Jan vervloekt golf (maar is stiekem verslaafd): 'Er is altijd weer dat stemmetje in je hoofd'

Soms vraag ik me hardop af waarom ik mezelf nog kwel met het beoefenen van deze sport. Natuurlijk, een goed geraakte bal kan zelfs op de donkerste dag de zon nog laten schijnen, maar laten we even heel eerlijk tegen elkaar zijn: de verhouding mooie slagen en missers is behoorlijk scheef. En dan niet in de verdeling die je graag hebt. Als ik voor mezelf spreek.

Soms zit alles tegen

Hoe goed je ook naar de tips van je pro luistert en hoezeer je je ook concentreert; soms zit nou eenmaal alles in je spel even tegen.

Als ik mijn mulligan al gebruikt heb - veroordeel me hier alsjeblieft niet voor, lieve puristen - en direct daarna weer een afzwaaier produceer, voel ik me een enorme loser die niks te zoeken heeft op het heilige gras. Wat gek is, want hoe vaak ik een bal mooi weet te slaan zegt niets over mijn bestaansrecht als golfer.

Dan weet je weer dat je hier nooit mee kunt stoppen

En het is zo bipolair af en toe. Dan leg je de bal, als door een wonder, met één slag op de green bij een par 4 (met meer geluk dan wijsheid). Je krijgt hoop, je begint erin te geloven. Zou het dan nu toch allemaal een keer gaan zoals je het in je hoofd bedacht hebt? En dan weet je het alsnog te presteren om vier keer te moeten putten voor dat vermaledijde ding eindelijk eens in de hole verdwijnt!

Dan wil ik dus niet meer, en spreek ik met mezelf af dat dit de laatste keer is geweest dat ik een club ter hand neem.

Maar als er dan een paar weken tijd overheen gaat en er piept een klein zonnetje door het winterse seizoen heen, dan gaat het toch weer kriebelen. Dan gooi je toch maar weer de tas met clubs achter in de auto en besluit je een baantje te gaan spelen.

Klein wonder

En soms, heel soms, gebeurt er dan een klein wonder. Zoals afgelopen week. Er viel een middagje vrij in de agenda en, omdat niemand anders kon, vertrok ik in mijn eentje naar de baan. Negen holes lagen op me te wachten. Het was tijd om het weer een kans te geven.

Nou kan ik hier beweren dat alles lukte en ik elke bal speelde zoals ik het bedoeld had, maar dat zou een flagrante leugen zijn. Maar er zat een rake putt bij van zeker 10 meter, twee parren en een kaarsrechte drive van een kleine 200 meter tussen een smal bomenstuk door.

Zul je altijd zien: als er niemand bij is gaat het ineens wél goed. Maar gelukkig heb je helemaal geen publiek nodig om te kunnen genieten.

'Ik ben een golfer'

Dan loop je daarna het clubhuis in, bestelt een schaaltje bitterballen en een glas witte wijn en dan weet je weer dat je hier nooit mee kunt stoppen. Zelfs al zou je willen, dan nog is er altijd het stemmetje in je hoofd dat gelooft dat vandaag misschien zo’n dag is. Een dag waarop je voelt: ik ben een golfer.