Aafke Romeijn blijft golfen: 'Ik heb een sport gevonden die voelt als spelen'

Dit is mijn laatste column als beginnend golfer voor GOLF.NL, en ik neem afscheid in licht melancholische stemming. Toen ik met deze rubriek begon, wist ik niks over golfen, was ik nog nooit op een golfbaan geweest - behalve dan als puber om uit pure balorigheid een paar hondendrollen in holes te droppen. Ik was een verschrikkelijke tiener - en kon nog niet bevroeden hoe ontzettend leuk ik balletjes slaan zou gaan vinden. Ik zat vol vooroordelen en aannames, zoals wel meer mensen die zelf nog nooit gegolft hebben.

Begonnen met een fotoshoot

Nog voordat ik mijn eerste column schreef, had ik een fotoshoot op de baan, om alvast mooie plaatjes te schieten voor bij de columns. Ik kreeg een club in mijn handen gedrukt, maar wist totaal niet wat ik ermee aan moest. Als ik deed alsof ik speelde, zou iedereen meteen zien dat ik geen idee had hoe ik ‘m moest vasthouden. Ik besloot dan maar een beetje half ironisch te spelen met de club. Ik zwaaide ‘m boven mijn hoofd, keek er scheel naar, alles om maar te verbergen dat ik niet wist waarmee ik bezig was. Het werden gelukkig leuke foto’s, maar nog steeds krimp ik een beetje in elkaar van schaamte als ik ze zie.

Golf heeft me getest, keer op keer. Stond ik weer te grommen van woede bij de zoveelste slechte afslag, als ik mijn dag niet had

Toen ik eenmaal begon te spelen en lessen ging volgen, viel me vooral op hoe ontzettend moeilijk golf is. Het is niet zoals hardlopen, waarbij je vooral maar gewoon dom moet volhouden om resultaat te zien. Nee, golfen vraagt concentratie, oefening, herhaling, toewijding, zelfvertrouwen en zelfbeheersing - allemaal eigenschappen die niet direct tot mijn repertoire behoren.

Golf heeft me getest, keer op keer. Stond ik weer te grommen van woede bij de zoveelste slechte afslag, als ik mijn dag niet had. Of wanneer putten ineens niet meer lukte, terwijl dat meestal juist mijn kracht is. Steeds weer ernaast, en de scheldwoorden die mijn mond verlieten waren niet voor de poes. En dan heb ik het nog niet over de keren dat het regende, waaide en/of vroor. Goede kleding doet een hoop, maar het was toch elke keer weer een kleine overwinning op mezelf wanneer ik op de baan verscheen.

Golf is verslavend

Dat ik er toch steeds stond heeft een belangrijke reden: golfen is leuk. Of, meer dan leuk: verslavend. Want elke keer is er toch weer een moment dat ik een bal perfect raak, dat ik die prachtige 'tok' hoor, en weet dat ik ‘m precies goed geslagen heb. Het gevoel dat dat geeft, van perfecte beheersing (ook al is het meestal meer geluk dan iets anders) is met niets anders te vergelijken. Zelfs in de regen is het genieten.

Ik kan kinderlijk enthousiast worden wanneer ik een nieuwe hole zie

En zo kwam ik de afgelopen twee jaar op de bijzonderste plekken. Een prachtige Noord-Nederlandse baan in de ochtendmist in januari, een minigolfbaan in Tirol, en alles daartussenin. Alleen al de prachtige uitzichten en wandelingen zijn een reden om te gaan golfen. Balgevoel is bijzaak als je van de natuur houdt.

Ik ging golfen omdat het me gevraagd werd en ik altijd in ben voor een uitdaging en iets nieuws, maar ik ga blijven hangen omdat ik in golf een sport heb gevonden die voelt als spelen, in de beste zin van het woord. Ik kan kinderlijk enthousiast worden wanneer ik een nieuwe hole zie. Een heerlijk gevoel. Het was me een waar genoegen daarover te mogen schrijven, en wie weet kom ik je eens tegen op de baan.