Banen & Clubs
Banen & Clubs
“Het karakter van Dirkshoorn is een polderlinks. De wind heeft normaal gesproken veel invloed, daarom zijn er niet te veel bunkers neergelegd maar wel strategische, op verschillende windrichtingen. Dankzij die veranderlijke wind kun je de ene dag een hole goed scoren en de volgende dag helemaal niet. Vaak is een andere clubkeuze noodzakelijk. De 17de hole is vanaf de witte tee circa 340 meter lang en wanneer de zuidwestenwind waait (en dat is vaak) moet je met heel wat factoren rekening houden. Eerst moet je bepalen waar je wilt landen met je afslag. Kort bij de green? Dan moet je langs een aantal fairwaybunkers. Neem je dat risico niet, dan heb je een langer schot naar de green. En daar gaat het juist om, de green ligt namelijk op een eiland met water en een grote bunker, omgeven door een houten damwand die veel indruk maakt. Doorat de hole een lichte dogleg naar rechts is, komt de wind uit twee verschillende kanten, namelijk bij je afslag van opzij en je schot naar de green recht in de wind. Het geheim is om de afstand naar de green goed te meten bij je tweede of derde schot. Je moet oppassen dat je niet te hard wil slaan tegen de wind in. Dan vliegen de golfballen vaak hoger waardoor de afstand minder wordt, met alle gevolgen van dien. Neem daarom een club minder en sla met minder kracht. De green is ruim maar heeft wel verschillende niveaus. Hole 17 was op de definitieve tekening een mooie uitdaging, en in de praktijk blijkt dat golfers ‘m op veel verschillende manieren spelen. Maar of je nu een goede of juist minder goede ervaring hebt op deze hole, als je ‘m uitholed zonder balverlies, geniet je er des te meer van. Dat is het idee.”
“Ik had bij het ontwerpen van hole 16 en 17 een uitdaging: het was een klein kwadrant waar twee holes in moesten passen. Het zijn beide doglegs geworden. Hole 17 is een par 4 (339 meter). De green is door longhitters met één slag te halen maar dat wil je als architect extra moeilijk maken op deze par 4. Daarom ligt de bunker daar als verdediging, om de spelers te ontmoedigen. Het is een soort eilandgreen met een bunker ervoor, geïnspireerd op een van de beste banen in Frankrijk Les Bordes Golf International. Ook moest een publiek pad achter de fairway beschermd worden. Speel je te ver, dan gaat je bal daaroverheen. Dus het devies is hier: korter slaan en fairway raken. En niet te veel naar rechts want dan kom je in de rough terecht en wordt de slag naar green moeilijker. Snijd je af, dan moet je eerst over een kleine bunker heen. Ideale slag vanaf de tee: een bal van links naar rechts zodat je over de heuvel halverwege komt. De bal rolt dan netjes richting de grote bunker en heb je ongeveer honderd meter over naar de green met plateaus.”
“Het is een korte hole (par 3, 124 meter) met een grote green. Misschien wel iets te groot, achteraf gezien. Daarmee is het een contra-intuïtief ontwerp. Normaal gesproken maak je bij een korte hole een kleine green, maar van dat idee ben ik hier afgeweken. Het voordeel is dat er meer plek is om de vlag neer te zetten waardoor je de green kunt ontzien en de pitchmarks beter kunt verdelen. De tee van deze hole ligt wat hoger, aan de rand van de baan en redelijk krap tegen een geluidswal aan. Een moeilijke plek. Dat geldt zeker voor de witte tee vanwaar je een nauwelijks een zicht- en speellijn hebt wanneer de vlag links staat. Vanaf de rode tee (97 meter) wordt het makkelijker, want zelfs als je laag slaat, kan de bal tussen de bunkers door de green oprollen. De bunkers zijn ruw, twee meter diep en hebben roodzwenkgras op de randen; die wil je graag vermijden... Een grote green mag dan makkelijk ogen, er is voldoende gevaar. Ik ben de eerste architect in Nederland die kort gras rond greens heeft gezet waardoor de bal makkelijk doorrolt. Bij deze hole heb je een probleem als de bal rechtsachter wegrolt; dan wordt het lastig om een up & down te maken. De green is verdeeld in hogere en lagere delen, de plek van de vlag bepaalt de moeilijkheidsgraad. Als die aan de rand staat, wordt het helemaal interessant. Speel je de bal op het goede gedeelte, dan heb je easy putt, anders niet. Deze hole 17 is een typische risk & reward- en daarmee ook een goede matchplay-hole; neem je risico en pakt dat goed uit, dan word je beloond.”
“De opdracht was een baan creëren in een typisch Amerikaanse stijl. In het contract van 1997 staat zelfs dat mijn ontwerp zal worden gecontroleerd door Robert Trend Jones II! Het terrein ligt tegen het heide- en stuifduingebied bij Hilversum, op zand met hier en daar een bosje met hoofdzakelijk dennenbomen. Om daarbij aan te sluiten heb ik zandverstuivingen geïncorporeerd in het ontwerp, zo ook op hole 13. Zoals steeds maak ik graag achttien verschillende holes, gebaseerd op drie filosofieën: strategie, heroïek en afstraffing. Ik wilde wel een echte ledenbaan maken waar iedereen tot zijn recht komt, van grootmoeders tot jonge single handicappers. Hole 13 is een excellent voorbeeld van heroic design, waarbij spelers hun bekwaamheden moeten aanpassen aan de baan. Als je hier, zoals vaak voorkomt, je spel en vaardigheden oplegt aan de baan, zul je zwakkere scores noteren. Voor golfbaanarchitecten zijn er drie hoofdcategorieën spelers: scratch-, bogey- en dubbelbogey-spelers. Zo is een golfer met handicap 18 een bogey-speler die op een par 5 niet in drie slagen op de green moet zijn. Deze hole laat duidelijk zien met zijn waste-area-strategie vóór de green, dat bogey-spelers met hun derde schot rechts van de waste-area moeten opleggen en vervolgens met hun vierde slag de vlag mogen aanvallen. De uitdaging is natuurlijk om in drie (of in twee voor de topspelers) slagen naar de green te gaan, en dit is juist de venijnigheid. Ook de green is van een duidelijk heroic design, met een uitdagende pinpositie linksachter. De naam van hole 13 is His Masters Golf, vernoemd naar mijn bedrijf omdat het mijn favoriete hole is.”
