijkt me heel vet, maar het brengt ook veel druk met zich mee.”
Ze zit nu in elk geval op haar plek. “In de hoofdklasse, veel en hard trainen om een doel te bereiken. Ondanks alle tegenslagen laat het wel zien dat je alsnog op topniveau een sport kan beoefenen. Ik kan het nu nog allemaal combineren, hopelijk blijft dat zo. Ik ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen.”
