Een verrassend nazomerse middag in Almere combineerde ik met het spelen van een rondje golf. Zittend onder een appelboom wachtte ik op mijn gezelschap en tevens tegenstander.
Glimmend van trots kwam hij aan. Een lach op zijn gezicht als iemand die een geheim heeft waarvan hij niet kan wachten om het met je te delen. Hij bleek zeer in zijn nopjes met zijn nieuwe speeltje. Van een clubfitter. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet wist dat het bestond of wat het was, maar in Zoetermeer had hij dit aangeraden en aangemeten gekregen. Of aangesmeerd, het is maar hoe je het wil noemen.
De beste man, Berry, hielp vanuit zijn garage mensen aan betere clubs. Noem het een hobby waar hij ook nog een zakcentje mee verdiende. Een verkorte putter, een aangepaste hybride, driver en/of in dit geval een interlock griphulp. Een wat?
Een interlock griphulp. Mocht u er net als ik ook nog nooit van gehoord hebben: het is een soort handvat zoals je dat hebt op krukken, waar je je mee voortbeweegt wanneer je je been hebt gebroken, maar dan op een golfclub gemonteerd. Ziet dat er een beetje uit? Nee, dat ziet er totaal niet uit. Maar, zo had Berry hem verzekerd: hiermee kan iedereen golfen.
De eerste bal sloeg mijn vriend linea recta de metershoge brandnetels in. Precies de plek waarvan je al snel denkt: ik laat hem lekker liggen en ik sla een nieuwe. Nou is mijn eerste bal van de dag ook vrijwel zonder uitzondering een afzwaaier, dus niet te snel oordelen, dacht ik nog. Echter, ook bal twee, drie, vier en vijf vlogen alle kanten op behalve de goede.
In zijn wens om altijd maar te innoveren en de race naar succes, raakt de mens volgens mij soms het spoor licht bijster
“Hoe kan dit nou”, verzuchtte mijn vriend. “Kijk jij eens even mee of ik hem goed vast heb?”
Weet ik hoe je zoiets gebruikt? Ik ben geen garageboxmeneer die iets in golfspullen doet. Het handvat deed me nog het meest denken aan die vulpennen die je vroeger in de klas had voor de kindjes die niet goed waren in schrijven. Omdat die het moeilijk vonden, of de fijne motoriek ontbeerden, om een pen fatsoenlijk vast te houden, kregen ze een aangepast exemplaar. Met dito handvat. Ik weet dit, omdat ik zo’n kind was. Leesbaar leren schrijven is me, ondanks speciale pen, helaas nooit gelukt.
“Hij had me het nog zo goed uitgelegd”, jammerde mijn gezelschap, "en nu raak ik niets." Ik kon een lach niet onderdrukken. In zijn wens om altijd maar te innoveren en de race naar succes, raakt de mens volgens mij soms het spoor licht bijster.
Bij de zesde hole smeet hij het ding gefrustreerd in zijn tas. "Ik kan het niet meer", baalde hij, en speelde verder met zijn oude vertrouwde clubs.
Anders is niet altijd beter. Behalve dan dat ik nóg slechter speelde die middag. Nooit eerder kwam ik zo dicht bij hem qua score, maar het was nog steeds net niet. Maar ik heb dan ook geen interlock griphulp voor golfers met een gebrek aan voldoende talent. Misschien toch maar eens lang Berry in Zoetermeer.