Golfen na hersenbloeding: 'waar een wil is, is een weg'

Zo’n tien jaar geleden kwam de nu 50-jarige Jacqueline de Coo in aanraking met golf en raakte ze al snel verslingerd aan het spel. Met man en vrienden speelde ze met veel plezier op haar club, het Rijk van Margraten net buiten Maastricht. Niet alleen vond ze het leuk, ze bleek ook heel goed. Ze nam les, ging veel trainen en meedoen aan wedstrijden. Op haar hoogtepunt in 2018 was haar handicap inmiddels gezakt tot 7,3 en werd ze uitgeroepen tot ‘golfster van het jaar’ op haar club.

Compleet onverwacht kreeg zij echter in augustus van datzelfde jaar een dubbele hersenbloeding. Jacqueline raakte eenzijdig verlamd en haar wereld stond stil. Ze realiseerde zich meteen dat de kans dat ze ooit nog zou golfen uitgesloten was. Jacqueline revalideerde een half jaar. Zes intensieve maanden waarin ze weer een beetje leerde lopen en haar arm weer voor 50% leerde gebruiken. Ook na het ontslag uit het revalidatiecentrum toonde ze steeds weer kleine tekens van herstel.

Zou ze niet kunnen kijken naar wat ze nog wél kon?

En zo kwam vanzelf de hoop om toch misschien ooit weer te kunnen golfen. Uiteraard niet meer zoals vroeger, maar zou ze niet kunnen kijken wat ze nog wél kon? Jacqueline zocht contact met de NGF: wat hadden zij te bieden op gebied van golfen met beperking? Er werd naar haar geluisterd en meegedacht. Uiteindelijk wordt ze doorverwezen naar een golfpro van PGA Holland. Elliot van der Veeke heeft niet alleen veel kennis van golf, maar ook van de begeleiding en training van golfers met een fysieke beperking.

Samen met Elliot gaat Jacqueline aan de gang. Ze focussen daarbij op de mogelijkheden. Hoe kan Jacqueline het beste uit zichzelf halen en welke uitdagingen kan ze aangaan? Elliot neemt ruim de tijd om Jacqueline’s bewegingen nauwkeurig te analyseren. Het blijkt dat putten en chippen lukt, met twee armen aan de club en een verkorte slag. De lange slagen leert Jacqueline slaan met één arm.

Na zo’n 25 lessen van Elliot op Golfclub Brunssummerheide kan Jacqueline nu, met een handicart, zelfs de baan in. De eerste keer dat ze weer een paar holes speelde, was ze zeer ontroerd na afloop. Dit had ze nooit kunnen denken na die bewuste dag in augustus 2018. Ze is eindeloos veel dank verschuldigd aan Elliot van der Veeke. Zonder zijn kundigheid, geduld en vrolijk optimisme (zijn motto ‘we houden er plezier in!’) was ze nooit zover gekomen, had ze nooit de vrijheid en eigenwaarde teruggekregen die golf haar brengen.

En nu ze zover is gekomen, heeft ze eigenlijk nog meer doelen in het golf? “Zeker. Ik werk nog steeds aan meer stabiliteit en wil veel blijven oefenen. Inmiddels weet ik: waar een wil is, is een weg. Wie weet kan ik op korte termijn zelfs weer eens meedoen aan een wedstrijd op de club!”