Matchplay wordt gezien als de meest pure vorm van golf: een 1-tegen-1-gevecht. Toch kom je deze spelvorm nauwelijks tegen op het hoogste golfniveau; strokeplay is wat de klok slaat. In deze rubriek ‘Hoezo eigenlijk’ beantwoorden we vragen waarvan je niet wist dat je ze had. Deze keer: waarom strokeplay op de tour?
Matchplay is de spelvorm die tot 1958 gespeeld werd op de PGA Tour. In dat jaar ging het hoogste professionele toernooiencircuit over op strokeplay, met het nu standaard geworden 72-hole-format van 18 holes per dag gedurende vier dagen (donderdag tot en met zondag). Waarom is strokeplay sinds die tijd eigenlijk de meest gespeelde spelvorm in het professionele golf?
Matchplay kan dramatische uitkomsten hebben en is zeker spannend om naar te kijken, maar er zijn veel praktische overwegingen waarom op de tours voor strokeplay gekozen wordt. Niet verrassend speelt geld uiteraard een grote rol.
-
Voorspelbaarheid van de benodigde tijd
Bij strokeplay moeten alle 18 holes worden gespeeld en is het dus redelijk goed te voorspellen hoe lang de golfers onderweg zijn (mits het weer geen roet in het eten gooit). TV-zenders kunnen het toernooi eenvoudig inplannen in hun programmering en de toernooileiding is zeker van een gevulde baan gedurende alle vier de toernooidagen. Bij matchplay weet je nooit hoe lang de spelers bezig zijn, in theorie kan een speler al op de tiende hole gewonnen hebben waarna de overige acht holes niet meer gespeeld worden en dus leeg liggen.
-
Vier toernooidagen versus > 6 toernooidagen
Een professioneel strokeplaytoernooi duurt maximaal vier dagen. Stel je voor dat er 128 spelers meedoen aan een matchplaytoernooi, dan heb je zeven speelronden nodig om te eindigen met twee spelers. Als er elke dag één ronde gepland wordt, betekent dat dat het toernooi een hele week duurt.
Bij strokeplay weten spelers van tevoren dat ze óf twee dagen óf vier dagen in het toernooi zitten. Bij een matchplaytoernooi kan dit variëren van een dag tot zeg zeven dagen. Zo worden vlucht- en hotelreserveringen van spelers wel een erg grote uitdaging en is het voor de tourorganisatie ingewikkeld om de toernooien back-to-back te plannen (zoals nu het geval is met wekelijks een vierdaags toernooi en drie dagen rust tussen de toernooien in).
Om die reden beginnen de paar grootschalige matchplay-evenementen vaak met een paar dagen poulefase of een of twee rondes strokeplay, waarna de beste spelers ‘de cut halen’ en doorgaan met matchplay.
-
Favorieten hele toernooi te bewonderen
In de meeste gevallen halen de grote favorieten en publiekslievelingen de gestelde cut na twee toernooidagen - als de onderste helft van het scorebord naar huis kan. Deze redelijke voorspelbaarheid zorgt voor geld in het laatje. Geld in het laatje van de TV-zenders die gegarandeerd zijn van hoge kijkcijfers en geld in het laatje van de toernooien die grote sponsoren aan zich kunnen binden.
Bij matchplay is dit anders. Op de laatste dag van het toernooi zullen er nog maar twee spelers over zijn. In het ene slechte scenario wordt het een walk-over en is de partij al op de dertiende of veertiende hole beslist. Zoals ook finales van grote tennistoernooien wel eens over zijn voordat je er erg in hebt: niet leuk voor de kijker, niet leuk voor de toernooileiding en niet leuk voor de sponsoren.
In het andere slechte scenario halen twee onbekende spelers de laatste dag, waar vervolgens geen televisiekijker voor thuis blijft. Mocht bij strokeplay echter een minder bekende speler het scoreboard aanvoeren, dan zijn er altijd nog genoeg andere bekende spelers die door de camera’s gevolgd kunnen worden.
-
Kans op comebacks
Iedereen die sport weet dat je wel eens een slecht dag kan hebben. Heb je die dag in matchplay? Da’s pech maar dan lig je er meteen uit. In strokeplay kun je het toernooi slecht beginnen, op dag twee toch de cut halen en daarna opstormen op de ranglijst. De tour kent veel van deze spectaculaire comebacks, afgelopen januari nog wist John Rahm het Tournament of Champions in Hawaï te winnen nadat hij de laatste dag startte met een achterstand van maar liefst negen slagen.
-
Makkelijk om prestaties van de spelers te volgen
Bij matchplay is alles wat je over de deelnemers kan zeggen of ze een ronde wel of niet overleefd hebben. Bij strokeplay heb je veel meer inzichten: de totale score laat uiteraard zien wie de leiding heeft, maar je kan ook zien wie wisselvallig speelt, wie het juist goed of minder goed doet op de langere holes, wie aan het inzakken is of steeds beter gaat spelen en de weg omhoog heeft gevonden.
-
Leuk voor toeschouwers!
In matchplay is er elke dag minder golf te bekijken. In strokeplay kun je iedere dag veel spelers volgen, met op de laatste dag – als je geluk hebt – een bonus van drie play-off-holes.
-
Eerlijker
En ten slotte, hoewel het niet echt een overweging zal zijn voor de keuze voor matchplay dan wel strokeplay, maar toch: strokeplay wordt gezien als een eerlijkere en meer accurate manier om te bepalen wie de beste is. Bij strokeplay moet je iedereen verslaan. Daarbij komt dat je bij matchplay geweldig kan spelen en alsnog kunt verliezen omdat je tegenstander nóg beter speelt, terwijl iemand anders in het toernooi met een middelmatige ronde kan winnen omdat zijn of haar tegenstander juist nog slechter speelt.
Dit jaar stond er nog één matchplaytoernooi in de PGA Tour-agenda, in Texas eind maart. Maar, zo moeten we er direct achter vermelden, dit toernooi verdwijnt in 2024 van de tourkalender. Tot groot verdriet van matchplayfans en sommige spelers als John Rahm en Scottie Scheffler, die openlijk hun teleurstelling over deze beslissing hebben uitgesproken.
Gelukkig is er altijd nog de prestigieuze Ryder Cup, het matchplay-event waarbij teams van Europa en Amerika het tegen elkaar opnemen en Rahm en Scheffler zeker uitgebreid aan hun trekken zullen komen. De Ryder Cup wordt dit jaar van 29 september tot en met 1 oktober gehouden en vindt plaats op de Marco Simone Golf en Country Club in Rome.
